| It's a final condom |
[Jul. 8th, 2008|05:17 pm] |
Сон страшэнны, недапушчальны, вусьцішны, вапіюшчы, жудасны прысьніўся. Здаецца, свае сны агучваць - справа нудная, нікому не цікавая, прымітыўная, навогул дурны тон, але я пастараюся.
Я сеў у начны пусты цягнік Бэрлін-Вена і паехаў на поўдзень. На нейкай цёмнай станцыі поезд стаяў вельмі доўга, здавалася, ён зьбіраўся стаяць вечна. У гэты самы момант я акурат захацеў у туалет. У начным цягніку не было вакуумнага туалета, а звычайны зачыніла правадніца. Я быў у купэ сам. Дастаў з гаманца нейкі адзіны і апошні пацёрты кандом, раскрыў яго і пачаў туды пісаць.
Атрымаўся такі сьлізкі пузір, падобны да камеры валейбольнага мяча, толькі бялёса-жоўты і з вадкасьцю. Я выкінуў яго ў вакно, і ён паскочыў па рэйках суседняга пуці. Адразу ж цягнік зьняўся зь месца.
Неўзабаве падсеў нейкі змрочны мужык, падобны да тоўстага Антанэна Арто. Ён разказваў барадатыя показкі, анэкдоты пра свае плянтацыі капусты, пра сваіх жонаў і сабакаў. Я пачаў засынаць, нават бачыў сон. Але сон ў сьне - гэта ўжо зусім цяжка. Гэта немажліва запомніць, ані ўспрыняць. Гэта нейкі, б'яць, Лінч.
І раптам мужык, падобны да тоўстага Антанэна Арто, пачаў мяне пізьдзіць. Я супраціўляўся ня вельмі натхнённа, проста, каб было, цела было такім ватным, рухі былі павольныя. На кожных пяць ягоных удараў, і нагой і рукой, прыходзіўся адзіной мой паўудар.
Падумаў быў, што мне гэта сьніцца. Аднак на гоман зьбегліся людзі, выклікалі вагонных паліцаяў. Нас ссадзілі на станцыі Гірна і ў станцыённым пастарунку складалі пратакол. Мой крыўдач адразу ж ва ўсім прызнаўся, падпісаў пратакол і даў апрануць на сябе наручнікі, цэпы, кайданы і калодкі. А я адмовіўся пісаць заяву ды ад гаспіталізацыі і пасьпяшыў на плятформу на шчэ адзін цягнік на поўдзень. Пад левым вокам праявіўся пачварны фінгал.
Шчэ адзін цягнік быў таксама амаль пусты. Еду па Чэхіі, прабіраюся праз Маравію, вельмы рызыкую, і не з-за Ёжына з бажын, а бо цягнік чамусьці паехаў праз Чэхію, а ў сьне не існавала ніякіх шэнгенскіх дамоваў (і ЭЎ таксама, напэўна), таму я парушаў заканадаўствы і чыніў крымінал.
Да мяне падсела дзяўчынка, у якой у валасах жылі нейкія вялізныя майскія хрушчы.
Я зьвярнуў на гэта ўвагу, і пачалася размова. Дзяўчынку звалі Валерыя і яна вучылася ў інстытуце на астранома. Яна нічога не сказала што да жукоў, а я далікатна прамаўчаў пра мае візавыя боязі. Празь пяць хвілін мы ўжо сядзелі абняўшыся, размаўлялі пра зоркі і фліртавалі базар.
Валерыя адмовілася кахацца бяз гумкі. А адзіны і апошні кандом я скарыстаў яшчэ недзе ў раёнах Дрэздэна.
Растроеная і раззлаваная, яна загаласіла: "гвалт! гвалт! гвалтуюць! дапамажыце!". І тут жа, нібы па шчупаковай волі, у купэ ўвайшлі і адзін за адным набіліся 10 чалавек у форме.
На праверку, яны апынуліся звычайнымі нашымі мянтамі. Кожны зь іх насіў вусы. Я пачаў быў прасіць аб літасьці, зьвяртаць увагу на тое, што неапраўдана біць слабых. Аднак, відаць, галоўны зь іх, мент з самымі маленькімі куртатымі вусамі, пачаў крычаць: "церь це крышка, малыш! цер це піздарікі! церь це адрежуць хуй і яйца! памагай нам, мудзіла! памагай!"
Я не зразумеў намёкаў, і двое зь іх пачалі мяне катаваць. Адзін рабіў мне сьліву, выкручваў сваёй кулачышчай мой нос. А другі тыркаў ці то маленькім цьвіком, ці то голкай мне ў вока, пад якім быў пачварны фінгал.
Валерыя зь нечаканасьці, жаху, роспачы, крыўды ды сумленьня стала гучна выць. І яе таксама пачалі катаваць.
Але раптам нешта выбухнула, за вокнамі ўспыхнуў небясьпечна яркі сьвет, успышка падобная да рэакцыі нітрагліцырыны на марганцоўку. З паліцаў паляцелі валізкі і адзеньне, са стала ўпала і разьбілася яйка.
Усе дзесяць мянтоў спынілі сваё страшэннае катаваньне, і ўтаропіліся на мяне.
- Ну ўсё, церь це точна пізьдзец... - пачаў галоўны, але здарыўся шчэ адзін выбух з успышкай і я на шчасьце прачнуўся.
На вуліцы ўдарыў гром і я прачнуўся, пачыналася навальніца, і ветрам з вакна сарвала фіранку. Я ўскачыў з ложку і пабёг напраўляць гэты плінтус, нават не апрануўшыся, не паставіўшы гарбату і не зважаючы на час - 6:30, - што зарана для мяне, што каб падымацца.
Палохаючы, страшны, вапіюшчы, непатрэбны, жахлівы сон. Ведаю, што пісаць сны нудна, занудліва, сумна і навогул дурны тон. Дарэчы, гэты сон мне прысьніўся 12 год таму. |
|
|
![[info]](http://lj.rossia.org/img/imported-profile.gif){kind=small}