| 1990 год, в.Ілля, Я і мой бацька настаўнік беларускай мовы. |
[Jan. 14th, 2005|02:22 am] |
Гэта было даўно і няпраўда... |
|
|
| Blame Canada |
[Jan. 14th, 2005|02:45 am] |
На захаднам фронце без перамен.
Спю выключна на падлозе не здымая вопраткі.
У летаргіцы пад раніцу думаў, як мне лянотна ісці ў прыбіральню: Гэта ж трэба выходзіць з пакою і доўга ісці па калідору...цёмнаму і халоднаму.
Сябе пераадоліў, толькі замест калідора віленскага інтэрната трапіў на калідор дома. Стала страшна. У піжаме знайшоў пачак цыгарэт і рэлаксаваўся. Змёрз. Пайшоў пад коўдру. У той жа летаргіцы адказваў на тэлефонныя званкі. Жахліва... Сніцца толькі Вільня.
Колькі можна жыць адной вайной?
Тэма:
Сядзяць каля кампа два Ігара - Войніч і Падалінскі.
Спрачаюцца: А не праэНБіэРыць бы нам комп...
Цьфу-ты...вычварэнцы.
А я жахліва падаю ў асадак, калі чую страшныя словы: Мы форматнулі твой венік.
Шкада, што няма нейтроннай бомбы.
Нейтронная бомба была бы годная і для ўспамінаў. Колькі можна жыць успамінамі?
Колькі ўжо задаўна забытыя персоны могуць лезці мне ў душу.
Затое не з даўна (ужо як некалькі дзёнь) забытыя не лезуць. Гэта радуе. Дасталі...
Клясічны канадскі жарт тыдню:
Ты закрой сваё **ло дяде***ще...***нутое ***ло, **дь у***ще... |
|
|
| |
[Jan. 14th, 2005|04:07 pm] |
Прабіў сабе нагу аграмістым цвіком.
Цвік мяхка ўвайшоў у нешта кшталту аграмістага нерва...
Цяпер усё... Мне вельми цяжка.
Бля, неякая шнараграфія ў інтымных месцах... |
|
|