robespierre
 
 [Most Recent Entries] [Calendar View] [Friends]

Below are the 20 most recent journal entries recorded in robespierre's LiveJournal:

    [ << Previous 20 ]
    Monday, February 9th, 2009
    2:17 am
    Предательство
    Способны ли вы простить предательство?
    Friday, January 30th, 2009
    6:47 pm
    Итоги месяца
    Итак, два варианта будущей работы уже отпали. Остался один. Второй предложат при защите дипломной, и явно не тот: знаю я эту свору: слишком много узнал о грязи, творящейся за спиной.

    Придётся для КД пересдавать два экзамена, один из которых люто, бешено ненавижу: физика.

    Стал больше сидеть в Интернете, но меньше - на флудовых форумах.

    Скоро переезжаю на новую аську, а старую забрасываю.

    В понедельник обязательно позвонить узнать надо будет, как там мои будущие коллеги: оклемались ли хоть немного от кризиса и что намерены делать дальше.
    6:36 pm
    Вновь тесты: на чём написана судьба.
    Итак, она написана на Пером падшего ангела на тетрадном листе, уроненном в костёр.
    Совершив множество ошибок, получив негативный опыт, ты смог это пережить и стать цельной натурой, способной принять мир таким, каков он есть. У тебя есть сформировавшаяся жизненная позиция, что ведёт тебя к своей цели, несмотря на любые преграды. Когда-то ты потерял, то к чему стремился, но то, что тебя не убило сделало тебя только сильнее.Тебя сделала таким твоя поразительная сила воли и обострённое чувство справедливости, ведь люди обычно бояться и не понимают тех, кто сильнее по духу, чем они. А так же то, что ты не терпишь никаких ограничений, готов рушить стереотипы, открывать людям глаза на реальность, которая их окружает, даже если эти картины не радужные и не так прекрасны, как хотелось бы многим. Если у тебя есть любимое дело, то ты настоящий его маньяк, готовый ему полностью отдаваться и пойти на всё, чтобы добиться своего. Даже переступить через свои принципы. Но знай к чему бы ты не стремился - всё у тебя получиться, ведь то всё, чтобы ты не делал направлено на защиту не справедливых обиженных. В бой!
    Пройти тест
    Wednesday, January 7th, 2009
    2:34 am
    Новый год и новое понимание
    давно это было...
    и только сейчас пришло осознание
    одноклассник Пашка показал на рослого тучного учителя и сказал: "Это ты в старости"
    млядь
    вот вам и причина зажатости
    .......................
    тутбай - не моё. "Тевье" оказался слишком "не тот" для него. выводы, думаю, очевидны.
    да и одинокихнет тоже...
    не моё! чувствую, ощущаю, знаю теперь, что не моё! не там моё место!
    .......................
    стал читать "Этику жизни" Карлейля. понравилось
    .......................
    работа... работа... "Працы! Працы! Працы!" (c) Марш беспрацоўных
    доучись ещё сначала...
    .......................
    дипломная. материалов много. но теперь появился методический аппарат. низкий поклон Людмиле Васильевне за учебное пособие, так вовремя появившееся на книжной полке.
    Saturday, December 6th, 2008
    11:37 pm
    СтехЫ
    Да, колыбель моя была в библиотеке:
    Пыль, Вавилон томов, пергамент, тишина,
    Романы, словари, латыняне и греки…
    Я, как in folio, возвышен был тогда.
    Два голоса со мной о жизни говорили.
    Один, коварен, тверд, сказал мне:”Мир - пирог.
    Развей свой аппетит. Ценой своих усилий
    Познаешь сладость ты всего, что создал Бог”.
    Другой же закричал: “Плыви в бездонных сказках
    Над тем, что мыслимо, над тем, что мерит метр”.
    Ах, этот голос пел, баюкал в странных ласках,
    Пугал и волновал, как с набережной ветр,
    Как кличущий фантом, пришедший ниоткуда.
    Я отвечал:” Иду!” И это я тогда
    Вдруг ощутил ту боль и ту судьбу, что всюду
    Ношу теперь с собой, ношу теперь всегда…
    Я вижу новые созвездья из алмазов,
    В чернейшей бездне снов, за внешностью вещей;
    Раб ясновиденья и мученик экстазов,
    Я волоку с собой неистребимых змей.
    И это с той поры, я, как пророк, блуждаю;
    В пустынях и морях я, как пророк, один.
    Я в трауре смеюсь, я в праздники рыдаю
    И прелесть нахожу во вкусе горьких вин.
    Мне факты кажутся какой-то ложью шумной,
    Считая звёзды в тьме, я попадаю в ров…
    Но Голос шепчет мне: “Храни мечты, безумный!
    Не знают умники таких прекрасных снов…”

    (с) Шарль Бодлер
    Saturday, November 29th, 2008
    11:26 pm
    Итоги месяца
    Прошёл месяц.
    Удалено контактов 5, приобретено 0.
    Статей послано 4, опубликовано 0.
    Конференций посещено очно 1, заочно 2, выступлений 0.
    Провалено конференций 2, из них на 2008 год 1, на 2009 год 1.
    Театров посещено 1, спектаклей 1, из них премьер 1.
    Друзей потеряно 2, разочарований 2.
    Позиций утрачено в коммуникативных навыках 2, из них в реале 1, в Сети 1.
    Надежд приобретено 0.
    Thursday, November 13th, 2008
    12:58 am
    ОЧЕРКИ СОЦИАЛЬНОЙ ПСИХОЛОГИИ СРЕДНИХ ГОРОДОВ БЕЛАРУСИ: НАЧАЛО ИССЛЕДОВАНИЙ

    Очерк первый: введение в проблему. «Человека забыли!» Именно такой сакраментальной фразой Николая Николаевича Баранского можно ёмко охарактеризовать период развития советской экономической географии в период второй половины ХХ века вплоть до конца 1980-х годов. Спускаясь с эмоционального уровня на рациональный, придётся признать, что факт забвения действительно существовал, и человеку отводилась довольно скромная роль трудового ресурса, и на этом, собственно говоря, и ставилась точка. Но с конца 1980-х годов положение стало исправляться, и теперь при изучении населения идёт не просто описание и констатация факта наличия/недостатка трудовых ресурсов, их структуры и прочее, а детальный анализ половозрастных пирамид, вскрываются причины изменения естественного и механического движения населения.

    Однако задумывался ли кто-либо, почему человек действует именно так, а не иначе? Почему, к примеру, бежит из города, хотя уровень заработной платы, казалось бы, там соответствует социальным стандартам? Почему рецепты развития, выработанные и зачастую преподносимые как панацея от всех недугов, не только могут попросту не работать на местах, но и приносить обратные, а порою и вовсе неожиданные, результаты?

    А ведь корни, глубинные причины, кроются в самих людях, их взаимоотношениях, взаимоотношениях социальных групп, ими слагаемых, да и вообще прямым образом определяют взаимодействие города с окружающей его средой, определяют его лик. И социально-экономической географии тут явно недостаточно для решения всех проблем.

    Очерк второй: постановка вопроса. Иными словами, требуется знать:

    ·        что движет людьми в этом городе;

    ·        что волнует людей в этом городе;

    ·        что определяет и задаёт тон среде, в которой они живут (тут подключаются и эниологические исследования);

    ·        социальные группы людей города и их взаимодействие;

    ·        взаимодействие и контакты социальных групп города с приезжими;

    ·        что формирует лик города, его психологический микроклимат (эниология города);

    ·        каким образом город как система людских сообществ и всего созданного ими контактирует с окружающей средой, системой расселения и отдельными её звеньями, близлежащими к нему и системой расселения вообще;

    ·        как среда города влияет на людей и комфортность жизни в нём.

    Но кто будет заниматься решением всех поставленных вопросов? И какие результаты даёт их практическое решение?

    Очерк третий: зарождение название и практическая значимость направления.
    Е.Е. Лейзерович при выполнении своего микрорайонирования СССР обязательно учитывал вопросы, затронутые нами выше, и именно поэтому его труд до современных дней не то чтобы не превзойдён, но даже не повторён в масштабах ни одной из республик бывшего Советского Союза. Не вызывает сомнений то, что он использовал в этих вопросах на пользу географической науки методы других наук, а более всего – социальной психологии - интегративного направления на стыке социологии и психологии, наук одной сферы с социально-экономической географией - гуманитарной.

    И взаимодействие на стыке трёх названных наук даёт начало новому - социальной психологии городов, исследованиям на куда более глубоком и широком уровне, нежели все три науки по отдельности.

    Определяющим будет рассмотрение каналов практического выхода результатов решения поставленных выше вопросов по блокам.

    Блок демографический и социальный. «Городские трущобы возбуждают не только сострадание и ужас, но и заставляют вскрывать исторические и социальные корни столь жалких условий жизни» - писала в своё время профессор Сорбонны Жаклин Божё-Гарнье, высказываясь о профессии географа. И была как никогда права. Искать и находить исторические, социальные и психологические корни социального неблагополучия/социальной неблагоустроенности людей. Выяснять, почему так происходит; что толкает людей; почему не желают менять сложившуюся ситуацию и что нужно сделать, чтобы ситуацию если не переломить, то хотя бы сдвинуть вектор её развития в боле желаемую сторону.

    Блок экономический и политический:

    ·        эффективное взаимодействие;

    ·        эффективное управление и самоуправление;

    ·        выявление каналов работы по созданию  и расширению конкурентных преимуществ города по сравнению с другими.

    Блок архитектурный, планировочный и эниологический:

    ·        новые планировочные решения;

    ·        создание благоприятного микроклимата;

    ·        создание благоприятного психологического климата города;

    ·        выявление духа и лика города, основных и определяющих черт, отвечающих за его самобытность, индивидуальность, привлекательность.

    Блок туристический и рекреационный:

    ·        раскрытие внутреннего неповторимого мира города;

    ·        практические и реально выполнимые рекомендации, в каком направлении и как «подавать» город гостям белорусским и зарубежным, образно говоря, как сервировать «стол», а уж какие «яства» «подадут» турфирмы – это зависит уже от них самих.

    Очерк четвёртый: объект исследования. Определились с научным направлением, ещё раз подчеркнули, что оно междисциплинарное, но как географы мы должны понимать, что результаты его должны использоваться во благо и в интересах географии.

    Уже сказано было в самом названии, что исследуются города, а в названии прозвучало: средние. Почему именно средние? Причины следующие:

    ·        средние города – проводники всякого, в том числе и социально-экономического, прогресса из центров инновации – крупных и крупнейших городов – по каркасу национальной системы расселения в города малые и на периферию (вспоминаем концепцию «центр – периферия» и теорию распространения инноваций Турстена Хёгерстранда);

    ·        от средних городов напрямую зависит устойчивость и пропорциональность развития всей национальной системы расселения;

    ·        средние города исполняют роль региональных и локальных центров для окружающих территорий;

    ·        численность и качество средних городов в Беларуси снижается.

    Очерк пятый, заключительный: направления действий. Что должно быть сделано в дальнейшем для становления названного нового межнаучного направления в Беларуси:

    ·        чётко определиться с методами, которыми будет пользоваться социальная психология средних городов;

    ·        выработать чёткую методику исследований городов;

    ·        отработать на практике методику исследований, устранить выявленные ошибки, недостатки и недочёты;

    ·        практическое использование методики исследований, анализ результатов и принятие эффективных решений по направлению индивидуального развития каждого из средних городов Беларуси, а иными словами, выработка индивидуального алгоритма действий для каждого города и его окружения.

    Monday, November 10th, 2008
    2:26 am
    озарение
    Чацкий. "Горе от ума".
    вот она суть.
    Sunday, November 9th, 2008
    1:31 am
    После ознакомления...
    Энергоэволюционизм рулит.
    Monday, October 27th, 2008
    1:17 am
    A fayerl far dem hartzn - Вдохновение для сердца.
    A fayerl far dem hartzn - вдохновение для сердца...
    A fayerl far dem hartzn - для него живительная искринка...
    Благо тому, кто его познал.
    Горе тому, ето его не познал.
    Счастье тому, кто им сейчас живёт.
    Радость тому, кто впервые его познаёт.
    Надежда тому, кто желает его испытать.
    Испытанья тому, кто желает его познать.
    Свет тому, кто умеет им дышать.
    Муки тому, кто желает его ощутить...
    Но - награда тому, кто стремится его ощутить!
    Полноценная жизнь тому,
    Кто стремится с ним жить.
    Благо тому,
    Кто способен его ощущать...
    Томленье тому, кто желает его испытать...
    И... луч света тому, кто знает, как его сохранять...
    A fayerl far dem hartzn.
    Всяк, хоть раз его испытавший,
    Тебя и подобных тебе поймёт.

    Current Mood: и сам хотел бы знать...
    Sunday, October 26th, 2008
    3:22 pm
    Тест "Какая культура вам ближе"
    Поздравляем!!! Вам ближе европейская культура
    О, да вы европеец! Причем, европеец более "северный", чем "южный" то есть ваше отношение к жизни и мировоззрение похожи на видение мира европейцами преимущественно протестантских стран. image
    Пройти тест
    Monday, October 20th, 2008
    1:17 am
    Убрать боль и апатию: Решение от Короткевича.
    Нашёл у Владимира Короткевича замечательнейший отрывок о том, как в идеале должно было бы быть поступать людям, которых подкашивают проблемы (надуманные/ненадуманные) и доводят до ступора.
    там - решение. нереальное на сегодняшний день, но по смыслу схожее с тем, что предлаогается тобою.
    Знаю ещё одного человека. которому хуже, чем мне. дал ему почитать, тот поблагодарил.
     нет, это не "письмо счастья", там просто очень глубоко и мудро понята проблема.
    <lj-cut>
    Беды, крыўда і гнеў, несправядлівасць лёсу літаральна шматавалі яго.
    Вечар быў цёплы. Вогнішчы гарэлі за ракою, а ў рацэ адбівалася вячэрняя заранка, куды больш яркая і барвяная, чым на небе. Ля вогнішчаў - там, відаць, начавалі жнеі - гучаў ціхі смех. Потым даляцела ціхая сумная песня.
    За рэчанькай за быстраю ў цымбалы б'юць,
    А там маю каханую за ручкі вядуць,
    Адзін вядзе за ручачку, другі за рукаў,
    Трэці стаіць - сэрца баліць: кахаў ды не ўзяў.
    І гэтая заранка, і безназдейная глыбіня ракі, і, галоўнае, словы песні раптоўна ўразілі яго вострай адпаведнасцю з тым, што рабілася ў ягоным сэрцы.
    Алесь ведаў цяпер, што яму рабіць. Дарэмна ён дараваў. Заўтра ж ён пойдзе да Хаданскага і дасць яму поўху. Потым у зборні трэба дачакацца, пакуль пан Яраш і Франс будуць паасобку, і зрабіць тое самае з імі. На адзін дзень прызначыць усе тры двабоі. Будзе вельмі добра, калі Ілля загіне, а Франс зваліць яго. Тады Майка атрымае вызваленне, а крыўды ў яе на Алеся не будзе. І, магчыма, Раўбіч пашкадуе.
    Нашто ж мы кахаліся, нашто сады цвілі,
    Нашто ж нашы пуціначкі травой зараслі?
    Другі з табой вянчаецца ў царкве залатой,
    А мне адно вянчанейка - з сырою зямлёй...
    Раніцай, аднак, здарылася незразумелае і неверагоднае. Ён толькі на золку заснуў на якую гадзіну цяжкім кашмарным сном. Потым прачнуўся, успомніў учарашнія думкі, хацеў устаць і адчуў, што не можа. Гэта не была баязлівасць. Гэта было горшае: абыякавасць.
    Успомніў Раўбіча і падумаў: усё роўна... Франса: усё роўна... Паспрабаваў уявіць гуллівыя, нібы ў кацяняці, вочы і рудаватыя валасы Іллі і адчуў: і гэта - усё роўна.
    Твар Майкі ўсплыў перад вачыма. Краёчак вуснаў, ясныя, як марская вада, вочы. Зноў не адчуў нічога, акрамя абыякавасці.
    Добра ведаў, што ён у спальні. Бачыў нават калоны і завесу, што калыхалася ад ветрыку. Але здавалася, што ён зноў бачыць гэта ў сне, дрэмлючы на нагах.
    ... Ён стаяў між узброеных людзей. Хто ў латах, кранутых іржою ад шматдзённай крыві, хто ў кальчугах, ад якіх тапырылася шырокая, тканая кветкамі і лістамі чартапалоху вопратка. Шугаў агонь. Фарбы былі такія яркія, якія яны ніколі не бываюць у жыцці: чырвань плашчоў аж гарыць, жаўцізна шчытоў - як золата і сонца.
    Алесь і ўсе, хто побач з ім, бачылі вілы, доўбні і баявыя цапы натоўпу, што абкружаў іх. Зблытаныя валасы, магутныя, нецяперашнія сківіцы, жоўтыя, як мёд, і белыя, значна святлейшыя, чым цяпер, валасы, люты агонь у сініх вачах.
    Замак палаў перад ім зыркім шалёным агнём. Ляцелі іскры.
    А ён, Алесь, - а можа, і не ён, а нехта іншы, - драмаў, стоячы на нагах, бо чатыры дні ён і ўсе гэтыя людзі не спалі і чатырох хвілін.
    Яму было бадай што ўсё адно, што з ім і іншымі зробіць натоўп.
    Ён бачыў чалавека з разбітай галавой. Чалавек ляжаў наперадзе, сажні за чатыры перад імі.
    - Патрусіце іхнія нівы сваім ячменем! - крычаў нехта.
    - Смерць-смерць-смерць! - роў натоўп.
    "Ды гэта ж Юр'ева ноч, - падумаў ён. - Як я там апынуўся? Чаму ўспамінаю нейкую невядомую мне дзяўчыну?
    Які ён цьмяны, гэты сон, што я сасніў! Нейкая Загоршчына, якой не павінна яшчэ быць, нейкі чалавек супраць мядзведзя, нейкая дзяўчына!
    І вось яшчэ нехта схіляецца ў сне нада мною, - страшэнна баліць галава! - высокі, стары, з хваляй карункаў на грудзях.
    - Унуча. Любы, што з табою?
    Які яшчэ ўнуча, калі ён мой прапраўнук?! Якое права мае на мяне гэты стары?!"
    Зноў яркiя колеры. Больш жыццёвыя, чым жыццё. Невялiкi строй людзей, сярод якiх ён. Клiнам стаяць перад iмi людзi ў беласнежных плашчах з крыжамi. Iх многа. Трохi меней, чым людзей на ягоным баку, але на самай справе куды болей. Адзiн з крыжастых варты пяцi на ягоным баку. Так было i так будзе. Таму што на ягоных людзях раменныя шаломы, а на тых - сталь, за якую нельга нават учапiцца. Воiны з ягонага боку спяваюць, i ён заўважае, як святлеюць iхнiя вочы i дрыжаць ноздры.
    - Га-ай! - крычыць нехта, нібы спявае, і яго падтрымлівае хор.
    І вось ён, невядомы сабе, але больш блізкі, чым ён сам, ляціць на кані насустрач кліну. А за ім са згэлкам, лямантам, рыканнем ляціць конная лава.
    Чырвоны туман у вачах. Галава працуе ясна і разлічана. Удар знізу, злева, справа. Зваліць канём таго... Стралу ў бабку беламу каню - хай падае. Гаспадар не ўстане.
    Удзерліся ў строй. Сэрца захлынаецца ад халоднай ярасці. Сячы. Нават прыемна, калі кроў свішча са шматлікіх ран на целе: робіцца прыемна і прахалодна, як у дождж. Гэтаму, і таму, і яшчэ вунь таму. Але чаму ў варожых вачах пад забралам - жах?
    - Пaна! Пaна! - лямантуе клін.
    Яны варочаюць коней. Яны ўцякаюць.
    - Алесь, хлопчык! Ну што? Што?
    - Мроя, - кажа нехта. - Ява.
    Невядомая жанчына, якую ён ніколі не бачыў, але якую кахае, белая, з залацістымі валасамі, кажа:
    - Пакуль яны ходзяць па гэтай зямлі - я сплю з адным каханым. У той дзень, калі разаб'еш ты - з табою. У той дзень, калі яны - з крыгай лёду.
    І ўначы над шчапянымі стрэхамі вісіць ірваная камета. На хвіліну ён успамінае сябе, а потым наплывае змрок, млоснасць і адчай... Бацька, маці, Віктар, Стафан, людзі "Ку-гі". "Які подлы свет! Я не хачу рабіць на яго. Я не хачу нават жыць для яго. Не хачу. Не хачу".
    - Алесь! Алесь! Хлопчык!
    Ён ляжаў, нічога не разумеючы, акрамя жывых сноў. Не ў змозе паварушыць рукою ці нагою, не ў змозе не аддавацца гэтым снам, дзе, як жывыя, хадзілі крыжакі і вялізныя мядзведзі з кордамі-зубамі, дзе людзі жылі ў сырых васьмігранных пакоях з вялікімі равучымі камінамі і ржавымі пожагамі, дзе на частаколах, як на лазні ў кагосьці, каго ён непрыемна сасніў, стырчалі конскія чарапы, - ён ляжаў і сніў і хацеў толькі аднаго: заснуць так, каб не бачыць гэтых акон і заслоны і старэчага аблічча, што схілялася часам над ім. Праз два месяцы ў гэтым сне павінна было здарыцца нешта нясцерпна цяжкае. Алесь хацеў заснуць да таго часу так, каб ужо ніколі не ведаць, не даведацца, што гэта будзе.
    У дзікай зале, дзе на сценах бязгучна шалахцелі крылы і рукі ўздымаліся ў жэстах бласлаўлення і пагрозы, сядзела за вялізным дубовым сталом групка людзей. У галаве стала сядзеў, паклаўшы перад сабою шастапёр, стары Вежа. Насупраць драмаў сівы Вінцук Рамінскі, старэйшы брат таго Рамінскага, што пры Напалеоне кіраваў народнай вартай.
    Ля яго змрочна маўчалі стогадовыя Стах Барысевіч-Кальчуга і Лук'ян Сіпайла. Пахмура піпчыў люльку Янка Камар, брат павятовага маршалка ў тым самым дванаццатым годзе і сябра Вежы па славутаму "сядзенню ў камяніцы над порахам", адзін з тых нямногіх, што асталіся. Далей крэсліў нешта на паперы, трос белай галавою прадзед маладога Яноўскага з-пад Радугі, які, на пасяджэнні ў Раўбічах, хацеў памерці, баронячы скрыжаванне шляхоў на Гуту, Чарнігаў і Рэчыцу. Думаў, ашчаперыўшы галаву пальцамі, стары Вітахмовіч, самы стары з усіх прысутных, стодваццацігадовы чалавек тысяча семсот трыццаць дзевятага года нараджэння.
    I, урэшце, мiж iм i Вежам сядзеў самы малады член зборнi, супраць усiх правiл i па намаганню Вежы ўзяты ў гэта кола сакратаром i архiвiстам Юллян Раткевiч. Вежа патрабаваў i дабiўся свайго. Патрэбен быў малодшы, бо ў большасцi не хапала ўжо фiзiчных сiл, а Раткевiч быў бадай што адзiн з найлепшых знаўцаў традыцый.
    Ішло пасяджэнне падспуднай рады старэйшых, славутай "сівой рады" Прыдняпроўя. Тых, што хавалі патрэбныя веды, таямніцы, зберагалі ў памяці звычаі і сачылі за генеалогіяй мясцовых людзей. Вежа здаўна быў галавою "сівой рады", хоць і строіў з яе кепікі.
    - Шчаўкунчыкі замшэлыя... Своеасаблівы "гоцкі альманах"3 Дэбрэ з Дзебраў. Рыцары маннай кашы і таркаванай морквы.
    Гэта былі яшчэ самыя мяккія з ягоных эпітэтаў. Але сёння Вежа, страшэнна схуднелы, глядзеў на "рыцараў маннай кашы" з трывогай.
    Маўчанне рабілася цяжкім.
    - Мроя4, - глуха сказаў Янка Камар.
    Маўчанне.
    - Ява, - сказаў сівы аж да прозелені стары Вітахмовіч. - Памяць продкаў. Ён памрэ.
    Жоўчнае аблічча Юлляна Раткевіча было непарушнае.
    - Бадай, сапраўды, усё, - сказаў Раткевіч Юллян. - Ён не хоча жыць... Колькі часу яе ў нас не было?
    Вінцук Рамінскі думаў:
    - Нешта не памятаю. Ці не ў польскі раздзел, пане Вітахмовіч?
    - Тады, - сказаў той. - Я чаму памятаю, мне тады было трыццаць чатыры, і я збіраўся другі раз ажаніцца. Розных нявест прапанавалі. Адна была сястра пана Юрася Жукоўскага. Пан Юрась захварэў у семдзесят трэцім. Пры Кацярыне. Пачаў сніць нанава жыццё. Але не кавалкамі з розных часоў, а нібы... адной... плынню. Сніў, як рабілі запасы ў пушчы, як білі аленяў і зуброў, як салілі. Як потым ішла раць на Крутыя горы біць татар. Дасніў да сярэдзіны бою - і памёр... Нічога нельга было зрабіць...
    Падумаў.
    - Яшчэ раней, гады за чатыры- пяць, захварэлі Аляхновіч-Спіса і Янук Корста, стрыечны брат прапрадзеда гэтага шчанюка Юлляна.
    Вітахмовіч помніў спрэчку аб тым, ці прымаць Раткевіча, але начыста забыў, - а можа, зрабіў выгляд? - што "гэты шчанюк" сяздіць зараз між іх.
    Юллян усміхнуўся сам сабе.
    - Спіса памёр, - сказаў Вітахмовіч. - А Корста выжыў. Хоць, па прозвішчу мяркуючы, памерці б Корсце...5 Але тут ужо як хто, так што ты, Данііл, не думай занадта.
    Забубнеў:
    - Хвароба... хвароба... хвароба... Такая ўжо хвароба.
    Нешта не чуў я, каб гэтай хваробай нехта, акрамя нас, хварэў.
    Лук'ян Сіпайла сказаў:
    - Рада, памятаеце, меркавала, што і ў Акіма, вашага бацькі, былі зачаткі.
    - Рада адмовілася ад гэтай думкі, - сказаў Барысевіч-Кальчуга.
    Вежа сплёў пальцы.
    - Чорт, - сказаў ён. - Уражлівасць дурная. Ідыёцкая дурная ўражлівасць. І такія страшныя для маладога падзеі.
    - Сілы саслабелі, - сказаў Камар. - Абыякавасць.
    - Несвядома спрабуе адысці ад нясцерпнага свету, - сказаў Раткевіч Юллян.
    - Што ж рабіць? - спытаў дзед. - Я ведаю: калісьці пры першых адзнаках у манастыр ішлі. Спакой. Праца. Але тады манастыр быў крэпасцю... Манахі межы баранілі, подступы да гарадоў. А цяпер?.. Загорскі ды ў манастыр! Да божых пацукоў!.. Што ж рабіць, сівая рада?
    - Царкву кінь, - сказаў Юллян. - Хіба яна справілася хоць з адной справаю, што ёй даручылі: з дабром, любоўю, мараллю?..
    - Ды, можа, абыдзецца, - сказаў Вінцук Рамінскі.
    - Не, - сказаў Сіпайла. - Стома - смерць. Ідзі вышэй сіл сваіх, і станеш жыць доўга. Трэба, каб ён ніколі больш не стамляўся. Супакоіць яго трэба... Спакой.
    Усе маўчалі. Потым Вежа нясмела сказаў:
    - То што? Неба?
    - Відаць, - сказаў Барысевіч-Кальчуга. - Больш нічога не зробіш.
    - Дзе? - спытаў Сіпайла.
    Вежа кашлянуў:
    - Храм сонца!
    Юллян падумаў.
    - Бадай, праўда. Самае высокае, самае блізкае да неба месца. Даўжэй за ўсё наваколле бачыць сонца. Музыка, трубы гэтыя, не пашкодзяць?
    - А што яны пашкодзяць, - сказаў Вежа. - На ўсходзе сонца радасны спеў, на захадзе - сумны. Урэшце, як Камар скажа.
    Усе глядзелі на змрочнага Янку Камара, галоўнага чалавека ў той справе, што яны збіраліся рабіць.
    - Узгорак стромы, - сказаў Камар. - Макуша - голая . Неба будзе колькі хочаш. Мала чалавек яго бачыць, як, не раўнуючы, свіння, а тут за лічаныя дні - на ўсё жыццё. Хай будзе так. Толькі ў парк не пускайце нікога, нават самых блізкіх. Яму цяпер нельга бачыць людзей. 

    Ён ляжаў перад імі голы і не саромеўся гэтага. Яму было ўсё адно. Толькі крыху непрыемна, што ўсе вокны адчынены, заслоны зняты і свежы ветрык вее на голае цела. Халаднавата было, і гэта перашкаджала прачнуцца ад сну, у якім былі дзед, Міхаліна і іншыя, зноў пачаць жыць, бачыць пажары, патокі крыві ў вежных рыштоках, чуць гукі сечы, стогны сталі і выгукі.
    Толькі што яго з гадзіну парылі ў самай гарачай пары, хасталі венікамі і аблівалі мятнай вадою. Потым
    Яшчэ з гадзіну мылі ў прахалодным басейне. Ён страшэнна замёрз. І вось цяпер, не адчуваючы нічога, акрамя холаду, ён ляжаў на мяккай посцілцы.
    Янка Камар сядзеў ля яго і дзіўна, нейкімі дробнымі рухамі трох пальцаў гладзіў ягоную галаву. Ад гэтых дотыкаў хіліла ў дзівосную свежую дрымоту, злёгку паколвала ў каранях валасоў.
    Славуты майстра Камар распачынаў сваю справу. Рэдкую, невытлумачальную справу. Тую, якой не ведаў ніхто ў загорскім наваколлі. Толькі ён ды два ягоныя вучні. Вучні і слугі стаялі побач, а Камар гладзіў і гладзіў галаву, глядзеў у Алесевы вочы. І ад гэтага рабілася трохі лягчэй.
    І ўрэшце Камар загаварыў. Нават не загаварыў, а нібы заспяваў журліва-тонкім рэчытатывам.
    - Глядзі, глядзі на свет. Глядзі, любы хлопча, на свет. Глядзі. Глядзі. Неба над табою. Шмат. Шмат неба. Сіняга-сіняга неба. Аблокі плывуць, як караблі. Нясуць, нясуць душу над зямлёю. Нясуць. Зямля ўнізе вялікая. Зямля ўнізе цёплая. Зямля ўнізе добрая. І неба над зямлёй вялікае. І неба над зямлёй цёплае. І неба над зямлёй добрае. І аблокі між небам і зямлёй. Ты - у аблоках, аблокі - у табе. Сіняе-сіняе неба, белыя-белыя аблокі, чыстая-чыстая зямля. Нельга не быць шчаслівым. Нельга. Нельга. Паглядзі, пераканайся, што ты шчаслівы.
    Алесь нібы праз песню адчуваў дотыкі ўпэўненых моцных і клапатліва-асцярожных рук да свайго цела. Двое слуг займаліся нагамі. Два вучні - грудной клеткай, рукамі і плячыма. Яны перабіралі кожны мускул цела.
    - Ты здаровы. Ты свабодны. Вецер абвейвае ўсё цела. Неба глядзіць у вокны. Неба. Неба.
    Голас спяваў так з гадзiну. Упэўненыя рукi за гэты час перабралi не толькi кожны мускул, а, здавалася,
    кожную сувязку, кожны сасуд і нерв, кожную жылку. І разам з гэтымі рухамі наліваліся аднекуль у цела дзіўнае заспакаенне, раўнавага і мірная сіла.
    Яго зноў аблілі вадою. І зноў рукі. І зноў рэчытатыў Камара і вочы, якія бачаць цябе да дна.
    Заспявалі над ім галасы. Ён не разумеў слоў, але мелодыя, простая, прывабная і чаруючая, з перападамі ад высокіх гукаў да нізкіх, нібы ўладна адрывала яго ад звыклага і звычайнага, ад свету, дзе ўладарыла салдатня, дзе чужыя людзі, так не падобныя да людзей, рабілі з людзьмі, што хацелі, дзе на гасцінцах гучаў крык "ку-га", дзе чужынцы духу шматавалі ўсё маладое, здаровае, чыстае.
    - Ляжы. Ляжы. Ляжы нагі пад нагім небам. Халодна - укрыйся. Горача - расхініся. Не ўставай. Не ўставай. Над табою неба, неба, неба. Ачысціся. Засяродзься на простым... простым... простым. Яны не падмануць... не падмануць... не падмануць.
    Ён страціў на хвіліну прытомнасць, а калі ачуняў ад ачышчальнага сну - адчуў, што яго нясуць, відаць, на насілках і над галавою, бо ён не бачыў тых, што неслі. Ён проста нібы плыў між небам і зямлёй, твар і твар з сонцам і небам. І недзе за ім срэбна і звонка, нібы з жарала крыніцы, нібы з жураўлінага горла, спявала труба.
    Ён ляжаў.
    Мяккая посцілка была пад ім. Халодная прасціна ляжала ў нагах. Ложа стаяла пасярэдзіне альтанкі. Людзі прынеслі яго сюды і пакінулі аднаго, нагога, сам-насам з небам.Вакол былі ружова-аранжавыя калоны, узнесеныя ў неба. Ён нічога не бачыў, акрамя іх і неба.
    Так ён і ляжаў.
    Ён толькі піў ваду і часам браў лёд і прыкладаў да галавы і вадзіў ім па грудзях і руках.
    Ва ўсім гэтым, што вакол, была вялікая чысціня і адлучанасць. І ён нібы плыў на сваім ложы насустрач аблокам. Між небам і зямлёй, як на паветраным караблі.
    Сядала макавая кветка сонца. Халаднела. Срэбныя трубы пачыналі звінець. Ціха-ціха, нібы ў іх лілася крыштальная і звонкая вада. І сумна-сумна, нібы сама зямля развітвалася з сонцам.
    Ён амаль не ўставаў. Толькі ў гарачыню абліваўся вадой. Ніхто не прыходізў да яго. Людзей не было. Ён не ўспамінаў і не думаў.
    Уначы, прыемна халаднеючы пад прасціной, ён чуў праз дрымаоту крыкі соў. Глядзеў у неба, бачыў, як каціліся з яго зоры.
    Прыходзіў дзень. Трубы пачыналі награвацца і звінець радасна. І яму, які саграваўся разам з імі, пачало прааз некалькі дзён здавацца, што гэта ў ім самім звініць цеплыня і вецер, і тое, што вярталася аднекуль, поўнячы свежае цела.
    І зноў крычалі совы. І зноў радасна ляцеў сіні зімародак да далёкай ракі. Купаўся ў сонцы. І ўсё гэта было не даўжэй за хвіліну: чаргаванне начных жахаў і цёплага дня, зор і блакітнага неба. Усяго, з чым ён быў сам-насам.
    А калі ён уставаў - бачыў злева Дняпро і парк, у якім як не было будынкаў, а справа - дзікі парк і яр, дзе тады Гелена... Не, ён не думаў пра яе і наогул пра людзей. Людзей не было зусім. Былі там проста вытокі Жараліцы, выйсце вод, выйсце крыніц.
    Так ішлі дні. Уначы падалі зоркі. Дзве з іх яны калісьці назвалі сваімі імёнамі. Якія? Ці не ўсё адно?
    Не трэба было думаць пра гэта, калі кожны дзень ён уздымаўся пад лятучыя аблокі, прасякнутыя блакітам і гарачым святлом.
    Так мінула два тыдні. Ява адступала. Яна з'яўлялася ўсё радзей. Таму што былі неба, аблокі і сонца. І яшчэ вецер і, адзін раз, уначы, навальніца з маланкамі. Свет расколваўся навокал, і Алесь ляжаў нібы ў шатры са сляпучых бліскавіц, схаладнелы ад незразумелага захаплення.
    Потым пачало часам прыходзіць узбуджэнне. І яшчэ, нібы праявы, думкі аб жыцці. Спачатку яны былі непрыемныя, а потым сталі нават саграваць. Бо вакол былі зоры і аблокі.
    І, галоўнае, неба.
    Ён ужо еў. Ён ляжаў і думаў пра ўсё на свеце.
    Прыйшла раптам у адзін з дзён пяшчотная туга па кімсьці. І з вострым пранікненнем у праўду ён зразумеў, што няма шчасця ў тым, калі толькі цябе кахаюць.
    Кахаць - вось што было шчасце.
    І гэта не толькі з жанчынамі. Гэта і ў любові да людзей. Шчасце было - аддаваць. Усё аддаваць жанчыне-сонцу і ўсім незлічоным чалавечым сусветам, якія жылі і рухаліся вакол.
    Праявы жыцця наплывалі аднекуль усё часцей. Чырвоная ад промняў захаду дзічка... Туман, што збягае з зямлі, і паўсюль белыя... белыя коні... Бацька прыкладае да вуснаў рог... Сіняе павуцінне ў паветры... Тромб на сляпучым пяску арэны... Вочы маці, што ўсміхаюцца яму... Кастусь і ён на кані над стромай... Каласы пад сярпом на камені... Кроер, што ўзносіць карбач... Чорныя вішні на падвоканні мансарды... Крынічка варушыць пясок... Твары Кагутоў... Аблічча Стафана... Галіна дуба, працягнутая між зор... Салаўіны пошчак... І зноў Кастусь... І Майчына рука, што паказвае на зоры...
    Зямля... Зямля... Зямля...
    Аднойчы ў начы ўсё гэта лінула на яго з такой сілай, што ён закалаціўся ад жалю па страчаным часе і ад прагі дзейнасці.
    Ён не мог больш ляжаць вось так. Досыць! Мінула тры тыдні. Тры тыдні нібы выкінуты з жыцця.
    Была ноч. Ён паспрабаваў устаць, але не здолеў - праваліўся ў кароткі і моцны сон.
    ... Была ўсё тая самая ноч. Але з цёмнай зямлі - вакол узнесенай у неба альтанкі і наколькі магло ахапіць вока - цягнуліся ўздзетыя ў маленні рукі. Яны цягнуліся бліжэй і бліжэй. І вышэй, нібы на кожную расціснутую далонь павінна была легчы свая, толькі ёй адной прызначаная зорка.
    Глухі гул далятаў адусюль, нібы нябачныя людзі наракалі і задыхаліся пад зямлёй.
    Рукі цягнуліся вышэй і вышэй. Крычала зямля.
    ... Ён прачнуўся і ўбачыў край узыходзячага сонца. Сонца пералівалася і гуляла над шатамі дрэў.
    Але голас бязмежнага гора яшчэ ляцеў ад зямлі.
    І тады ён зрабіў намаганне і ўстаў. Устаў насустрач сонцу і, захінуўшыся ў прасціну, пайшоў з альтанкі.
    Спявалі птушкі. Ён ішоў, і крокі рабіліся мацнейшыя і мацнейшыя.
    </lj-cut>
    12:35 am
    Боль
    боль...
    сжимаю зубы и скриплю...
    в области сердца. по середине грудины. отдаёт в левую руку, между локтём и запястьем.
    .....................
    теперь уже не такая сильная.
    значит, я могу ещё что-то чувствовать.
    вот, её уже почти нету.
    .....................
    в покое проходит, при сильных переживаниях или когда "пробивает", появляется...
    раньше в руку не отдавала.
    .....................
    сходил умылся. легче. теперь вроде тихо.

    Current Mood: боль
    Sunday, October 19th, 2008
    9:25 pm
    "Безумству храбрых поём мы песню..."
    Сегодня почему-то жутко понравилась "Песнь о соколе" Горького. Наверное потому, что давно не читал и давно не видел... :) Но наверное, ещё и из-за того, что последние несколько абзацев сочувственны моему настрою. :) "Все кругом смотрит странно - живо, мягко, ласково. Море так внушительно спокойно, и чувствуется, что в свежем дыхании его на горы, еще не остывшие от дневного зноя, скрыто много мощной, сдержанной силы. По темно-синему небу золотым узором звезд написано нечто торжественное, чарующее душу, смущающее ум сладким ожиданием какого-то откровения. Все дремлет, но дремлет напряженно чутко, и кажется, что вот в следующую секунду все встрепенется и зазвучит в стройной гармонии неизъяснимо сладких звуков. Эти звуки расскажут про тайны мира, разъяснят их уму, а потом погасят его, как призрачный огонек, и увлекут с собой душу высоко в темно-синюю бездну, откуда навстречу ей трепетные узоры звезд тоже зазвучат дивной музыкой откровения..." Остальное спрятал под ссылкой.
    9:22 pm
    "Безумству храбрых поём мы песню..." (удалено)
    удалил. но зато узнал, что есть режим rich text. заодно буду учиться им пользоваться :)
    Saturday, October 18th, 2008
    2:14 am
    удивительно, но сегодня один из немногих дней, когда - душевное спокойствие
    причём настоящее
    кода спокойное общение, пусть и в виртуале
    дорожу этими моментами
    а у вас что нового происходит за эту неделю?

    Current Mood: удивительно спокойное
    Thursday, October 16th, 2008
    10:53 pm
    Убожество для 11 класса
    Убожетсов под редакцией Аношко и Мешечко под названием "Общая география. 11 класс" уже утверждено и выйдет в печать в будущем календарном году.
    "Урра, товагищи!"

    Current Mood: стёбное
    Current Music: Океан Ельзи - Той день
    Wednesday, October 15th, 2008
    9:49 pm
    На месте захоронения делают теплотрассу
    http://news.tut.by/119147.html

    Кудумам, посмевшим принять это решение, а также тем, кто его выполняет:
    А.Розенбаум - АНАФЕМА

    Всем тем, кто записал себя в опричники,
    Войдя в экстаз от маршей культа личности;
    Всем тем, кто беззаконию потрафили,
    Вам, френчи, на далёких фотографиях
    Анафема!
    Анафема!


    Тем, кто писал и тем,кто арестовывал.
    В этапы втаптывая сапогами головы;
    Всем тем, кто был на буйстве крови шафером,
    И вам, воспевшим сталинскую мафию,
    Анафема!
    Анафема!

    Вы всю жизнь боялись суда,
    Сны свои зарывая в подушки,
    Потому что стучались в них души тех,
    кто милостью вашей страдал,
    Но не всех вас призвал прокурор,
    Сам Вышинский - и тот был Иуда.
    Бойтесь времени, время - топор,
    Ваши шеи отыщет день судный...
    Бойтесь времени, время - топор.

    Тем кто детей оставил без родителей,
    Своих в "Артек" отправив удивительный;
    Вам, растрелявшим армию и кафедры,
    Вам, кто, убив, читал над гробом эпитафию,
    Анафема!
    Анафема!

    Прославив на века отца Иосифа,
    Как змеи, его имя кожей сбросили,
    Вождей своих меняли, как перчатки, вы
    Самих себя считая непричастными,
    Не часто ли, не часто ли?!
    Вождей своих меняли, как перчатки, вы
    Самих себя считая непричастными,
    Не часто ли, не часто ли?!

    Вы всю жизнь боялись суда,
    Сны свои зарывая в подушки,
    Потому что стучались в них души тех,
    кто милостью вашей страдал,
    Но не всех вас призвал прокурор,
    Сам Вышинский - и тот был Иуда.
    Бойтесь времени, время-топор,
    Ваши шеи отыщет день судный...
    Бойтесь времени, время - топор...

    Current Mood: х*ёвое
    Monday, October 13th, 2008
    2:01 am
    Конференция в Петербурге
    Вниманию научной общественности предлагается: http://www.geo.pu.ru/modules/articles/article.php?id=15
    Особенно радует (реально радует) объём разрешаемой публикации, а также сроки её подачи.
    Sunday, October 12th, 2008
    8:55 pm
    Жизнь как трагифарс
    сопсно сабж
    Трагифарс (21:14:37 12/10/2008)
    я желаю перестать метаться и пректатить всю эту чухню, что со смной происходит

    Трагифарс (21:15:02 12/10/2008)
    не надоедать.
    поступать так, как сичтаю нужным, и чтобы в это не вмешивались...

    Трагифарс (21:15:27 12/10/2008)
    разобрться в себе... перестать метаться и нес ти бред...
    быть боле решительным...

    Трагифарс (21:16:52 12/10/2008)
    перестать быть маклолеткой..

    Трагифарс (21:17:11 12/10/2008)
    разработать голос... а то ведь в роеале я заплетаюсь, и меня часто не слышат....

    Трагифарс (21:17:28 12/10/2008)
    перестать ныть
    найти вдохновение...

    Трагифарс (21:17:35 12/10/2008)
    окончить этот трагифарс

    Трагифарс (21:18:35 12/10/2008)
    почему??!

    Трагифарс (21:19:59 12/10/2008)
    я чувствую, что могу многое, но почему сиджу и ничего не делаю?

    Трагифарс (21:21:40 12/10/2008)
    я хочу разоброаться в себе, направлять свою энергию тем, ктог мнет дорог. как?!!

    Трагифарс (21:22:53 12/10/2008)
    почему я сочетаю в себе всякую хренотень?!

    Трагифарс (21:24:25 12/10/2008)
    жизнь как трагифарс... да жизнь и есть трагифарс.

    Трагифарс (21:25:18 12/10/2008)
    какая-то херня.

    Трагифарс (21:25:55 12/10/2008)
    а может, всё потому, что внутреннний конфликт? и полтому что во мне борятся две личности?

    Трагифарс (21:26:59 12/10/2008)
    я не желаю никого грузить своими поблемами.

    Трагифарс (21:27:01 12/10/2008)
    всё.

    Current Mood: х*ёвое
    Current Music: Rammstein - Ohne Dich
[ << Previous 20 ]
About LJ.Rossia.org