| |
[Jan. 24th, 2005|05:51 pm] |
Губляюся ва ўласных думках. Бязглуздыя спробы адключыць унутрынаты дыялог з мэтай усеагульнай жыцьцёвай рэлаксацыіі скончваюцца ўнутранымі дыялогамі на тэму ўнутранага дыялогу. Індульгурусь у адносінах да ўсіх-усіх. Робіцца яшчэ горш... Расхлябан ды расеен...
Успомніўся даўнішні сон. Без усялякай сэнсавай нагрузкі. Засеў у сьвядомасьць цалкам на ўзроўне адчуваньняў:
Я стаю на мосце па прашпекту Любімава, пойма ракі Лошыцы паўсюдна заліта вадою. Вада цёмная і бурлівая. Вады вельмі шмат.
У вадзе плаваюць злыя кітападобныя істоты. Мне страшна...
Нічога не разумею. |
|
|
