| |
[May. 28th, 2006|01:54 am] |
Гэтым днём я быў ніякі. Шмат крычаў матам, пісаў непатрэбныя смс аднагрупніцам, многа быў п'яны алкаголем, многа быў зусім. А вось даўнія часіны таму, у дзесяць год ад нараджэньня, я гадаў: а што ж будзе са мной заўтра... І заўсёды было нешта новае, прынамсі я ўспрымаў гэта як новае. Цяпер жа я ведаю дакладна, што будзе са мною заўтра, і што будзе пасьлязаўтра, і запасьлязаўтра, і месяц пасьля, і год. Я баюся выходзіць у вакно і падстаўляцца цягніку. А яшчэ я страшны панікёр. І... Нікому... Не патрэбны... Му-удак... Прабачце. Да. |
|
|
| Comments: |
а я уже свыкся с таким своим существованием. остается только жить. чтобы жить. тяжелое утро.
- Ирво, пошли на пиво......
згодна нiкому непатрэбны мудак
Не аднаму табе херова ў гэты час. Так што прыходзь на Лошыцу і будзем напівацца разам.
Я не разумею, чаму ўсе думаю, што мне херова?
абярніся зялёнай рыбкай, ды давай нырца да коткі на калені, і тады ўсё нармалізуецца;))))
зачем же Вы впадаете в такую депрессию? Наверное Вам стоит расслабиться и попробовать поискать в своей жизнь что-нибудь хорошое, доброе и светлое :))
Чёрте ж, это не депрессия, это жж!:)) | |