| Тралейбус #25 |
[Dec. 22nd, 2004|02:33 pm] |
Пад час вяртаньня. У тралейбусе нумар 25 за апошния некальки доугих месяцау быу прачытаны маленьки-маленьки "Мэрфи" Бэккета. Зараз там цалкам эфектыуна и афектыуна чытаюцца маленькия-маленькия апавяданьни Дж.Дж. Таксама у тралейбусе нумар 25 разглядаецца цалкам барвовая дзяучынка (палито, воласы, чулки ды боцики на дзирачак пятнаццаць), якая раптоуна апыняецца жыць (альбо часова прыбываць) у суседняй са мной параднай, ну амаль суседняй. Улыбаемся адно адному у момант. Цикава, што яна сабе думае, кали уличваць, што боцики маЕ усяго тольки аж на дзесяць дзирачак. Не, мне цалкам хапае Дж.Дж и нумара 25. Гэта хоць и штодзёнае, але дасканала зразумелае, дась дакладна надоуга. На паугады як мииинимум. А цалкам верагодна, што и болей.
Тыя, хто ведаюць як я калисьци злопяшчотна назвау любы тралейбус, канешне як и заусёды ничога не зразумеюць, и вядома никому ничога не скажуць, аднак натуральна паспрабуюць разабрацца и зразумела паспрабаваць дапамагчы нядобрабачным адвечным ахвярам Тралейбуса нумар Дваццаць Пяць. Тамушта людзи застэрэятыпчыныя и видавочна карыстаюцца иншыми транспартными сродкам, разьвишто часам трапляюць пад мой уплыу.
Таксама кахаю аутобус нумар сто дваццаць. Але гэта ужо ня тэма вяртаньня адносна маё параднай. Гэта тэма иншага цяжкага ранишняга профилю вяртаньня да "нармальнага" жыцьця. Абсалютна потым... |
|
|