| 11:12p |
Тэкст з прастораў форумаў тут.бай
Вася Глобус и свинка
Псеўдалітаратуразнаўца можа зрабіць амаль навуковую публікацыю, напісаўшы са спасылкаю на доўгашуканыя і нарэшце знойдзеныя дамументы, што літаратар К-ч. у дзяцінстве перахварэў “свінкаю”. Нічога вартаснага да спадчыны К-ча. такая звестка не дадасць, бо К-ч. і без “свінкі” знакаміты і любімы; а вось для біяграфіі інтэрнэт-графамана Глёбуса інфармацыя пра ягонае хварэнне “свінкаю” шмат што дадае. Хлопчыкам Глёбус падхапіў “свінку”, затэмпературыў, закапрызіўся, занудзіўся і звяў. Бацькі: тата-кэгэбэшнік, а па сумяшчальніцтву рэдактар дзяржымордзінскай сценгазеты і мама-знаная прадавачказ бракованых кандомаў, яго пачалі шкадаваць, паклалі ў ложак, пад цёплую коўдру, на шыю распухлую, як у сапраўднай дзюдзькі, наклалі кампрэс і паціху-патроху вылекавалі. Прынамсі, бацькам здавалася, што яны выратавалі сына, выцягнулі з абдоймаў жорсткай хваробы. Але “свінка”, як і звычайная дзюдзька, вырасла ў вялікую “свінню”. Пра памеры “свінні” Глёбус дазнаўся яшчэ да паўналецця, калі захацеў паспытаць жанчыну і не змог, чым і аславіўся на ўвесь свой пгт Дзяржымордзінск.Тады Глёбус вырашыў паспытаць мужчыну. Паспытаў. І яшчэ больш аславіўся на ўвесь Дзяржымордзінск. Дзяржымордзінскі ветэрынар, які па сумяшчальніцтву быў яшчэ і каханкам глёбусавай маці(злыя языкі казалі, што птушыны профіль Глёбуса дастаўся яму ад ветэрынара) даў Глёбусу карысную параду: уцячы з малой радзімы – засцанага Дзяржымордзінска ды знайсці жанчыну, якая пагодзіцца задавальняцца пры дапамозе пальцаў і языка. Глёбус паслухаўся ветдохтара і перабраўся ў гарадок Мінск, які тады яшчэ не быў задрыпанай сталіцаю, дзе адшукаў сабе партнёрку, якая цалкам задавальнялася кунілінгусамі. Каб жыць, як людзі, пара Глёбусаў пачала рабіць штучныя апладненні і з другой спробы займела сабе нездаровую і непрыгожую дзяўчынку. Глёбусы далі ёй імя, якое рыфмуецца са словам “блядзі”. Здавалася, што наступствы “свінкі” цалкам адыйшлі ў мінулае, але тое толькі здавалася, бо Глёбус падхапіў новы вірус “свінку-інтэрнэтную”. Глёбусу падалося, што схаваўшыся за маскаю-нікам Адамчык, ён зможа быць лепшым чым ёсць на самой справе. Глёбус паверыў, што не адна інтэрнэт-сабака не здагадаецца, як ён пакутуе ад наступстваў нейкай там “свінкі”. Глёбус знаёміўся праз інтэрнэт з жанчынамі і ў прыватных лістах апісваў сябе, як заможнага і паспяховага чалавека. Толькі гарадок Мінск зусім не стасаваўся з заможнасцю і паспяховасцю, а выклікаў толькі асацыяцыю з вусатым Бацькам. Жанчыны змаўкалі, і лісты Глёбуса завісалі ў безадказным маўчанні. Тады Глёбус завёў інтэрнэт дзённік на Літары, дзе пачаў праўдзіва апісваць сваё мінскае ідыятычнае жыццё. Хворы на “інтэрнэт- свінку” не разумеў, што ніхто яго шкадаваць не будзе, што дзяцінства ягонае даўно прамінула, што ўсё напісанае ім у інтэрнэце можа быць выкарыстана супраць яго. Але вылекавацца ад “свінкі інтэрнэтнай” Глёбус не змог, і хвароба набыла новую форму. Глёбус зноўку пачаў чапляць на сябе маскі і лезці з парадамі і крытыкаю да вядомых і прызнаных асоб, накшталт літаратара К-ча., спадзяючыся што аціранне каля знакамітага прозвішча ці брэнда надасць і ягонаму нікчэмнаму існаванню нейкі сэнс і нейкую славу. Толькі “інтэрнэт- свінка” така ж учэпістая хвароба, як “свінка” простая, а вось інтэрнэтных ветэрынараў значна менш, чым ветурачоў звычайных, таму і хварэюць людзі, ціпа Васі Глёбуса, на “свінку інтэрнэтную” падоўгу, хварэюць і не лекуюцца.
P.S. Васю можна памяняць на Вову, калі хто хоча.
Арфаграфія і стыль арыгігалу захаваныя. Пакінуты юзэрам "bielayev". |