| марморавыя калёны ў празрыстых вокнах (побег омелы) |
May. 25th, 2004|12:17 am |
і толькі тысячы лет прайдуць, як гарм адкусіць мне лапу,
і толькі тады я адчую сябе паўнавартасным чалавечкам...
і толькі я адзіны буду гуляць палямі абсурда з верным гармам на цапі...
і піць гэтую хмельную ваду з пладова-ягадных крыніц...
мой вобраз праз тысячу год непрадказальны,
іба гэта ўсё тыя глюпыя тэсты...
дзе два гады таму я быў мілым лайквендзям,
аднак зараз я стаўся галімым паўоркам...
о годы, о людзі!
і ўсе мы шчаслівы, і кожны па-свойму,
шчаcьлівы cваімі праблемамі, комплексамі і незразумелымі недарэчнасьцямі...
дэпрэссія - фальшывая хуйня,
а суіцыд - гэта маразова зімняе.... |
|