| |
[May. 10th, 2006|12:57 am] |
Па лесьвіцы ўверх, а цяперака долу. Няма ўжо той радасьці, той мілосьці. Людзі надакучваюць. Людзям надакучвае. І раптам пачынаецца лета.
А тут грымоты і пах чарэмхі. Невыносная лёгкасьць без сімптомаў поўдню. Шэрыя майскія будні. Дзікія блядзкія сьвяты.
Нешта губляецца, нешта знаходзіцца. А я прывязваюся і пакутую кожны раз. Зязюля налічыла мне шмат, але й клінічныя сьмерці таксама.
Тамсама, дзе й ім. Тут.
выйду ў поле,
сяду ў лужу,
ну й што, што я прастужан...
Перажыць бы й пазабыцца. Пажыць і перазабыць. |
|
|
