| Гэта ійе наша амэрыка. |
[Aug. 15th, 2005|08:05 am] |
| [ | Current Music |
| | Das Ich - Der achte Tag | ] |
Сённешнімзімнымаленадтасонечнымкабзмерзнуць ранкам, я еду ў тралейбусе. Я змагаюся з эрэкцыяй і чытаю заклапочаныя твары абывацелей, якія з мягка-цёплай (ці брудна-п'янай) нядзелі, са званком будзільніка, апынуліся ў жорсткім і непрыемным панядзелку. Таксама я чытаю ізборнік "Паэты лацінскай амэрыкі" і аксамітна губляю розум. Маю душу гвалцяць крыкі негрыцянскіх немаўлят і стрэлы вызваленчых вінтовак, мяне катуюць нячутныя гукі гітары і смак салодкай крыві метыса. Я еду ў тралейбусе і атручваю сябе гэтымі жорсткімі верлібрамі, якія атрутчваюць бы опіум, але не даюць заснуць маёму целу. Мне кайфова ад атруты і я чытаю яшчэ і яшчэ, забыўшы пра эрэкцыю і абывацеля.
(Усё адно гэты верш вы не прачытаеце)
Хуліо Уасі "НЕВЕРАГОДНАЕ АБ СЕСАРЫ ВАЛЬЕХА,
ВЯЛІКІМ ПЕРАУНСКІМ (І НАЗАЎСЁДЫ ГАЛОДНЫМ) ПАЭЦЕ."
Гэта было ў Парыжы, дзе пахі заўсёды надузьмушаны,
а ногі ў брудзе. Гэты пеў пра каханне, той - аб смутку,
а Сесар Вальеха ціха паміраў з голаду.
Некаторыя нараджаюцца з свінцовай сракай,
усё жыццё сядзяць сядунамі, яны - такія.
Той націраў да бляска свае часопісы,
гэты даводзіў да шалёнства лунны месяц,
а Сесар Вальеха ціха паміраў з голаду.
Трэба ж - з выгляду такі сур'ёзны, але ў яго
не было каровы, і ён ня мог запрасіць
на куфаль шампанскага, бо ён быў падобны на алжырца.
Ён не ласаваўся устрыцамі, ня еў парсюкоў,
не... ну, і добра... Ён паміраў. З голаду.
Ён не насіў гарнастаевай мантыі, не разліваў
па талеркам сваю красамоўнасць - у агульнам і цэлам
ён быў не ў сябе, то бок - сапраўдны паэт.
Ён цурыўся святаў, ды яго й не запрашалі,
за сталом яго ўсе адцяснялі локцямі,
і замест таго каб пазнаць усмешку
ці лаўры, ён зазнаваў каханую смерць
і быў такі самотны, што ніхто не баяўся яму здрадзіць.
Непрыемны індэец з дурным густам, паглядзіце
на гэтыя штаны балотнага колеру, на гэтую
змрочную кашулю, усю ў махорах, у плямах кавы,
проста жахліва - так завязваць гальштук!
Канешне, буржуйкі яго недалюблівалі,
а дочкі буржуек глядзелі на яго з абрыдлай,
шчыра кажучы - каму ён быў патрэбны!
Гэты хлам ня мог утрымліваць сям'ю...
Маякоўскі ўжо прасунуўся ў смерць,
іншыя - таксама, адразу альбо мала-памалу.
Вуліцы ў ружах, месяц над бульварамі - о-ля-ля! -
наплываюць прыцемкі, шапучуцца закаханыя...
Калі ён памёр, было мора кветак,
але для Вальеха яны былі ўжо нес'ядобны.
(І дуракі, што не прачыталі, а
Калі прачыталі - Грацыяс!)
На мне зялёныя льняныя нагавіцы, і я больш за ўсё ў жыцьці цяперака хачу есьці. Гэтая раніца смяецца нада мною. |
|
|
