| Поўны RUJAN |
[Sep. 19th, 2006|06:40 pm] |
| [ | Current Music |
| | Juanes - Volverte A Ver | ] |
Над паплавамі й духмянымі травамі майго краю гулі пчолы. Бабуля Антэніда зьбірала ў полі нейкія зёлкі й ціха шаптала сама сабе: Вох, кажаце, пчолы... пчолы-пчолы... Дый што, калі ў мяне на гародзе завяліся гэныя... як іх? Шмялі! Спуску не даюць... Бджаць сабе, але кусаюць. Гняздо шчэ пабудавалі, хацела дрынай якой зьбіць, дык Марыся прыбегла... Ня трэ, бабцю! - кажа. - Я ў школу занясу, біялагіца ме дзясятку паставіць.
Пчолы гулі сабе гулі як і заўсёды, а верасень мэтадычна руйнаваў лета, такі бялявы верасень, у абавязковых гумовых сапагах.
Сука, - крычаў я на Марыську. - Глупая сука!
Марысьцы было ўжо дваццаць тры і галоўным понтам ейнага жыцьця было тое, што два гады яна правучылася на мастачку ў Вене. Атож, Гітлера пераплюнула, няўдачніка гэтага, - сьмяялася яна і прымалёўвала чарговаму кату пэнзьлям вусікі ды чолачку. Вох гэтый рудыя валасы й хворая радзінка над левай ныркай, па такой ударыш моцна якой моцнай палкай, дык чалавек і ў скрыню згуляць можа. Мы з Марыськай хворая couple. Пазнаёміліся летась у Нальшанах на традыцыйным зьлёце аматараў-энтамолягаў ды пражылі год разам, прадаючы бельгійскім багацеям нашае хатняе порна, нашае дамашняе шчасьце. А Нальшаны, мушу сказаць, месца ўтапічнае. Гэта вам ня Крэва і Косава. А наогул я хачу ў Сьвіцлацкую будыніну там, дзе Сьвіслач зьліваецца з Бярэзінай. Бярэзіна - рака здаровая. Я нават німфу тае рацэ прысьвечаную ведаю.
І вось цяпер я некуртуазна крычаў на Марысю з нагоды таго, што яна бегала па кватэры й біла мой каляровы посуд.
Талеркі й кубкі я з натхненьнем маньяка набываў кіпамі ў кожнай краме, а Марысі абавязкова трэба было чаго разьбіць, бо наступіла восень і яе шэрыя вочы жаўцелі ды стралялі арбалетам. А я ня бачыў нічога добра ані ў восені, ані ў Марыськіных шалёных паводзінах, таму і зрываўся на яе брыдкаслоўем, гамерычнымі цірадамі абразаў і проста путым, але гучным крыкам, каб таксама атрымаць сваю дозу восеньскага нэгатыву.
Аднак сам я чалавек вельмі добры, ветлівы й чульлівы. Тысячу год таму, калі я нарадзіўся ды трохі падрос, бацькі нараклі мяне Руянам і паставілі тварам да густога травяністага мура, каб скаць: Забаўляйся, чувак! Палучай удавольствіе!
І я пачаў: адрываў сіня-бела-чорным, колеру майго любімага швэдара, чмялям крылы, ператвараючы іх з паветраных сілаў у памежнікаў на асфальце, раздзяляючым травы. Дзьмюхаўцы ад канюшыны. Маць-і-мачаху ад ільвінага зеву. Белыя накрыўкі ад чырвоных. А потым кідаў у калюжыны, каб інсекты баразьдзілі прыбярэжныя воды ў пошуках уяўных кантрабандыстаў. Гадзінамі ляжаў у канавах, крадучыся пакрыёму да крыніцы галасістага стракатаньня - зялёнага драпежнага коніка. Тыя, што з шаблямі на попе, гэта значыць дзеўкі, былі маімі гусарамі. Ім адводзілася самае лепшае месца на бале.
Я вельмі добры, ветлівы й чульвівы чалавек. І я хутка стамляюся ад крыкаў і стогнаў, таму звычайна рэтыруюся, калі справа даходзіць да сапраўднага гвалту. Напэўна, я баязьлівец. А можа быць проста цьвярозы чалавек. Тым больш, я не п'ю і палю толькі опіум. І нядзіўна, што калі Марыська пачала лезьці да мяне з лакцямі й каленкамі, спрабаваць укусіць, ушчыпнуць, адтузіць, заказьліць і адмалаціць, а ў выніку выдала мне харошую ды балезную пашчэчыну, я адразу ж выбег з кватэры ў двор, наляту апранаючы боты з палітом, і прыпячатаўся да сьметніцы, толькі пачуўшы за сьпінаю стогн захлопнутых дзьвярэй.
На сьметніцы гумарысты з суполкі "бай_стэнсіл" вывялі крывое "БТ". БТ - бадзёры трактарыст, балезны Тантал, белая тынкоўка, бясчынствы тэрарыстаў, бясконцы травень? Нашае Булгарскае тэлебачаньне часам паказвала старана зробленыя перадачы пра бортніцтва, дзе беларускамоўныя дзяды хвалілі свой ліпавы, чыбурэчны, чабрэчны, чухменскі, грэчышны, чупрэнскі і іншы верасовы мёд, а я, бландзінка ў дурацкай кофце, сэксуальным голасам гаварыла аб дзедавых прэлесьсях, прэлесьцях свойскай гаспадаркі і чырвонага памідора сорту "Вольная Наварра".
У мяне быў колісь друг Васёк, які пры любой нагодзе ўзгадваў свой балканскі (у)моўны зьвяз і размаўляў увогулі неяк дзіўна:
- Хадзіх учора на дыскатэка-та, знаёміаах сяляка з бабы-це, піцяашэ з пацаны-ны гарэлка-та, а прэд гэта быў рабіў усе і ўся, бо я, Васёк, усё магу і мне нішто не забаронена ёсьць.
Верасень - месяц, калі нічога ня хочацца рабіць, калі хочацца толькі крычаць, мардаваць, напівацца, абкладваць хуямі, вычварацца над мовай і над языком. Ўстаўляць сабе ў рукі іголкі й кушаць сьмяшныя калёсы. У верасьні ўсё заўсёды кепска. Раніцай холадна, вечарам сьпякотна, а ноччу зноў холадна. Ты ня ведаеш, што апрануць. Ты ня ведаеш, што рабіць. Ты ня ведаеш каго цалаваць ды любіць. Бо той, каго цалуеш летам, восеньню скідвае лісьце. А той, каго забыў яшчэ вясною, звычайна толькі прабіваецца праз чорную зямлю.
Я, Руян, чалавек добрага характару, чалавек цьвярозага розуму, чалавек неабсяжнага таленту, я, Руян, сяду ў верасьне за дыдактычную паэму, а Марысьцы дашлю ліст, дзе будзе шыфр, код і сернай кіслаты зусім няшмат.
Руян - грубіян. Верасень - варышка. Ня таць, але варышка.
*выбух*
А хіба ёсьць што болей прыгожае, ніж выбух? А хіба ёсьць, што болей меладычнае, чым гук выбуху? А хіба ёсьць што небудзь больш маляўнічае ад наступстваў выбуху?
Га? Можа быць нашыя рукі і трэба для таго, каб ствараць, але толькі ня ў восень. Толькі не ў верасьні. Верасень трэба, каб руйнаваць. Пайду схаджу за вугал, зруйную якую здань блізкую. І каб ніхто не вяртаўся. І каб я заўжды быў адзін.
Альбо не адзін, а зь сяброўкай, зь якой можна валяцца на падлозе пад надрыўнога Яна Кёрціса. І паўтараць за ім, за Янам: Radio... паўза. Life transmission... паўза. Listen to the silence - let it ring on... І так, змрочным голасам паўтараць дэйін-дэйаўт, пакуль ня змоўкнуць у адвечнае і бясконцае: Dance-dance-dance-dance-dance-dance-dance-dance-dance-dance-dance-dance-dance-dance-dance-dance... To the Radio. Deca-dance-dance-dance-dance-dance-dance-dance-dance-dance-dance-dance-dance-dance... To the radio...
Толькі на такое я згодны, (а) усё астатняе руйнаваць, узрываць, зьбіваць і забіваць. Данс... Данс... |
|
|