| Харошы аўтобус пахіціў агмень |
[Apr. 14th, 2005|01:54 pm] |
|
Варта было сесці ў 120-ты аўтобус, які меў справу везці мяне і яшчэ адзін натоўп на працы й вучобы, ды ад'ехаць вярсту, як піпелац загарэўся і загадаў доўга жыць. Кіроўца безумоўна апынуўся сваім чалавекай, бо адчыніў дзверы і выпусціў перапужаных пасажыраў толькі тады, калі ўвесь салон ахінула сівое морыва дыму. Яшчэ доўга палаў аўтобус у палях Дружбы, покуль канчаткова ніе выбухнуў, а я ж сваім чэрагам пайшоў пехам далёка й высока, каб паспець туды, куды загадана было паспяваць гэтай пахмурнай шчаслівай раніцай... |
|
|
