| Яно |
[Sep. 23rd, 2004|10:05 am] |
Цепласетка апынулася гарачай і бруднай, але хутка прыйшлося яе пакінуць. Нас напруджваў жудасны глыхой стук з глыбінаў трубных сыстэм.
Калі цябе ад паверхні аддзяляе маленькая лесьвічка ў 10 метраў - любы тэхнічны гук падаецца топатам невядомай каллектранай пачвары, якая поўзае па мокрым тунэлям менскіх сутарэньняў і начыма пажырае неасьцярожных падарожнікаў. Цёмна і страшна.
Потым было сухараўскае рускае поле. Значна большае, чым наша. Цёмнае, начное... З аблепіхай і дзотамі. З паўсюль падаюцца вадкія канавы ды рвы, якія насамрэч з'яўляюцца бітым шыферам. Асляплённы сьветам ліхтара, ты еш жоўтыя пыльныяк кіслыя ягады, і бачучы з высокага халма горад, спрабуеш вылучыць таямнічыя назвы раёнаў ды кварталаў... Па компасу.
Восень забірае маю душу, кушаю антыдэпрэссанты. |
|
|
| Comments: |
классно было 8)
особенно потом пешком бресті до дома кіма (хоть і не дошлі) рядом с вырубленным тестором на авто-пілоте 8) | |
![[info]](http://lj.rossia.org/img/imported-profile.gif){kind=small}