| Аста ла віста |
[Nov. 19th, 2005|12:15 pm] |
|
Сустрэх сёння на факултэце В.П.. Усё такая ж самая статная, прыгожая, такая абаяльная сваёй нейкай незразумелай хадой. Яна смуцілася, паглядзела на мяне разгубленымі вачыма да сказала: "прывет, антон". А потым растаяла і прашаптала: "еш мяне, пі мяне, апрані мяне...". І тут я ўдарыў яе кулаком ў голаву, падфудболіў падаючае цела камелотам, залез зверху і пачаў душыць сінім вязаным шалікам. Жарт, канечне. Усё ж школьнае каханне. А з каханнямі так нельга. |
|
|