| |
[Nov. 5th, 2004|09:40 am] |
Гэтаю раніцай ледзь не зламаў сабе ногу,
Кульгаю зараз.
Павешусь напрыканцы лістапада. |
|
|
| Фока |
[Nov. 5th, 2004|03:48 pm] |
| [ | Current Music |
| | Storm - Langt Borti Lia | ] |
Памятаю, што у глыбокім дзяцінстве маёй любай цацкай быў чорна-жоўты механічны цюлень, набыты ў адной з шматлікіх тады крамаў па прашпекту Леніна. Жывела з буйнымі блакітнымі вачыма магла гадзінамі плаваць у цёплай ваннай і ніколі не скардзілася на якасьць вады. Я ня ведаю, куды мой завадны сябра плыве цяпер, але гадоў дзесяць я яго ўжо жывым не бачыў. |
|
|
| Дзеці сутарэньняў. |
[Nov. 5th, 2004|10:01 pm] |
Сьвяткаваньне дня дыгерства сабрало дастатковую колькасьць народу, але не атрымала такога размаху, якога было б варта чакаць.
Да й паркінг на Семашка - не лепшае месца для такіх мерапрыемств.
Няўжо і сапраўды прыйдзеца павесьціся на модную цяпер думку, што дыга ў Беларусі сапраўды няма? Толькі, калі на аматарскім узроўні.
Бо лазіць банальна няма дзе. |
|
|
| Выйсьця заўсёды знайдуцца. |
[Nov. 5th, 2004|10:46 pm] |
Где ты была эти дни и недели, куда указала лоза…
Кто согревал твое в камень замерзшее сердце?..
Я знаю, во время великого плача остались сухими глаза
У тех, кто звонил нам домой и сулил нам бессмертье…
Господь дал нам маковый цвет, дал нам порох, дал имя одно на двоих
И запеленал нас в узоры чугунных решеток…
И стало светло, как бывает когда в самом сердце рождается стих,
И кто-то с любовью помянет кого-то…
Так где ты была – я собрал все оружие в самый дырявый мешок
И вынес туда, где по-прежнему верят приметам…
А здесь даже дети умеют вдыхать этот белый, как снег, порошок
И дышат на стекла и пишут, что выхода нету…
А.Васильев |
|
|