Мир белорусских литераторов: "СУчаснiкi"
Добрался недавно перечитал журналы galkovsky@lj и pioneer_lj@lj за какое-то долгое время. Та часть, где литературная полемика - по-моему блестяще: "Вы - агент КГБ", "нет, это Вы - агент КГБ", ну и месте писателя в культуре, о литературной традиции , судьбах Родины и ее литераторов. У нас в общем точно то же с коренным нюансом: место еврейской темы намертво занято проблемой "гiне мова - гiне культура" (гибнет белорусский язык - гибнет культура). Русские литераторы перспективой гибели живого русского языка не озабочены... хм...

Как-то занесла меня судьба в мир наших литераторов. Литераторы как литераторы, только заметно пьющие. Помню, издавали мы одну "культовую газету" и зарабатывали на нее деньги самыми экзотическими способами. Хм... обязательно как-нибудь расскажу многочисленные детали, еще не все забыл... Но пусть другие действовавшие лица подробно выпишутся первыми... Это была интересная эпоха захватывающего "первоначального накопления капитала" и рыночных реформ...

В общем, однажды мы с одним литератором получили в Минске какой-то "кэш", кажется, по паре тысяч, если в USD, и пошли его проматывать в кабак Союза писателей. Как раз в "актовом зале" шел съезд этого союза и народ был в сборе. Мы как бы были причастны к изданию культовой газеты. Писателям было интересно. Мы распечатывали пачки банкнот, люди подсаживались, уходили одни, подходили другие... Н-да... В общем, в конце концов к нам прибежали из Президума и возмущенно сообщили, что мы сорвали голосование по выбору каких-то писательских руководителей и вообще съезд нельзя закрыть по правилам, ибо мы лишили съезд кворума. Помню, уговаривали писателей пойти проголосовать... Не помню, чем закончилось... но, кажется, что мы тогда всетаки съезд сорвали, споили точнее, и руководство выкручивалось из ситуации как-то не совсем "легитимно".

Когда читал "литературную полемику" у Галковского, почему-то все время приходил на ум этот веселый эпизод и чего-то не хватало в той полемике. "Агент КГБ", "голова русского философа", "устрицы на серебряном подносе"... Чего-то не хватало... кажется, понял чего: фактуры. Литературная полемика происходит в том писательском мире, который нам-то тут почти незнаком... Стал искать какой-нибудь источник, где бы "жизнь" и "полемика" современных русских писателей была бы показана фактурно, системно, фундаментально, в лицах и деталях. Без такого источника не понять всего контекста мысли: "Вам Гельман заказал Крылова и Вы стали травить Крылова своими мурзилками". Увы, такого источника не нашел и понять всей подноготной имеющих место дискурсов не могу...

А вот у нас этот вопрос решен. Как белорусское государстве эффективнее российского, так и мир наших писателей более внимателен к себе и более плодовит в саморефлексии, чем мир писателей российских. Есть, есть труд об этом мире, именно такой труд, какой надо , чтобы понять все: фактурный, громадный, системный, образный, изнутри, и что очень важно - продолжающийся. Роман Адама Глобуса "СУчаснiкi" ("Современники" - если дословно, но важный нюанс с игрой первых двух букв корня слова при переводе теряется).

Адам Глобус - известный у нас писатель и издатель. Не знаю, с кем сравнить в России... Я сам покорен легендарной историей с написанием под его руководством продолжений к "Скарлетт". Их творили в Минске по-русски под псевдонимами поточным способом. Они имели "всесоюзный" успех. На какой-то фазе успех вышел на международный уровень. Хозяева бренда "Скарлетт", вроде, узнали... говорят, прислали киллера... и Адам Глобус, опять же говорят, с год прятался от этого киллера, пока не договорились, в Вильнюсе, Барселоне, Тайланде, кажется, на Мальдивах, Гавайях, Гоа и даже Андаманских островах. В своей нелитературной ипостаси - если не ошибаюсь, сейчас глава филиала АСТ в Минске.

"СУчаснiкi" - это что-то под тысячу коротких зарисовок в основном наших литераторов и окололитературных персонажей с указанием их реальных имен. Роман несколько лет публикуется в виде форума на портале наших литераторов. Там же описанные песонажи требуют сатисфакции.... и т.д... Часть текстов дальше выходит в бумажной форме - в газетах, вроде, иногда отдельными изданиями.

Что вот меня особенно привлекает: А.Глобус старается обидеть тех, кто этого, как он считает, достоин. Обычно это графоманы и окололитературные лица. Этим он напоминает сатиру adolfych@lj, но более бесцеремонен и, наверное, беспощаден, чем добрый юзер adolfych@lj. Недавно Глобус заявил что-то наподобие: "Белорусы очень обидчивы. Чтобы вас читали, их надо обижать. Вот я и обижаю." Для литературной нашей среды - наверное, оно правильно. Варятся в своем мирке, реального мира не видят, выдумывают о себе Бог весть что. А как столкнуться с реальностью - так и съезд закрыть, бывает, не могут.

В общем, публикую с разрешения Адама Глобуса, глубокого смысла ради зафиксированного в "Сучаснiках", первые попавшиеся отрывки из этого романа. Может, кому глянется... Живая литература, немертвая.

сУчаснікі
створаны: 22.08.2002, абноўлены: 01.09.2005 16:53, камэнтароў: 827

Сокалаў і тэлефонны даведнік

Пясняр Сяржук Сокалаў-Воюш ехаў з Беларусі ў Чэхію, каб спяваць на радаё "Свабода". Па дарозе ў яго скралі даведнік з тэлефонамі беларускіх савецкіх пісьменнікаў. Цяпер песняру даводзіцца тэлефанаваць беларускім антысавецкім пісьменнікам, каб даведацца кардынаты савецкіх.
напiсаў Адам Глобус 22.08.2002, 19:32




1980. Пятроў і сон

Графітыст Саша Пятроў марыў пра тое, каб зусім не спаць. Больш ідыёцкую мару цяжка прыдумаць. А ён не толькі марыў, а і эксперыментаваў — не спаў па тры ночы, на большае яго не хапала.
напiсаў Адам Глобус 22.08.2002, 21:26




2002. Дранько-Майсюк і запалкі
Рыфмач Лёнік Дранько-Майсюк страшэнна любіць запальваць агонь. Бывае, збяруся я прыпаліць цыгарку, дык ён каробку з рук вырывае і спрытна чыркае сярнічкаю па пушцы. "Пушкаю" Лёнік называе каробкі, бо любіць сваё паляшуцкае слоўца ўкруціць. Асабліва небяспечна ў прысутнасці Дранько-Майсюка даваць агонь жанчыне, можна нарвацца на абразу і сілавыя дзеянні.

2002. Макараў і гарбата
Памёр жывапісец Юра Макараў. Што сказаць?.. Ён навучыў мяне запарваць гарбату. Ён ствараў карціны, збіраў чужыя малюнкі, фатаграфаваў жонку, выхоўваў сына Івана… Гэта ягонае. Наша: Юра навучыў мяне браць гарбату шчопцямі, каб кончыкі пальцаў адчулі крохкую пяшчоту сухіх лістоў… Ні так і мала ў нас агульнага, калі мы разам пілі духмяны напой.


напiсаў Адам Глобус 29.08.2002, 21:42




2002. СЫС і SOS
Паэт Анатоль Сыс усёй сваёй творчасцю падаваў беларускай нацыі сігнал SOS. Нацыя ўсплыла, атрымала дзяржаўнасць. Сыс патануў у алкаголе, загінуў як герой. Але Сысава SOS не страчвае актуальнасці і не страціць, бо гэта — ахоўны знак нашай нацыі.

2001. Бяляцкая "жучок" і "заказ"
Інтэрв'юшніца Марынка Бяляцкая, размаўляючы са мною, нахабна сказанула:"Цябе "заказалі"!" Маўляў, не рабіла б я гутарку з табою для "Свабодных навінаў", каб не загад. Гадкія пачуцці выліваюцца ў гнюсныя размовы, а тыя ўвасабляюцца ў мярзотных інтэрв'ю. Не згадваў бы я Бяляцкую, каб не адчуванне, якое яна пакінула пасля сябе ў маім кабінеце. Сам з сябе дзівячыся, пачаў я шукаць "жучок". Не знайшоў. Але прысутнасць іншароднага, чужынскага, варожага засталася. Лепш бы Марынка не казала пра "заказ".
напiсаў Адам Глобус 30.08.2002, 14:39




199?. Жук і доўг
Гісторыю пра Жука, я перапісаў з магнітафоннай стужкі, таму не ведаю імя галоўнага героя…

Прадпрыймальнік Жук набыў фургон мацаванага віна. Правільных накладных на тавар не меў. Час наш такі, усе дакументы сумнеўныя. Віно трэ было прыхаваць. Мелася ў Жука лазня пад дзевяціпавярховікам, а за лазняю — таемны склад у сутарэннях. Туды і згрузілася тара з народным пойлам. Каб люд не пакраў каштоўны прадукт, Жук наняў вартаўніка і паабяцаў разлічыцца бутэлькамі. Уночы здарылася драма. Вартаўнік аказаўся кончаным алкаголікам. І так яму заманулася дапасці да пойла, так закарцела каўтануць вогненнай вадзічкі, што ён голымі рукамі пачаў аддзіраць навясныя замкі, пачаў пазногцямі дзерці дзверы, якія атгароджвалі лазню ад райскага свету. Драў ён драў замкі і дзверы, але дзе ты прадзярэшся праз кардоны панастаўляныя белпрадпрыймальнікам. Скуру і мяса на руках паабдзіраў небарака, і раз'юшыўся расхваляваўся так, што конча страціў розум і тутака, пры дзвярах, задавіўся на ўласнай дзязе. Зранку Жук ацаніў сітуёвіну, прыняў рашэнне і пачаў, чапляючыся скрынямі за мёртвыя ногі вартаўніка, грузіць вінішча на машыну. Рассоваўшы тавар па крамах, Жук выклікаў мянтоў, якім паказаў труп і дзве пляшкі гарэлкі, за якімі нібыта лез вар'ят-алкаголік. Часам, да Жука ў сне прыходзіць вартаўнік-самагубца і абураецца, бо лез ён не па гарэлку, а ірваўся ў свой спірытусны рай. Пасля абурэнняў ён напрамілыбог просіць атдаць заробак, але Жук не паспявае рэзлічыцца з нябожчыкам, бо прачынаецца ў ложку…

На гэтым моманце плёнка, дасланая мне дабразычліўцам, абрываецца; але я не пакідаю надзеі высвятліць: у чыім ложку прачынаецца Жук.
напiсаў Адам Глобус 30.08.2002, 21:11