| 12:52p |
ТЕНЬ (из Б.Лесьмяна)
ТЕНЬ
Б.Лесьмян
Пер. с польского
Не глядел я на солнце сквозь лён,
Не искал я в дубраве свой сон, -
Но увидел, как встала с земли
Тень моя, что лежала в пыли.
Тень прозрела и стала живой,
Прах стряхнула с себя вековой,
И вгляделась в минувшие дни -
С острой саблей и в блеске брони.
Дивный витязь вскочил на коня,
Улыбнулся - и вскачь от меня;
В зелень втаптывал конь на бегу
Солнца утренний свет на лугу!
Тень, мой всадник, куда ты спешишь?
Может, розам войною грозишь?
Может, в сказку нездешних сторон?
Может, звездным блужданьям вдогон?
«Что мне звезд над землею полёт
И цветок, что под солнцем растёт;
Возвращаюсь в изведанный край -
Вспомни лесу дарованный Май!
Вспомни: рос над долиною дуб,
Слушал пенье заоблачных труб,
Там, в долине, вдали от лучей,
Был я тенью лесною твоей!
Вспомни сонный, заброшенный сад;
У ворот, по ту сторону хат,
Был я, брошен на землю и тих,
Блёклой тенью раздумий твоих!..»
Ну так мчись же, лети, моя тень,
Через розы - в пылающий день,
Через белый на яблони пух -
В темный бор, где скитался мой дух!
Не глядел я на солнце сквозь лён,
Не искал я в дубраве свой сон, -
Но увидел, как в гуще ветвей
Бог навстречу шел тени моей.
Bolesław Leśmian
Cień
Anim patrzał na słońce przez lny,
Anim chodził do boru po sny -
Jenom widział, jak rzucony wzdłuż
Cień mój powstał, by nie upaść już.
Przetarł oczy i otrąsnął pył,
Co był złoty i wiekowy był,
W dniach zamierzchłych rozejrzał się wstecz.
Przywdział zbroję i przypasał miecz.
Siadł na rączy, na bułany koń,
Uśmiechnięty cwałował przez błoń,
Kopytami tratując na płask
Kół słonecznych po murawie brzask!
Dokąd zbiegłeś, konny cieniu mój?
Czy z różami na śmiertelny bój?
Czy do baśni niewidzialnej stąd?
Czy w umyślny gwiazd po niebie zbłąd?
«Ni do gwiezdnych wyżej ziemi burz,
Ni do białych niżej słońca róż,
Jeno pragnę powrócić w ten kraj,
Gdzie ty byłeś - drzewom dany Maj!
Gdzie ty byłeś - ponad jarem dąb -
Zasłuchany w zew anielkich trąb,
A ja - w pobok od słonecznych wrzeń. -
W głębi jaru - twój dębowy cień!
Gdzie ty byłeś z tamtej strony chat
W snach zapadły, nieprzebyty sad,
A ja - na wznak poległy u wrót -
Twej zadumy wzór nikły i skrót!..."
Wracaj, cieniu, konny cieniu mój,
Poprzez kwiaty - w ten za nimi znój.
Poprzez biały na jabłoni puch -
W zmierzch dębowy, gdzie bywał mój duch!
Anim patrzał na słońce przez lny,
Anim chodził do boru po sny -
Jenom widział, jak w wiosenny czas
Z cieniem moim Bóg spotkał się raz... |