| Уладзімір Караткевіч |
[Nov. 30th, 2005|06:11 pm] |
"Я іду адсюль. Я спяшаюся. Дарозе канца няма.
І недзе далёка свеціць, як забыты цёплы маяк,
Вуліца Касманаўтаў -
пустая калыска мая." |
|
|
| бля |
[Nov. 30th, 2005|11:10 pm] |
Пакурым, патабачым,
як памром, так хер пабачым...
Паміж мною і патрэбнымі рэчамі стаіць гара - высокае лясістае месца. Яно зьбягае тады, калі душа прагне ў высі, а паўстае, калі ногі і іншыя органы цягнуць ў дольле. Бля, на вуліцы сьнег, зіма, вецер, трактары і новыя тралейбусы, аднак я ўсё стагну і стагну, нудзю і пакутую. Я ж ня ведаю абыходных шляхоў. Да й міне ў іх да разбірацца лянотна.
А тым часам у маім доме з'явілася легендарная чорная мошка, якая выклікае смерць. Ўжо адчуваю сябе адданым. І ў роспачы маё чырвонае левае вока. |
|
|