Последний номер культурнической национальной газеты, которая считается либеральной
Последний - в смысле, на следующий год ее не допускают для распространения в гос. систему распространения. Такой, вот, ответ без оглядки, от души гонимых "либералов" всем сомневающимся "сторонникам режима", чтобы не сомневались в продолжении принципиальной кампф... хм...

Связь восточно-европейского либерализма, во всяком случае у нас, с нацистской традицией, увы, скорее всего, почти неразрывна. Либерализм принципиален в борьбе с бюрократической громадой России\СССР и беспечно беспринципен в по отношению к порождаемому идейным творчеством местных "интеллектуальных культур" - нацизму... По-моему, в восточной Европе довоенный "интеллектуальный Версаль" никуда не исчез. Стоит ослабнуть внешнему вниманию, и почти везде нацизм выплеснется в новых формах вновь... местный либерализм слишком поверностен, вторичен, слаб, неукоренен, чтобы всерьез сопротивляться местному нацизму, споры которого разбросаны везде.

(на память себе для последующего цитирования):

Упершыню даў інтэрвію сын ... лідэра пранямецкіх вайсковых фармаваньняў часоў вайны Францішка Кушаля.

Неяк да бацькі прыехалі двое знаёмых ды расказалі, што ў Менску пачынаецца беларуская справа. Роздуму не было: хуценька сабраліся, селі ў самаход — і ў сталіцу. Бацька хацеў, каб мы далей вучыліся. Паколькі сярэднія школы былі пад забаронай, ("поскольку белорусские средние школы были зарпещены") ён наняў хатняга настаўніка. Але чалавека гэтага кудысьці забралі, і мы мусілі шукаць сабе іншы занятак. Я пайшоў працаваць у «Беларускую газэту» (главная нацистская газета в гебитскомиссариате "Белорутения")...

Аднак потым у Менску арганізавалі гета (однако, потом, организовали), пачаліся жорсткія рэпрэсіі супраць тых, хто падазраваўся ў сувязях з партызанамі. Стала небясьпечна выяжджаць за межы гораду — на вёсцы панавалі тыя ж партызаны.

Ад Кубэ (гауляйтер "Белорутении", убитый подпольной спецгруппой) ў Беларусі мала што залежала. Усім запраўлялі войска ды СС, а ён вельмі злаваў, калі нешта рабілася безь яго ўказаў.

Мае бацькі, як і іншыя беларускія патрыёты, у нацыянальным пытаньні аказаліся людзьмі наіўнымі.

Афіцыйныя ўлады ў Менску па сёньняшні дзень нават не прызнаюць маю маці як паэтку, грамадзкую дзяячку, якая ўнесла ўклад у гісторыю краіны. Крыўдна, але на Радзіме мы застаёмся «фашысцкімі калябарантамі». ("Мы"!).