| 3 тыдня, як лісьце памірае. Як паміраюць душы. |
[Nov. 13th, 2004|12:31 am] |
У рукох будуць белыя пігулкі. У рукох будзе ватны тампон.
Кожная пігулка крапатліва будзе пакрошана да бялёсага парашку.
Парашок кінуты ў гранёны стакан з мутнаватага шклу.
Вада што у стакане набудзе выгляд зімовага абеду пад час цыклона.
Потым вада ў тампон, у тампон і яшчэ раз у тампон. Да, праз тампон у эмалірованы металічны кубак.
Цяпер у кубку горкая з кіслым пахам вадзіца.Праз вадзіцу прасьвечваюцца кветкі намаляваныя на эмалі.
На тампоне горкі сьнег з кіслым пахам які растагне на абветраных вуснах.
За вакном у далечыні маячуць машыны. Горад палыхае ў агнях далечыні.
Сіжу і абіраю паміж тампонам і стаканам. Абяцаюць снег сіноптыкі па тэлевізару.
Снег на тампоне, снег у стакане. Горкі і кіслы. Смак і пах. Кветкі ў стакане. Роза.
Будзе эмалірованы кубак на пліце.
І вада будзе ператварацца ў пару, даючы безкарыснае паветра намаляванай на эмалі ружы. Роза,
Чырвоная, прывабная. У кубку парашок непрыемнага колеру. Проста непрыемнага і ўсё.
За сценамі крычаць суседзі. Я абіраю паміж тампонам і стаканам. Снег.
Заўтра абяцаюць снег. Я ненавіджу зіму і снег. Я абіраю паміж снегам і снегам.
Я блытаюся. Я выкідываю кубак з ружай і снегам у вакно. І ем тампон. Ташніт.
Гляжу ў вакно. Нічога не бачна. Будзе сушыць. Будзе ўсё быць, як той ватны тампон.
Ноч, на вуліцы ідзе снег. Думаю а Розе. Бедная. Яна не будзе разумець анічога,
Калі знойдзецца ў кубку эмалірованым белым пад вакном. Яе чырвоныя ляпёсткі
Мне не патрэбная Роза і не будзе патрэбная ружа.
Я сіжу і гляжу на снег. Ён паўсюль. Мутная вадзіца. Сушыт.
Мне непатрэбная Роза.
И зацветет как роза,
моя печень от цироза.
Я буду памятаць гэты інфернальны боль у целе,
А печень ня можа балець, яна можа толькі цікаць.
Мы будзем разам, о Роза,
Толькі ў ціхім дыханьні мароза,
Мы снег будзем кушаць, о Роза,
І разам памрэм ад цыроза,
Мы цалкам памрэм ад цыроза...
Тут яшчэ лістпапад, а пальцы кранае халодная зімовая сьцюжа.
Трава яшчэ зялёная. Дрэвы ўжо голыя. |
|
|