p.s. Першаснае уражанне: калі зайшла ў пакой Інстытуту сацыялогіі, дык дзіка азіралася, ў пошуках хоць аднаго НЕЗНАЁМАГА твару. Пару такіх знайшлося - значна паспакайнела. А ўвогуле камунікацыйная прастора ў Менску ўсё мацней сціскаецца - я даўно скардзілася. Але тады тое былі кветачкі...