| Віры твае |
Jun. 4th, 2005|10:52 pm |
|
Устала падымуся з пяску і пагляжу на Менскае мора праз прызму ластавак, гуляючых у камандную гульню: сонца расцілае па вадзе бліскучы шлях. Шлях на васьміметровую глыбіню ў тусклай АшДваО, дзе няма анічога больш істотнага, чым гнілыя водарасці ды таўстыя карпы. Дзе ты? Дзе ты мой апошні палёт сярод выспаў шчасця. Ты тут. А Я пазбаўленны паўседзённасці. Мілая дыялектыка шчасця ў буйным моры яшчэ зялёнага ралля... |
|