lichtgestalt

Jašče adzin test.

test

1.
21-га верасня выбраліся з жонкай і цесцем у грыбы, другі раз за год. Прырост маёй збіральніцкай актыўнасці, такім чынам, складае 100% у параўнанні з мінулым годам і плюс-бясконцасць у параўнанні з усімі папярэднімі ўзятымі разам. Нічога не сабралі, падобна на тое, што гумовы конадзень дэвальвацыі з дэнамінацыяй супаў з закрыццём грыбнога сезону, і таму кіроўцы запаркаваных уздоўж лесапалосаў чорных джыпаў у параксізмах дурнога рэлаксу, абабралі ўсе запар грыбы, акрамя мухамораў, сыраежак і паганак.

Былі праездам у вёсцы Жукаў Барок, адведалі млын 1911 года пабудовы. Два паверхі, гарышча (з небяспечнай падлогай) і падвал, салідная плошча памяшканняў. Тэхнічныя артэфакты і прыстасаванні знаходзяцца ці не ў поўнай камплектацыі і ў добрым стане. Ёсць адгароджаная курылка са столікам і штабелем пустых бутэлек з-пад чарла. На падлозе — россып квітанцый на памол (найсвяжэйшыя датуюцца 2000 годам) і пакамечаныя пачкі з-пад Monte Carlo. Былі прыемна здзіўленыя тым, што не давялося лезці ў будынак праз вакно, магутныя ўваходныя дзверы зачыняюцца на просты засоў. Прычына добрага стану млына крыецца, мяркую, у статыстыцы: паводле перапіса 2009 года насельніцтва вёскі складалі ўсяго 63 чалавекі, а на двары цяпер 2013-ы. Во як.

Зрэшты, нечалавечага выгляду карусель у адным з двароў (наступным разам абавязкова сфатаграфую, натуральныя «дзеці кукурузы» і «плецены чалавек») відавочна не абыйшлася без млынарных дэталяў.

Шыльда на млыне сведчыць аб шасці расстраляных і спаленых 13 чэрвеня 1944 года жыхарах. Невялікая колькасць і ўзроставы разброс (ад 7 да 65 гадоў) сведчаць пра карную меру з нямецкага боку. Чуў версію пра партызана, які не толькі ўдала разжыўся ў вёсцы самагонкай, папярэдне сумленна яе прадэгуставаўшы, але і за нейкім херам у адзін ствол паспрабаваў даць бой цэлай нямецкай калоне.

2.
Мне, дарэчы, 21-га верасня споўнілася 30 гадоў. Зважаючы на вышэйапісаную паездку ў грыбы ў той дзень, не магу не ўзгадаць бессмяротнае з Венічкі Ерафеева.

Вот, помню, когда мне стукнуло двадцать лет — тогда я был невозможно одинок. И день рождения был уныл. Пришел ко мне Юрий Петрович, пришла Нина Васильевна, принесли мне бутылку столичной и банку овощных голубцов — и таким одиноким, таким невозможно одиноким показался я сам себе от этих голубцов, от этой столичной — что, не желая плакать, заплакал…

А когда стукнуло тридцать, минувшей осенью? А когда стукнуло тридцать — день был уныл, как день двадцатилетия. Пришел ко мне Боря с какой-то полоумной поэтессою, пришли Вадя с Лидой, Ледик с Володей. И принесли мне — что принесли? — две бутылки столичной и две банки фаршированных томатов. И такое отчаяние, такая мука мной овладели от этих томатов, что хотел я заплакать — и уже не мог...

Васемнаццацігадовым я адзначэнне ўласнага дваццацігоддзя прыкладна гэтак сабе і ўяўляў, і самае смешнае тое, што цяпер нават не магу прыгадаць, ці святкаваў яго наогул. Найхутчэй што не, бо «25, 26, 27…» чамусьці памятаю, а ўсё што раней — не памятаюць ні сваякі, ні сябры. Трыццацігоддзе ў тыя ж 25 вымалёўвалася па той самай схеме, толькі без Боры, Вадзі, Ліды, усіх астатніх Валодзь і фаршаваных таматаў. Нават бутэлька і тая мусіла быць адна.

Ну і вось маем у выніку — палову дня беспантова шукаў грыбы ў лесе з жонкай, а затым на прапанову ейнага дзядзькі дзябнуць па малавасьценькай гарэліцы адказаў, паламаўшыся для парадку, — «НЕТ»! Як бледнага выгляду падшыты мужык з відэльцам і шклянымі вачыма з вядомага плакату.

3. Адам Глобус «Post Scriptum»
Вычытаў:

Жах перад зьзяньнем Бога — пачатак мудрасьці, страх перад д’яблам — пачатак разбурэньня, вар’яцтва й гвалту.

Задумаўся.

І страх, і жах (моцны страх), гэтыя адмоўныя з пункту гледжання афіцыйнай навукі аб душы эмацыйныя працэсы, з’яўляюцца, па ўсім відаць, неад’емнымі характарыстыкамі як Бога, так і д’ябла.

У выпадку д’ябла ўсё даволі відавочна, пачынаючы хаця б з таго, што ў масавым уяўленні ён часта мае знешнасць Пана, персанажа старажытнагрэцкай міфалогіі, адказнага, сярод іншага, за з’яву, вядомую пад назвай «паніка» — некантралюемы жах (у хрысціянскім свеце да з’яўлення псіхалогіі некантралюемыя псіхічныя праявы расцэньваліся як апантанасць). Д’ябал характарызуецца страхам настолькі моцна, што нават дадзеная яму святым апосталам Янам ганебная мянушка «бацька хлусні» мае тыя ж міфічныя карані — бацькам Пана прынята лічыць Гермеса, бога гандлю, прыбытку, падману і злодзейства. Не бацька дык сын.

Але цікава, што меры, лічбы, алфавіт прыдумаў таксама Гермес. І навучыў усяму гэтаму людзей — таксама ён.

З Богам усё нашмат складаней, адназначнага вытлумачэння страху Божага, здаецца, не існуе. Мне трапілася такое: з’ява гэтая ў цэлым станоўчая і азначае ўздзеянне благадаці Святога Духа на чалавека такім чынам, каб апошні адчуў Боскую прысутнасць і ўстрымаўся ад граху.

Сучасная псіхалогія не мае адзінай класіфікацыі страхаў, кожная група даследчыкаў стварае адпаведную канкрэтнай задачы. Гэтак, некаторыя падзяляюць увесь спектр уласцівых чалавеку страхаў на біялагічныя, сацыяльныя і экзістэнцыйныя. Лёгка здагадацца, пад чыю юрысдыкцыю ў хрысціянскай оптыцы трапяць страхі біялагічныя і сацыяльныя, дастаткова ведаць, хто «князь свету гэтага». Страхі ж экзістэнцыйныя сапраўды стымулююць філасофскія памкненні.

Напэўна, страх — гэта «нізкаўзроўневая» мова зносінаў з «начальствам». Бо навука сёння ведае: што-што, а страх чалавек умее адчуваць з першых секундаў жыцця.

1.
Несупынна і ўсебакова разважаў пра ўчынак Папы Рымскага. Як ні круці, а ўсе ніткі вядуць да Антона Ташырскага. Ягоных рук справа. Не сумняюся, што тыя, хто ў тэме, пагодзяцца са мной. На карысць маёй версіі сведчыць яшчэ і той факт, што ці не перад самым адрачэннем Папа адкрыў для сябе інтэрнэт і нават завёў блог на твітары.

2.
Чытаў Алеся Гінзбурга, засмуціўся. Бо напраўду мала свайго мае Беларусь, але «свойскую» літаратуру ўсё ж мае. Не дужа папулярную, але вельмі самабытную. Ёй двойчы давялося спасцігаць мадэрнізм, аднойчы — генацыд і ніводнага разу — постмадэрнізм. Урбаністычная тэма ў белліце яшчэ нейкіх гадоў сем таму раскрывалася праз апісанне роздумаў «гараджаніна» на аўтобусным прыпынку аб тым, як там цяпер без яго ў вёсцы, ці выгналі ўжо ў поле каровы, і ці дастаткова прагрэлася ралля, каб прыняць у сябе зерне. Ну і сярод рознага такога беларуская літаратура мае яшчэ і Юрыя Станкевіча, класіка, прысутнага ў школьных падручніках, які, пішучы на эўранеперакладальную тэматыку па-беларуску, нязменна прыцягвае ўвагу сталай аўдыторыі (адэптаў расійскага неанацызму, калі верыць Гінзбургу). Здавалася б, ганарыцца трэба ўнікальным дзедам, даваць гранты, забяспечваць умовы, цалаваць у сраку і выдаваць у цвёрдай вокладцы… Але ж не! Нам патрэбныя свае бестсэлеры, свае Умберта Эка, свае Данцовы і свае Джааны Роўлінг. Каб як у людзей. І чаго людзі не маюць, каб у нас таксама не было. Гадоў праз 20 пра такія заявы звычайна шкадуюць, хто мае чым шкадаваць, справа ардынарная, што і казаць. Нюанс у тым, што праз 20 гадоў нагодай для шкадавання могуць стацца не зрухі у этычнай парадыгме, як тое часам здараецца «ў людзей», а знікненне самога прадмету беларускай літаратуры — беларускамоўнага беларуса.

3.
Сябры! Доўга не выкладаў тут ніякай музыкі, але пры гэтым не пераставаў музыку слухаць. І вось на днях правёў быў рэвізію праслуханага ды зразумеў дзьве рэчы. Першае — гэта што мне не хопіць імпэту, каб выкладаць альбомы ў тым жа аб'ёме і з каментарамі надалей. А другое — што імпэт губляецца ад таго, што пісаць я стараўся налягаючы на факты з мінімумам асабістых ацэнак. Будзем лічыць гэта ўдалым эксперыментам на журналісцкае пакліканне — высветлілася, што ў мяне яго няма. Такім чынам, альбомы выкладаць не перастану, але выхад рэлізаў з выканаўцы паменее разоў у 10, а ў апісаннях спрэс будзе густаўшчына. Пару альбомаў перавыкладу з перапісаным каментаром, бо на тую стэрыльнасць, што вісіць ніжэй, няма моцы глядзець.

НАРЭШЦЕ перавыдалі «Мяне няма» Акудовіча. Чытаю і смяюся. Ад шчасця, вядома.

Па-першае, праз гэты доўгачаканы выдавецкі акт мусіць паменець ідыётаў, якія пошла рэагуюць на прозвішча шаноўнага метафізіка, пачынаючы пры любой яго згадцы не да месца нямакаць. А па-другое, мусіць паболець беларусаў, якія не толькі чулі пра гэты эсэй, але яшчэ і чыталі яго. Беларусам чытаць Акудовіча наогул карысна. Нястомна паўтараю гэта амаль ужо дзесяць гадоў, ад часу выхаду першай часткі суплёта эсэ «Вялікая здрада» ў часопісе «Дзеяслоў» за, здаецца, 2004 год.

Першае выданне «Мяне няма» было ажыццёўлена ў рамках амаль забытай кніжнай серыі «Сучаснае беларускае мысленне» — дадатку да неіснуючага сёння часопіса «Фрагмэнты» — на замову паўміфічнага Цэнтру Эўрапейскага супрацоўніцтва «Эўрафорум». На двары стаяў блаславёны 1998 год, рэгулярны «Рок па вакацыях», «Край» з «Белым Легіёнам» у электрацыях, «Малады Фронт» пры справе, Вячорка адной нагой на старой Управе, можна распіваць «Аліварыю» на Панікоўцы з «Бумбамлітам», а па днях нацыянальных святаў пасля шматтысячнага шэсця хваліцца мордай пабітай. У тагачасных варунках убачыць за правакацыйным загалоўкам нешта большае за асветніцка-педагагічную спробу скарэктаваць постмадэрновым вектарам выразна кансерватыўны курс беларускай думкі наўрад ці хто быў здольны. Тым больш уявіць, што найбольш выгодным фонам для гучання ідэяў Акудовіча будзе дзень сённяшні, калі ад культурніцка-палітычных выгодаў эпохі ранняга аўтарытарызму не засталося згадкі, нават ад пералічанай вышэй малой часткі. Адрэзак часу, па іроніі лёсу пазначаны выхадамі першага і апошняга нумароў ARCHE (інкарнацыі вышэйпамянёных «Фрагмэнтаў», дарэчы), Акудовіч перажыў героем уласнаручна створанага анекдоту пра самога сябе, і хто ведае, наколькі слава чалавека, «якога няма» (прасціцерадзібога!), дапамагла яму не толькі не знікнуць з інтэлектуальнай прасторы, але яшчэ і не перастаць забаўляць публіку парадаксальнымі рэфлексіямі і займацца асветніцка-педагагічнай працай ужо непасрэдна з навучэнцамі Беларускага Калегіюма…

Я што хачу сказаць… Казань пра «нішто», багата перасыпаная ўжо малаактуальнымі на той час для Еўропы здабыткамі еўрапейскай, і, у першую чаргу, французскай філасофіі сярэдзіны XX стагоддзя, прамоўленая ў маладой, пасіянарнай (выбачаюся за тэрмін, аналагічна выбачэнням спадара Валянціна напачатку кнігі за згадку пра Вернадскага), напоўненай ідэямі, палітычнымі рухамі і маладымі актыўнымі людзямі Беларусі можна расцэньваць як мастацкі акт, асветніцтва, пасільны ўнёсак у агульную справу, культурную правакацыю і да т.п. Казань жа пра «нішто», багата перасыпаная цяпер ужо зусім неактуальнымі здабыткамі еўрапейскай філасофіі мінулага стагоддзя, прамоўленая на нежывой мове пасярод культурных могілак, у якія за 15 гадоў тут пераўтварылася усё чыста — гэта ў любым разе нешта непараўнальна большае, нешта напраўду метафізічнае, гэта Жэст, галашэнне ў пустэльні.

Працягваю перачытваць… Мо яшчэ напішу нешта з нагоды…

Калі вы разумееце, пра што я…

АДНЫМ махам насраў у кіпу Білу Гейтсу і на магілу куміра моладзі Стыва Джобса — знёс усё нахер з вінта і паставіў Linux на дэсктоп. Зыходзячы выключна з рэлігійных меркаванняў.

Пакуль зносіў ды ўсталёўваў, увесь час страшэнна баяўся магчымых праблемаў праз сваё ламерства, думаў, не здолею вытрываць непад'емнасці тэрмінала, пастаянных адмоваў і вылетаў праграм, крывізны ды квадратурнасці інтэрфейсаў GNU-шных праектаў і ўсяго такога. Трэцяга чысла паставіў, пасля тры дні запар пратрахаўся з усталяваннем усяго неабходнага (вінт жа фарматнуў, нагадваю, а да таго UNIX-like бачыў толькі здалёк), разбіраўся з наладкамі, авалодваў базавымі навыкамі, а цяпер сяджу галаву рукамі абхапіўшы і думаю: ляха-муха, я не ў той бок жыў раней! Мне нарэшце адкрылася ісціна! Маніфесты і этыка фрысофтаўцаў — гэта ніякі не партызанскі супраціў прышчавых чырвонаглазых амігас з нямытымі валасамі супраць капіталістычна дэтэрмінізаванага свету! Гэта ўсяго толькі шляхетная боязь незваротна зашкварыцца, крануўшыся прапрыетарнага гаўна — што майкрасофтаўскага, што эйплаўскага — хоць пальцам. Этычная гігіена!

Усё прыгожа. Усё бясплатна. Усё працуе. Усё UNIX-like. Шалёна грузіў сістэму тузінам запушчаных праграм — і толькі аднойчы дабіўся падзення шыбздзічнага пітонаўскага кліента над неданаладжаным дэманам (больш такога не здаралася). За гэтыя тры дні і дасёння я прасунуўся ў разуменні таго чым ёсць кампутар і як ён працуе больш, чым за тры апошнія гады.

Асабіста мне крыху няўтульна праз бягучую версію Scribus'a. Але пакуль выйдзе свежая, больш прасунутая, я спадзяюся паспець авалодаць TeX'ам і тым самым звесці сваю патрэбу ў Scribus'у да мінімуму. Вось і ўсё, бадай, на сёння.

1.
Выдаліўся з сацыяльных сетак, пакінуў толькі блог ды ягоныя люстэркі. Не проста раздражняць, але выбешваць пачалі і Facebook з ягонымі хіпстанутымі ябланаўтамі-капірастамі, і «Вконтакте» з кацянятамі і тупізмам, патыраным з іміджбордаў (іх, дарэчы, таксама добра паеў рак), і «Одноклассники» з мамашамі ў тэрмінальнай стадыі радзільнай гарачкі. Увесь час падаграваў сябе думкай, што выдаліцца варта ўжо хаця б таму, што зрабіць гэта не так проста — паспрабуйце, адразу ў вас нічога не атрымаецца, — але і так усё зразумела: мікраблогі ды сацыяльныя сеткі адымаюць надзвычай шмат часу рэальнага жыцця, не спараджаюць паўнавартаснай камунікацыі, прадукуючы замест гэтага просты шум, і, да ўсяго, вымалёўваюць даволі непрыглядную, ніжэй за самыя аптымістычныя чаканні, фігуру шараговага карыстальніка інтэрнэта. Можна канстатаваць: нізкі парог уваходжання ў інтэрнэт і агульная распаўсюджанасць гэтага ўнікальнага інструмента інфармацыйнага абмену прывялі да таго, чаго і варта было чакаць — Сеціва (не толькі сацсеткі) сёння дашчэнту залітае тупым і агрэсіўным гаўном з рэалу, уся дзейнасць якога ў наўпростай ці апасродкаванай форме зводзіцца да выканання жандарскіх функцый.

2.
Трэба прымушаць сябе нешта пісаць сюды, а то амаль развучыўся гэта рабіць. Пісаць пра музыку, пра кіно і шчыра дзяліцца змесцівам галавы. Тым больш што гэтага якраз хочацца, проста то справамі заняты, то банальна лянуюся.

3. Свабоду шведскаму народу!

1. Памёр Чорны Лукіч.
Адзін з тых самых «сібірскіх панкаў» першай хвалі. Не ведаю як цяпер, а раней з ягонай творчасцю знаёміліся ў звязку з творчасцю Летава, з якім Лукіч, як неўзабаве высвятлялася, эстэтычна не меў нічога агульнага, нягледзячы на шматгадовае сяброўства і супрацу. Няўлоўны сэнс мінімалістычных тэкстаў, ніякай злабадзёншчыны, спакойная музыка, лірычны лад. Абсалютна беспафасная, камерная творчасць.

Яго рэальна любілі ўсе.

Я не трапіў ні на водны ягоны канцэрт у Мінску. Дзіма Кузьмін часта даваў кватэрнікі, але я ўсё адкладаў. Літаральна пару тыдняў таму youri_uskoff@lj клікаў мяне на чарговы выступ Лукіча — і я зноў адмовіўся.

Лукіч вельмі дапамог мне калісьці канцэртнікам «Берег Надежды» (2002).

Сумна.



2. Памёр Барыс Стругацкі.
Таксама сумна.

СЯСТРА прыехала, навіны пра жыццё на раёне прывезла. «Ты ж ведаеш, — сказала, — Віталік Д. павесіўся, аднакласнік твой». Я не ведаў, дарма што сяброў у аднайменнай сацыяльнай сетцы сто дваццаць штук. «Во як!» — адказаў, не міргнуўшы вокам, хутчэй ад нечаканасці. Памаўчаў трохі і дадаў абыякава: «Па п’яні?». Сястра кіўнула. І чамусьці толькі тады мне нарэшцэ стала цяжка.

Віталіка Д. я ведаў з часоў нават ранейшых за тыя, калі ён зрабіўся маім аднакласнікам. Тусаваліся мы, у асноўным, па розных кампаніях, спавядаючы па-за межамі школы дыяметральна супрацьлеглыя каштоўнасці, але кожны ягоны знаёмец цяпер моцна азадачаны, бо заўжды вясёлы і ўпэўнены ў сабе Віталік быў відавочна не з тых, хто можа засіліцца. Кажуць, такі парадокс для самагубстваў справа звычайная. Кажуць, што Віталік моцна хварэў гэтай зімой і скінуў шмат лішняй вагі. Кажуць, што Віталік моцна закахаўся ў свае 29, так моцна, што ледзьве не лётаў на крылах ад шчасця. Кажуць, нават рыхтаваў вяселле, чым моцна азадачваў блізкіх, бо відавочна быў не з тых, хто можа лётаць на крылах надоўга і ўсур’ёз. У чацвер ці ў пятніцу нешта адзначалі кампаніяй, падчас святкавання ён моцна пасварыўся з нявестай, госці разышліся, раніцай сышла на працу яго маці, здаецца, апошняя, хто бачыў яго жывым.

Кажуць, тое была як мінімум другая спроба. Я моцна азадачаны.

З шостага па дзявяты клас мы сядзелі за адной партай падчас заняткаў па французскай мове. Заняткі былі фармалізаваныя і адчайна занудныя. Вечна непадрыхтаваныя, мы шторазу беспаспяхова і безімпэтна спрабавалі выправіць двойку, атрыманую падчас мінулага ўрока. У 90-я кожны сабака ведаў, што галоўнае не перамога, і двойка, не ранячы нічыйго сумлення, пераходзіла ў наступны розыгрыш.

— Bonjour! — бляклым голасам кажу я, гледзячы перад сабой. Ад марознага вакна з відам на стадыён, дзе юрлівы фізрук па коле ганяе апошнія ў гэтым годзе статкі расчырванелых старшакласніц, нас аддзяляюць два шэрагі партаў і, што самае непрыемнае, настаўніцкі стол — нас, гультаёў, традыцыйна садзяць як мага бліжэй да дошкі.

— Bonjour! — неахвотна адказвае Віталік, што, у прынцыпе, зразумела. Мы павіталіся гадзіны тры таму. Для чаго гэты цырк?

— Comment s’appelle tu? — пытаюся я, уздымаючы левае брыво. Трэніраваў мімічны жэст цэлы вечар, і цяпер думаю, ці дапаможа ён мне падабацца аднакласніцам-дзяўчатам так, як падабаецца ім любы жэст Віталіка?

— Je m’appelle Vitali! — глядзіць на мяне як на ідыёта Віталік і, секунду памарудзіўшы, задае мне тое самае пытанне.

— Je m’appelle Serge!

Бязглуздыя пытанні грувасцяцца адно на адно, памнажаюцца пачкаваннем, прарастаюць самі з сябе, бясконцыя, нудныя, ідыёцкія. Урэшце нас спыняюць. У паверы павісае:

— Quelle saison de l’année vient après l’eté?

* * *
«Ужо пахавалі», — сказала сястра, а я чамусьці забыў запытацца, ці шмат людзей ішло за труной. Сястра з’ехала, і я палез у сацсеткі, з якіх збіраўся выдаліцца адным махам яшчэ сёння ранкам. Акаўнтаў Віталік не заводзіў, але блізкія сябры стварылі некалькі мемарыяльных альбомаў, так што фоткі ўрэшце адшукаў.



Бывай, Віталь, ты быў добры.

* * *
Soleil rouge, horizon noir
C’est l’automne, c’est l’automne
Lune rousse au vent du soir
L’été nous dit au revoir.

1.
Зладзіў масавы фрэндацыд, што ў LJ, што ў LJR, дзе таксама маю акаунт. Павыкідаў з фрэндстужкі самае меншае па 50 персонаў на кожнай платформе, у асноўным тых, хто піша па адным радку на паўгады, не піша зусім, посціць рэкламу, капіпасту, альбо піша нешта такое, што мяне бесіць. Тых з LJ, хто мае рэзервовую копію на LJR, таксама выкінуў — LJR нашмат хутчэй працуе і наогул «у духу старой школы», — буду чытаць вас там.

Так што не крыўдуйце, калі ласка — пад замком я ўсё адно нічога не пішу, а ствараць крывадушныя групы фрэндоў ці ганарыцца паўтысячай мёртвых дзённікаў у спісе фрэндаў, як вы памятаеце, мне не дазваляе рэлігія. Стужкі зрабіліся насычанымі сэнсам, рэгулярнымі, і я ўпершыню за халера ведае які час іх уважліва прачытаў.

2. Да паехаўшых лінуксоідаў пытанне
Сутыкнуўся з праблемай падчас інсталяцыі старой версіі Daemon Tools на «сямёрку» — пасля інсталяцыі файл spdt.sys з тэчкі \windows\system32\drivers не дае віндзе запусціцца і сімулюе вінды паміранне і дрыганне лапкамі. Каб падлячыцца, давялося ўсталяваць лінукс (мой першы ў жыцці лінукс!!!) на флэшку, і загружаць комп з яе. Дакладна ведаю, што як толькі прыдбаю ноўт, мне нясцерпна закарціць усталяваць на яго які-небудзь Mint ці OpenSuse, і таму маю пытанне да верстуноў: ці карэктна працуе з-пад Wine адобаўскі InDesign? Бо TeX'ам далёка не ўсё можна рабіць, а Scribus нейкі мутны, і, здаецца, чым далей, тым усё больш будзе ад індызу адставаць.

ВОСЬ жа праўду кажуць: успомніш гаўно — а вось і яно. Толькі згадаў пра Браяна Мэя — аж прыйшлі навіны з фронту. Брытанскія старпёры ад шоў-бізнэсу ў тым, што музыка не пішацца, звінавацілі, як заведзена, пошукавыя сістэмы, і накаталі ліст на імя свайго прэм’ер-міністра. Тэкст ліста такі мярзотны, што хаваю яго пад кат.

( хочацца бляваць )

Рацыю меў непаўторны Серхіё Жылхес, пішучы агляд на дэбютнік QUEEN:

Послушайте, я не собираюсь потратить все обзоры на Квин в шутках про гомосятинку. Давайте скажем это в самом начале, и более не будем поднимать данный вопрос в дальнейшем. Брайн Мэй — педик. Он жил как педик, и умрёт как педик.

Залатыя, бессмяротныя словы.

Давайце я вам лепей пра мужыка распавяду. Ён таксама граў у QUEEN, на басе.

Яго імя — Джон Дыкон. Найдалікатны басіст і таленавіты інжынер-электроншчык, ён быў прыняты ў гурт гурт пазней за ўсіх, пасля сур'ёзнага праслухоўвання, і апынуўся, у дадатак да ўсяго, не толькі самым маладым, але, на радасць астатнім удзельнікам, самым маўклівым і неканфліктным. Маўклівым настолькі, што на вокладцы першага альбому калегі ад чыстага сэрца пазначылі яго як «Дыкон Джон» замест «Джон Дыкон».

У якасці электроншчыка ён быў адказны за прымочкі, узмацняльнікі і іншую трасцу, аддаючы перавагу саматужным прыстаскам. Ходзіць нават легенда, што Браян Мэй дагэтуль карыстаецца спаяным ім па сакрэтным рэцепце ўзмацняльнікам для Red Special.

Некаторыя крыніцы сцвярджаюць, што Дыкон займаўся ўсімі фінансавымі справамі гурта QUEEN.

Але самае галоўнае — ён пісаў ахуенныя песні. Не перагружаныя меладызмам, характэрным для кампазіцый за аўтарствам Мэрк’юры, хард-салякамі, характэрнымі для Мэя, не такія рэзкія, як песні Тэйлора, — песні Дыкона не прыядаюцца па дзясятым праслухоўванні, і большай часткай цікавыя нават сёння. Абсалютна ўсе яны рабіліся хітамі, дзясятак быў выдадзены сінгламі, прычым, калі нічога не блытаю, сінгл Another One Bites The Dust (1980) зрабіўся самым паспяховым у гісторыі гурта. Смешнае тое, што сінглам гэтая песня зрабілася выпадкова: не выкідаць яе з альбому і наогул з рэпертуару гурта Федзю Мэрк’юры ўгаварыў Майкл Джэксан. А самае смешнае, што так, па ўсім відаць, было ці не з кожнай песняй басіста — самага ціхага і маладога папросту «адсоўвалі», як Харысана ў THE BEATLES. Альбо істотна перараблялі прынесены ім матэрыял.

Вось няпоўны спіс песень QUEEN на ягоную музыку: You’re My Best Friend; Spread Your Wings; If You Can’t Beat Them; In Only Seven Days; Need Your Loving Tonight; Back Chat; Cool Cat; I Want To Break Free; One Year Of Love; Pain Is So Close To Pleasure; Friends Will Be Friends; The Miracle; Don’t Try So Hard; My Life Has Been Saved. Можаце паслухаць на ютубе альбо «легальна на яндэксе».

Калі не лічыць удзелу ў запісе памінальнай кампазіцыі No-One But You (Only The Good Die Young) (1997), Дыкон тое блядства, што развялі вакол гурта Мэй з Тэйларам пасля смерці Мэрк’юры, абыходзіў за кіламетр. «No Queen without Freddie», — такая была ягоная песня на ўсіх прэс-канферэнцыях, у кожным інтэрвію. Ні вам удзелу ў сённяшнім пазорышчы з Полам Роджэрсам, ні акампанавання прафесіяналцы Рамазанавай, ні пастаноўкі мюзікла-піздзяца (пачытайце лібрэта!) пад назвай We Will Rock You, ні яшчэ якога хера. Пасля смерці чалавека, які актыўна «адсоўваў» ягоныя прапановы, Дыкон папросту сышоў з музыкі наогул, не маючы жадання апускацца ніжэй за калісці скораную вышыню. «Фрэдзі б не адобрыў».

Напэўна, нездарма свой першы гурт, скалочаны ў 14-гадовым узросце, Джон Дыкон назваў THE OPPOSITION.

Чалавек усё жыццё пражыў з адной жанчынай, гадуе шасцёх дзяцей, з 1997 году не запісвае музыкі і не выходзіць на сцэну, ягоная маёмасць ацэньваецца ў 50 мільёнаў фунтаў стэрлінгаў, і ягонага шляхетнага росчырку няма пад блядскім лістом підарскіх «сэраў» ды «лордаў».

Страх і нянавісць у Лас-Вегасе / Fear and Loathing in Las Vegas (Terry Gilliam, 1998)

Дасведчаныя людзі кажуць, быццам кепскі той глядач, які, пратупіўшы дзьве гадзіны ў стужку Тэры Гільяма «Страх і нянавісць у Лас-Вегасе», не стаў бы пасля шукаць песню JEFFERSON AIRPLANE White Rabbit. Чытач, які не стаў бы вышукваць, куды падзелася згадка пра Амерыканскую Мару з загалоўку рамана Хантэра Томпсана, паводле якога фільм пастаўлены, мяркую, таксама кепскі. Я — добры і тое, і тое, таму сумясціў прыемнае з карысным і не толькі знайшоў ды выклаў паспалітым людзям у добрае навучанне песню, але ў пошуках згадак пра тую самую мару прачытаў колькі інтэрвію з салісткай гурта Грэйс Слік. Выявілася, што пра Амерыканскую Мару яна, як і лірычны герой Томпсана, не ведае анічога, а ўсе ейныя адказы на пытанні пра 60-я можна сцісла выказаць адной фразай: «Добры быў час, і ўвесь гэты час я яблася й бухала». Мы ўсе зайздросцім ёй.

Але, разам з тым, мы ведаем, што час як катэгорыя для асобна ўзятага чалавека рэч прынцыпова нядобрая. І фільм, па ўсім відаць, якраз пра гэта.

Калі доктар журналістыкі Рауль Дзюк апынуўся не ў стане спасцігнуць сутнасць спароджанага айцамі-заснавальнікамі нацыятворчага locus communis у версіі 60-х ужо праз тры гады пасля выбараў Ніксана, то чаго тады можна чакаць ад нас, тых, хто, жывучы на іншым кантыненце, пабачыў гэты фільм праз чатыры гады пасля смерці Курта Кабэйна?

Амерыканская Мара Джоні Дэпа знаходзіцца ў такім месцы, дзе Рауль Дзюк ніколі не стаў бы яе шукаць, а калі б выпадкова і зазірнуў туды, то не ўбачыў бы нічога падазронага: «2 мяхі травы, 75 ампулаў мескаліну, 5 прамакашак кіслаты, паўшклянкі какаіну, россып рознаэфектавых калёсаў, кварта тэкілы, кварта рому, скрыня «Будвайзеру», пінта чыстага эфіру і два тузіны капсул амілнітрыту…». Калі я думаю пра тое, што ў гэтым нашыя з Дэпам пазіцыі супадаюць, то адчуваю страх.

Калі думаю пра тых, чыімі намаганнямі такая сітуацыя зрабілася магчымай, то адчуваю нянавісць.

Апошні багаж Хантэра Томпсана — думкі і зброя — не падаецца нам дужа багатым. Гэта таму, што мы марым не пра тое. А пра што мы марым, я не ведаю — Курт Кабэйн 18 гадоў як памёр. І што характэрна — такім самым чынам.



Я хачу, каб тыя з вас, хто чытае мяне зараз праз смартфон ці айпад у прыбіральні, кінулі гэтую штуку ва ўнітаз, як толькі трусік завішчыць.

1.
Засудзілі культавага кніганошу Алеся Яўдаху. Год хатняй хіміі і 57 млн брб. Сукі, блядзі.

2.
Памёр Джон Лорд, вядомы найперш як геніяльны клавішнік гурта DEEP PURPLE (у якім акрамя яго гралі геніяльны бубнач Ян Пэйс, манерны люцыферыянін-гітарыст Рычы Блэкмар і спяваў геніяльны вакаліст Ян Гілан). Дзіка шкада. Як падумаю, што неўзабаве адзін за адным пачнуць сыпацца псіхадэлістыя, прагрэсіўшчыкі і раннія хард-рокеры, дык ажно млосна робіцца.

Творчасць гурта мне не вельмі блізкая, бо ўся другая палова ягонай дыскаграфіі — тупаваты застойны хард-рок (палова геніяў разбеглася), але адна важная падзея ў творчай біяграфіі калектыва прымушае мяне раз за разам адстойваць ягоны гонар у музычных спрэчках з youri_uskoff@lj. Гэта альбом Made In Japan, канцэртнік. Да ягонага выхаду канцэртнікі, наколькі мне вядома, лічыліся прыкметай скрайняга нішчабродства, а сёння ўжо цяжка і назваць блізкі па маштабе гурт, які не выдаў бы пару-тройку жывых запісаў. У далёкім дзяцінстве, перабіраючы бацькаву фанатэку, я нарваўся на гэты агалцелы зрыў башкі, і адцягненым вынікам гэтага сталася мая цяперашняя любоў да прагрэсіву, бібопу і наогул імправізацыйнай музыкі. Чатыры-пяць песенек, што ў студыйным варыянце агулам занялі б хвілін 15, тут гучалі па 15-30 хвілін кожная. Я не мог бачыць, што рабілася на сцэне, але на плёнцы было ўсё чутно, як хлопцы адчайна імправізуюць, як Гілан калоціцца ў канвульсіях ды вішчыць, Пэйс ябашыць штомоцы па бубнах, а Лорд, тапоршчачы густыя вусы і надзьмуваючы шчокі, цісне адразу на ўсе клавішы ўсіх шасці клавіятураў. Мне рэдка ўдавалася даслухаць да канца, бо моцы бегаць па хаце ды бясіцца, імітуючы як Блэкмар топча нагамі гітару, ставала хіба на дзьве песні (хвілін 40, ага). Гэта была адзіная са шматлікіх касета, якую мой сусед, узяўшы паслухаць, вярнуў назад, прычым у той самы дзень.

Сябры, калі ў вас ёсць дзеці, абавязкова дайце ім паслухаць гэты запіс. Яны вырастуць і гарантавана скажуць вам «Дзякуй!».

3.
Ілля Сін быў завітаўшы, на ровары. Адкушалі гарбаты з квасам (спёка 35 градусаў) ды пагутарылі пра COIL. Ці варта, скажам, чакаць зборнікаў нявыдадзенага, бокс-сэтаў з зэбэстамі і іншай трасцы? Ад Threshold House па зразумелых прычынах навінаў няма ад 2010 году, але, напрыклад, тыя ж Тыбет са Стэплтанам выдаюць па альбому шторазу як я тэлефаную бацькам — так было, так ёсць і, па ўсім відаць, так будзе заўсёды, хто б там з іх ні памёр, дай ім Бог здароўя. Ілля выказаў спадзеў, што жадныя да грошай саратнікі дуэта неўзабаве пачнуць тачыць розныя дэмкі на балванкі, я ж выказаўся ў тым духу, што, маўляў, эксперыментальная электроншчына — не гурт NIRVANA, і што можа атрымацца так, як атрымалася са злівам у сеціва нейкага барадатага рэлізу IDM-праекту AUTECHRE: праз спецыфіку жанру зразумець арыгінал гэта, чарнавік ці наогул найграная на тэтрысе шарлатанская падробка невядомых жартаўнікоў было немагчыма. Прыклад гэты ну чыста ад балды прывёў. Дапілі квас, Ілля сеў на ровар і з’ехаў на Серабранку, а я палез у інтэрнэт, і пабачыў там наступнае.

На галінцы COIL сайту Brainwashed знянацку свежая навіна:

Anthony Child, a.k.a. Surgeon, has posted his 2001 remix of 'Teenage Lightning' online. Intended to be released on a 12" that was to be part of a vinyl box set edition of Coil's first three albums, it never saw the light of day when the project remained shelved. The track is available for streaming and download via Surgeon's Soundcloud page.

«Што за vinyl box set edition of Coil's first three albums, — думаю, — хрэн прасцыш».

Аказваецца:

Scatology/Horse Rotorvator/Love's Secret Domain + 12" with remixes of a.o. Panic by Autechre, Surgeon and Lefthandpath:

Autechre, Surgeon and Lefthandpath have been confirmed as remixers for the bonus 12" to be included with the Scatology/Horse Rotorvator/ Love's Secret Domain vinyl boxset to be released in early 2002.
(from the news page, December 14, 2001)

Да чаго цесны Сусвет, як жа страшна жыць.

4.
Пачытаў «апошняе перад доўгім маўчаннем» інтэрвію Земфіры, спасылкамі на якое фэйсбуковая грамада мне ўжо ўвесь мозг вылегчала. Раззлаваўся.

З аднога боку, класічны клінічны выпадак, калі асабісты творчы крызіс кампенсуецца фантастычнымі відзежамі акаляючага вапіюшчага непрафесіяналізму. Здараецца такое з кожным, сутыкаўся з такім тысячу разоў, а праз асабістую гаўністасць і недаравальную шматслоўнасць сам навыказваўся ў падобным духу ў дзесяць разоў болей.

З іншага — трэба ж ведаць меру ўрэшце!

— …В этой стране почему-то никто не играет риффы. А ведь риффовая музыка — это очень круто. Риффовую музыку — достаточно простую — писал Цой. В риффах есть что-то животное, так же, как и в ритме. Слушай, а вот то, что я сейчас говорю, — это вообще кому-нибудь интересно?

— Мне вот интересно. Кто еще про риффы расскажет, раз ни у кого их больше нет? А тебе не скучно находиться в контексте, где ничего не происходит долгое время?

— Мне не скучно, мне трагично. Это моя личная трагедия — не с кем работать. Российскую музыку я не слушаю уже очень давно. За иностранной, напротив, внимательно слежу. Вот с Мэем поиграла. Ну что я могу сказать? У меня, конечно, опустились руки. Он очень крутой музыкант, у нас таких нет. Я не понимаю, в чем наша проблема и почему у нас так не бывает в принципе… В Queen все были крутыми. Барабанщик написал песню Radio Gaga. Где, скажите, в России такие барабанщики водятся, которые песни пишут? Такие песни?! У нас уже счастье, когда барабанщик слышит хоть что-нибудь, кроме барабанов. И когда барабанщик знает, о чем песня. Вот тебе и ответ про «контекст»…

…Хочу найти классного световика. Российский свет — убогий. Его можно сразу узнать, если выключить звук и смотреть на картинку. Меня это ранит…

…Мне очень не нравится дурацкая российская привычка плевать на внешний вид сцены, все заставлено какими-то ящиками, техническим мусором, вся внутренняя кухня напоказ, но это же некрасиво! … В общем, я пытаюсь подтянуть продакшн, понимая его важность. Я очень хочу двигаться дальше в сторону шоу, это мне сейчас страшно интересно…

…Я — сектант. Предана своей профессии. Одержима. И, мне кажется, этой одержимости как раз и не хватает многим моим коллегам. Меня интересует все в нашем процессе: как декорирован рояль, как висят кулисы, какими микрофонами снимает звук гитары Мэй, какие мониторы использует Энн Леннокс, как синхронизированы экраны и драм-машина у Massive Attack…

І праз слова — «прафесія, мая прафесія, я ў сваёй прафесіі». МузПТВ, блеаць. За ўсю хуйню — тысячы лайкаў, сотні перапостаў, каментары, соплі і «я хачу, каб яна вучыла майго дзіцёнка». А я цытатаў надзёргаў і нават не ведаю, як каментаваць. Людзі, вы са сваім фэйсбукам што, ебануліся ўсе разам?

Не здзіўлюся, калі наступны альбом акажацца панылым лесбійскім гаўном, граным на набытым Фрэдзі Мэрк’юры для еблі белым раялі, беспантовай гітары Red Special і пад ахуенную светамузыку. Па багатаму! (Але традыцыйна ўзрадуюся, калі выйдзе наадварот).

Лазіў днямі на блог да atmoravi@lj (не пытайцеся толькі, навошта я тое рабіў). Тая ж сітуацыя. Адзін з апошніх па даце запісаў — два ютубаўскіх роліка, на адным шырока вядомы ў вузкіх колах сібірскі панк Манагер, на другім — нейкі мне не знаёмы напамажаны буржуй, Jason Mraz. Ну і гаспадар блога дае каментар:

…Почему один человек живо двигается и общается при пении, поет людям, а другой статичен, поет сам себе с закрытыми глазами… В чем разница материала и подачи? Как вы считаете в чем причина того, что большинство российских авторов-исполнителей поют свои песни сидя? Ну и с вокалом отчего почти всегда БЕДА? у кого какие идеи? Реально любопытно в чем затык. Ведь даже на плохой гитаре за 300 баксов можно сыграть близкое к тому, что мы слышим от JASON MRAZ тут.

Нават на кепскай гітары за 300 баксаў, разумееце? Я не разумею.

Не хапае злосці.

1.
Ажаніўся.

2.
Засяліўся ў сваё.

3.
Атрымаў кіраўнічую пасаду.

1.
Каюся, я моцна ўразіўся, паддаўся агульнай гістэрыцы і павёў сябе неадэкватна — нават паспеў выплакацца ў каментарах некаторых блогаў. Але ўрэшце ўзяў сябе ў рукі і, як толькі перад вачыма з’явілася стэнаграма, вырашыў уважліва перачытаць пачутае. Давайце зробім гэта разам.

Привет, братья! Здесь и сейчас Ксения Дегелько!
Я люблю вас! Я люблю Родину! Я люблю Октябрьский! Двигай телом! Е-е!

Гэта фантастыка! Ведаеце чаму? Дзялюся досведам зносінаў з жыхарамі буйных райцэнтраў, на 30—50 тысяч насельніцтва: яны ўсе як адзін да непрытомнасці і цемры ўваччу ненавідзяць свае родныя гарады і мараць перабрацца ў Мінск. Бо на ўваходзе ў Мінск кожнаму хлопцу выдаюць ключы ад невялікага, сціпла абсталяванага пакоя, а кожнай дзяўчыне — пару модных бліскучых ботаў да калена. Бо менчукі зусім не працуюць (гэта называецца фрыланс), а калі некаторыя і ходзяць на працу, то ў асноўным робяць гэта па начах, у бясплатных барах начных клубаў, заробак жа атрымоўваюць з покер-аўтаматаў у казіно. Ну і гэтак далей. Цэлае лета 1999 года я прабавіў ў горадзе Каленкавічы, распытваючы «месных» сваёй узроставай катэгорыі (16 плюс-мінус тры гады), чаму яны так не любяць свой родны кут. На мяне глядзелі як на ідыёта. Хіба ж можна не хацець у Мінск? З усіх апытаных нешта больш прыземленае за прыведзеныя вышэй уяўленні (і ў чымсьці нават падобнае да бізнэс-плану) мела толькі адна дзяўчына, апантаная ідэяй выйсці замуж за мінчука, абавязкова багатага, і каб з машынай.

«Я люблю Октябрьский!» — песня добрая ўжо тым, што пачынаецца са словаў, якія ў жыцці не так часта і пачуеш.

Я активистка БРПО.
Что будет с Отчизной, мне не всё равно
Во всем я готова страну поддержать
И землю родную трудом прославлять.

Разумею, вас палохаюць словы пра актывізм у Беларускай рэспубліканскай піянерскай арганізацыі. Але вы ж добра ведаеце, якія пакручастыя лёсы бываюць у відных актывістаў, якім не ўсё адно, што будзе з Айчынай: сёння ён актывіст «Бізона», заўтра — «Азіяцкай Крыўі», пазаўтра — «Старога акопу», «Бунда», «Расійскай партыі няволі», «Старое Літвы»… Вокам міргнуць не паспееш, а ён ужо поўным ходам праслаўляе родную зямлю словам — у якасці супрацоўніка спутнікавага канала «Белстат», радыё «Воля» ці яшчэ якой трасцы. Ксюша ж гатовая праславіць родную зямлю працай! Розніца відавочная, праўда?

Я смелая, умелая, отличница по жизни
И всегда веду здоровый образ жизни.
Сигареты, алкоголь надо запретить,
Чтобы люди на земле могли спокойно жить.

Ксюша смелая, умелая, выдатніца і спарцмэнка. У той час як асноўная маса выпускнікоў сярэдніх школ сёння — вялае і тупарылае біясмецце без пробліску густу, розуму і фантазіі, часта з першымі званочкамі надыходзячага алкагалізму і сталай тытунёвай залежнасцю. «Сигареты, алкоголь надо запретить!» пачулі — і абасраліся ад перспектывы. Я, як усім вядома, прынцыпова супраць таго, каб нешта некаму забараняць, але высокаадыктыўныя наркотыкі, якія, да ўсяго, стымулююць агрэсію, трэба выкінуць з актыўнага ўжытку. Не сумняюся, што мы чуем крык душы дзіцёнка, які, жывучы ў пасёлку, не па кніжках ведае, якая гэта бяда — алкагалізм.

Правильный город, счастливые лица,
Вот что я вижу, вот что мне снится.

Мне часам таксама, я тады прачынаюся заплаканы. Хто хоць два дні правёў за мяжой, па вяртанні не мог не заўважыць, з якімі стромнымі заточкамі соўгаюцца па беларускіх вуліцах грамадзяне. Не раўнуючы лагернікі на Калыме.

Долой мини-юбки: короткая, узкая.
Теперь покупать будем все белорусское!

Цяжка сказаць, ці ідзе тут гаворка пра міні-спадніцы цяперашняй беларускай вытворчасці. Калі так, то ўсё правільна, і на змену нязручнаму няякаснаму трыкатажу мусіць прыйсці зручны і якасны. Але цалкам магчыма, што гэтая кульгавая канструкцыя насамрэч па-дзіцячаму сарамлівы намёк на недзіцячую сур'ёзную праблему, а менавіта — на імідж Беларусі як сэкс-турыстычнага заказніка. Не сакрэт, што ў Еўропе вульгарная спадніца ёсць вернай прыкметай таго, што ейная гаспадыня прадае цялеснае каханне за грошы (аднойчы нават давялося пасярод праспекту Скарыны тлумачыць нямецкай дэлегацыі, што мы не на Араніенбургерштрасэ). Добрая гэта з’ява ці кепская — лёгка разважаць даросламу чалавеку. Падлеткавае ж сэрца, з якога пакуль яшчэ не выветрылася святасць дзяцінства, дае на гэтае пытанне адназначны адказ.

К теме здоровья подойдем деликатно,
Я за то, чтобы дальше лечиться бесплатно.
Бесплатная школа, колледж и ВУЗ,
Чтобы в достатке жил белорус.

Я из деревни, даешь процветанье!
Даешь стабильность! Ё-ё!

Святыя словы! Ніхто не хоча падохнуць на вуліцы з-за таго, што не праплаціў страхоўку, права кожнага — атрымаць годную адукацыю і жыць па-людскі. Самі ведаеце, у якім стане вёска — дзяўчо крыкма крычыць з манітору: «Даеш росквіт!». Я шэптам паўтараю гэтыя словы за ёй. Хочацца плакаць. За мінулы год кошты выраслі самае меншае ў 4 разы, рубель абрынуўся ніжэй за ўсе магчымыя прагнозы, пенсіянеры апынуліся за мяжой галечы, а скроні бацькоў малых дзяцей літаральна ссівелі за трыста бяссонных начэй. Мы крычым разам з Ксюшай, мы патрабуем: «Даеш стабільнасць! Е-е!».

Спорт мы поставим на первое место
Активная жизнь это всем интересно.
Постройте в Октябрьском ледовый дворец
Для наших юных и храбрых сердец!

Достанем из недр наших фосфор и калий,
Чтобы в достатке работал аграрий.
Благоустроим поселок родной,
Эй, молодежь, давайте за мной!

Я люблю вас! Е-е!

Фосфар ёсць, калій ёсць, мел, нафта… Ды нават каб і ніхалеры не было — працай пражылі б. Але ж на пасёлку самі ведаеце — бухаюць як не ў сябе і ад самага ранку ляжаць усе п’яныя, што у святы, што ў будні. «Я люблю вас! Е-е!» — а чым яшчэ можа матываваць знявераную алкашню гэтае худое 13-гадовае дзяўчо? Хто з вас ведае большыя словы, каб уваскрасіць чалавечы дух у тых, хто не толькі развучыўся бачыць бачыць дзень заўтрашні, але нават не здольны прабіцца праз алкагольны туман, каб пабачыць, якое ён — дзень сённяшні?

Скажем спасибо за хлеб на полях

Хлеб — гэта святое. І тыя, хто яго робяць — таксама. Сказаць гэтым людзям «Дзякуй!» ніколі не лішне — гэта ведаюць усе. Чаму пра гэта не ведае сталічная абарзелая хіпстата? На што намякаюць сваімі фотажабамі збыдлелыя карыстальнікі фэйсбука? Якога хера разяваюць свае паганы раты каментатары ютуба?

И за хорошую жизнь в деревнях.

Абавязкова скажам! Як толькі моладзь праспіцца і адродзіць пасёлак!

Мы преумножим старанья людей
Жить станет легче и веселей!

Абавязкова стане! Не можа не стаць! Бо іначай навошта ўсё гэта, вецер у полі, птушкі ў лесе ды зорнае неба над галавой?.. Мы не дажывем — але Ксюшыны дзеці абавязкова дажывуць!

Электорат, за меня голосуй!
Светлая правда в умах торжествуй.
Вместе мы сможем построить оплот,
Чтобы на славу трудился народ.

Даешь стабильность! Я из деревни.
Я люблю Родину. Я лидер!
Двигай телом, даешь процветанье
Я люблю Октябрьский. Ё-ё!
Я лидер!

«Электорат, за меня голосуй!» — пік выступу! Уся Беларусь здрыганулася, бо з вуснаў дзіцёнка сарваліся словы, страшнейшых за якія няма для Лукашэнкі! І хай сабе фраза бездакорная з юрыдычнага пункту гледжання, то бок гаворка ідзе менавіта аб канстытуцыйным спосабе змены існуючай улады шляхам дэмакратычных выбараў, — пасёлак Акцябрскі, як пісалі ў газетах, ужо ўзялі пад кантроль людзі з камітэту ГБ.

Ксюша — сапраўдны лідэр, што здолеў напоўніцу скарыстацца сціплымі магчымасцямі пасялковай школкі, каб данесці да масаў стыхійны, ад зямлі, лявацкі маніфест. Не роўня напамажаным ляпісам трубяцкім, якія тым часам качаўражыліся перад маааскоўскай підараснёй у модным клубе сваёй сталіцы.

Нескарыстаны на мінулых выбарах голас я аддаю Ксеніі Дзягельцы.

А ідыётам, якія за піянерскім гальштукам на маніторы не ўбачылі галоўнага, застаецца толькі паспачуваць.



Е-е!

2. Гітлер памёр.
Усе ведаюць, што ўгарны расійскі гурт КОРРОЗИЯ МЕТАЛЛА, сябра школьных дзён маіх суворых, за любоў да якога я ў эпоху Дэцла ледзьве не быў адпіжжаны посонамі з Падольскай у горадзе Каленкавічы, доўгі час гастраляваў з жывым Гітлерам. Падчас выступаў, пакуль інфернальныя карузлікі дралі голых дзевак на ўпрыгожанай нацыскімі сцягамі сцэне, Гітлер калаціўся ў канвульсіях, бесперапынна ўскідаў руку ў фашыстоўскім вітанні і выкрыкваў крылатыя выразы кшталту Jedem das Seine. Адмыслова для ягонага саліравання і была напісаная бессмяротная кампазіцыя Nicht kaputen! Nicht kapitulieren!. 12 сакавіка Аляксандр Шышкін (так яго звалі «в міру») памёр. Некралогі на расійскіх інфармацыйных рэсурсах прасякнутыя непадробным болем — мужык ён быў надзвычай душэўны.





3.
Прачытаў артыкул pan-t-joculator@lj пра тое, як ён з посонамі ў двары спяваў пад гітару Мельнікава і Воюша. А затым — адказ martinovich@lj аб тым, як ён на такой самай барысаўскай дошцы «трэнькаў на чатырох акордах» PINK FLOYD.

Па-мойму, мандзяць абодва. Бо ўсе гралі вось што:



Упершыню яе ад аднакласніц пачуў. Дагэтуль, здараецца, пад нос напяваю.

ПАЦАНЫ, Я СЁННЯ ІШОЎ КАРАЦЕЙ МІМА КНІГАРНІ «Ў» І ПАБАЧЫЎ БЕЛІНТЭЛЕКТУАЛА З «ВІЛЕНСКАЙАНТАЛЁГІЯЙ» ПАДПАХАЙ, НУ Я ПАДАРВАЎСЯ ДЫ ІМКЛІВА ПЕРАЁБ ЯМУ Ў КАПУСТУ З ВЯРТУХІ І ВЫЯСНІЎ ЯГО ВОКЛІЧАМ «НЕ ЛЮБЛЮ НЫЦЦЁ ПРА ЗАБРАНЫ КРАЙ», ТАМУ ШТО Я ЎЧАДЗЕЎ ПА БАХАРЭВІЧУ, ПАЦАНЫ ДУХ НОВАЙ ЛІТАРАТУРНАЙ СІТУАЦЫІ ЖЫВЕ ТОЛЬКІ НА ШАБАНАХ, ДЗЕ НОВАЯ ГЕНЕРАЦЫЯ ЛІТАРАТАРАЎ НАЯБЕНЬВАЕЦЦА ПА ХАРДКОРЫ, ДЗЕ ПАЦАНЫ ЖЫВУЦЬ «ВОБЛАЙ» ДЫ «ГАЛІЯФАМІ», ЧЫТАЮЦЬ «ТЭКСТЫ» І ЯБУЦЬ САЮЗ ПІСЬМЕННІКАЎ У РОТ! ТОЛЬКІ ШАБАНЫ, ТОЛЬКІ SCHMERZWERK, ТОЛЬКІ ХАРДКОР! ЮНІЦІ УЛЬТРАХАРДКОР ШАБАНЫ!!! пацаны ябашце чаргінцоў, змагароў, лукашню і хіпстараў, чадзейце на прэзентацыях, любіце Беларусь і літаратуру! КАЖЫЦЕ АДКРЫТА І СМЕЛА ПРОСТА Ў ТВАР! ШАБАНЫ!



22 сакавіка а 19.00 Інстытут імя Гётэ ў Мінску (вуліца Веры Харужай, 25/3)