| Бацька спадар Юры Рыгоравіч Юркавец. |
Sep. 30th, 2004|02:58 am |
![[info]](http://lj.rossia.org/img/userinfo-lj.gif) yurkovets@lj походу - мой Отэц.
Давялося сёньня пачытаць яго жыжэшныя зацікаўленнасьці:
Індастрыял-дэкаданс кажыця? Хым, хммм...
Он мне штолі завідуіт?
Тут думаю, што зафайна быць юнаком... Хутка мне ўжо seventeen...
А яму вжо за сорак. Ён ня можа сабе дазволіць, тое што магу дазволіць я... Хоць я і, як ён любіць казаць, - яшчэ не зарабляю. Усё клініцца ў заробак. Уся сьвядомасьць клініцца ў звычайныя спажывецкія рысы, якія добра трымае сям'я і праца, як усё наша грамадзтва. Усё гэта не дае, такскзаць, распусьціць рукі (ногі і прочыя канечнасьці). А які ж чалавек!
Ну а маё ж сталае жыцьцё вядома будзе пражыта на памойках, бо я не вучуся і ніколі не буду брокерам на хвондавай біржы. Гэта яго другі любімы аргумент супраць мяне, пасля першага: я не высыпаюся і з таго ўсе мае фантазмагарычныя пакуты.
Сіжу тут гружуся,
бо раскрыць бацьку цяжка - ён заўсёды Ацтань (ідзі дзелай урокі, пусці меня к кампутару, лажысь раншэ спать).
Вось так і жывем ня ведаючы адно аднога і карыстаючыся звыклымі маскамі праз сцерыятыпы, якія дапамагаюць трывацца на падыходзячых абодвум "дзелавых" адносінах.
Нават не зробімся дзёньнікавымі фрэндамі. А навошта? Навошта нам абаюдныя праблемы на фоне максімальнай адчыненасьці? Вядома, што ненавошта. Ён выковае бацькоўскую павіннасьць выхоўваючы "байструка", а я нібыта яго няўдалы наследнік. Чыста класічная канцэпцыя.
Толькі вось, як яму зразумець, што практычныя ўпадабаньні дэкаданса-індастрыяла сынам - зусім не парушэньні псіхікі і лёгікі, а благое наследства? Эххх...
І як мы тут з дзедам пакутвалі што бацькі яшчэ тады не было...?
Пю віно мядовае і палю адну за другой, а ён сьпіць. Заўтра нядзеля. Другі выходны. |
|