| І ймёны. |
[Aug. 15th, 2006|04:20 pm] |
| [ | Current Music |
| | Песняры - Ля замкавай гары | ] |
Закацілася сонца доооолу. У сапраўдны рай. І sero-coma-siente дае аб сабе знаць. Недзе там. У жыцьці. Быццам бы я сын няўдачніка Сокалава-Воюша. Быццам бы я дачка Леанарда Коэна. І ўсё з гэткім цынізмам, што нахабны хлопчык, які трахае беларускамоўную дзевачку ды віцірае хуй б-ч-б сьцягам, нэрвова дрочыць пад надрыўны Bauhaus.
Ніколі болей так. Ніякай ёбанай цыклічнасьці не йснуе, гэта ўсё толькі твой абсццынентны сындром ды трасца ранкам там, адкуль ехаць электрацыямі, Антоне. Тваё βыλοε каханьне лагоднае й незаўважнае, Антосю. І ты ніколі болей ня трапіш у такую пастку. Эдзя трапіць. Юджын трапіў. А ты будзеш усё жыцьцё наракаць на нястачу густу ды сцаць, як вядомыя героі, у вокны. І зьедзеш у выніку. Там дзе трава, мэйджык машрумз ды мне краёў чужых ня трэба. І групу сваю ты назавеш "Nikoli bolej". І кнігу сваю таўстую так назавеш. І возьмеш з сабой няшчаснага Ромачку. Штобы не казалі табе "Антон, у цябе адныя толькі пачаткі". А ў мяне, насамрэч, тут толькі ў поле дуб апалены.
Дык вось... калі імперыя зьнікне, як ДЫМ, дзе будзеш ты й з КІМ... моя ластавачко? |
|
|