| Das Leben im Traum |
[Aug. 20th, 2006|06:22 am] |
| [ | Current Music |
| | The Birthday Party - Junkyard | ] |
Тае начы я зноў жыў у сьне чужым жыцьцём. І кожнае кола тога жыцьця было маім колам. І кожны поціск рукі з кожным пацалункам. І дубравы й стадыёны. І кветкі.
Мяне. Ці яго... звалі Стахам. І быў ён, вядома, не зусім мною. Бо калі я ў сьне - то гэта трызна з паранояй. А тут быў хлопец іншы, які па-іншаму крычаў на сусьвет і па-іншаму за яго трымаўся. І шкада, што сон заўсёды памятаецца толькі фрагментамі. Ды шкада, што пальцы так хутка пачынаюць балець.
...Стасе-Стасьсе... Ясі гогаль-могаль. Трымайся за канапу, Стасьсе... Аўтобусаў ня бойся...
Аўтобус схапіў Стаха за маленькую дзіцячую ножку, ташчучы па асфальце, наносячы дзікія сьлізкія траўмы. Так Стах, а я разам зь ім, пачаў жыцьцё ў сьне й працягнуў далей разам са мной.
...Ста-ашка... Твой бацька працуе... Ня стаў пячаткі на кнігах... Стань у кут!
Разам са Стахам я хадзіў у дзіцячы садок, дзе ўпотай цалаваў ягоныма вуснамі дзяўчынак ў ружовых сукнях за верандамі ды ягоныма вачыма знаходзіў мёртвых яшчарак у пясочніцах. Садок запомніліся доўгімі размовамі з сядой бабуляй-выхавацелкай, якой Стах распавядаў пра Філіпіны й іншыя рэчы з забаўляльных дзіцячых кніжак і атласаў, а яна гладзіла яго па галоўцы старушачай рукой і чытала казкі пра дземанаў ада...
...Дзе тваі бацькі... Чаму яны ў басейне... Я фарбаваў фюзеляжы зьнішчальнікаў... Да, ён праўда фарбаваў... Не гаруй, дзіцё... Як забылі на яго...? Басейн? Дзякуй за каньяк....
Школа была тады, калі быў дождж і з партаў ззаду ляцелі самалёцікі. Сташак хаваў у шуфлядзе пласмасавую зброю, якая дастаўляла шмат праблемаў нстаўнікам. Разам зь ім я выпісваў часопіс "Кважды-ква" і начыма задумаўся над тым, што ж дарослыя робляць ноччу ў сваіх ложках. Сонечнымі ранкамі: зімой, летам, вясной, нават восеньню... я маляваў разам зь ім на шпалерах ваінствуюшчых чалавечкаў, ды яго нагамі бёг у двор, каб пінаць мячык або пінаць аднагодкаў.
Школа йшла сваёю хадой, і ў пятай клясе Стах ужо ведаў усё пра дарослых. Шайбы траплялі яму ў калені на катку, а настаўнікі ставілі двойкі за непрачытаныя казкі жыцьця на ўроках літаратуры. Ягоны сэрцам (ці мазкгамі) я баяўся... й труціў жыцьцё наўкол.
Далей, відаць, было дарасьленьне, якое засталося за парогам сну. Сярод цемры праступалі твары й постаці. А людзі на вуліцах крычалі: бяжы!
Узрываліся пятарды новых гадоў, і кожны рок абяцаў быць лепшым за 96. Бо бабулі казалі, што ў тым годзе прыходзіў сатана й падала занадта самалётаў.
Дурань, - шаптаў вецер... Харашо, - шапталі дарослыя. І ніхто нічога ня ўцяміў. Стасе, заплюшчы вочы й засьні... Стасе, не хадзі ў той далёкі кут... Не прасі грошы на зброю...
На квятастым шаснаццатым годзе Стаху давялося закахацца ў старэйшую кабету, і галоўнае, на зло шматколькасным кавалерам апошняй тэарэтычна ўзаемна. Кавалеры былі розныя: добрыя й злыя, чульлівыя і чэрствыя; але як-ніяк падтрымлівалі стасункі з дзерзкім юнцом. Хто вадзіў зялёнага, у старэйшых і, канечне ж, больш сталых поглядах, Стаха па канцэртах і кабаках. Таскаў, спрабуючы знайсьці агульную мову ці проста даць ацэнку дзівацкім прыхільнасьцям дамы сэрца, - я не разумеў. Аднак, я дзівіўся іх сьлёзным вачыма й бясхітрасным учынкам. То былі добрыя кавалеры. А злыя ставілі падножкі, дазвалялі сабе цынічныя камэнтары й агрэсіўныя ўчынкі. Адзін нават тэлефанаваў Стахові, пагражаючы няўмольнай расправай, цяжкімі траўмамі й месяцамі ў шпіталі. На "спатканьне" ў выніку гора-кат не прыйшоў, хаця Сташка меў арматурыну ў рукаве ды хадзіў кругамі наўкол фантана, дзе мусіў адбыцца няраўны двубой, з шчырый прагай да забойстваў і астатніх грахоў.
Ва універсітэце Сташка вывучаў геаграфію. Ён засынаў з салодкімі думкамі аб мапах і клімаце, а прачынаўся з трасцой ад пахмельля на далёкай станцыі знаёмага напрамку. Сэрца білося часьцей, а кожны прыпынак ў электрацыі мы разам зь ім праязджалі ў аднолькава млявым целе. І кожны прыпынак быў нібы патрон. Зьбіралася праўда патронаў сама многа на паў-абоймы, бо фазенды былі недалёка. Дый розуму зрэшты хапала.
Каханьні, мілаваньні, страляньні, руганьні й нечаканыя палюбоўныя нянавісьці спаткалі яго паўсюль, бо вочы ён меў блакітныя, а бровы някуцыя. Паміж крайнасьцямі была й павольная плынь, дзе Стах жыў на добрую стыпендыю й нават зарабляў грошы ў Белгеадэзіі. Але крайнасьці згубілі мой сон. Зь дзяўчынай Мар'яй ён гуляў у рускую рулетку, й маё цалкам жывое сэрца ня вытрымала, дык я прачнуўся ў ранішней сіноце холадна ды расчаравана ў наладках свайго сэрца. Я дакладна ведаю, што Стах разам з Мар'яй перамаглі. Бо сон мой. І сон зь мяне. А не з двд-плейру, што паказвае кіно ды завісае на драпіне, якая закралася на люстэркавую паверхню дыску.
І нават, калі б маё сэрца й вытрымала такую драму маладых гарачых душ, я бы ўсё адно прачнуўся бы на якім-небудзь іншым моманце, напрыклад, дзе ўжо любімы Стах сядзеў саракагадовым мужыком на прашпекце ды глядзеў у juventus маладых ікраў ды твараў зь пяшчотнай тугою. Прачнуўся бы ад будніку. Ці ад крыку, што спьлю на чужым ложку. Ці ад удару па твару. Ці, хаця б, ад дзванка якось друга, што прапануе шмат шчасьця разам зь півам і дзеўкамі. Ня ў тым сэнс, бо то было маё іншае жыцьцё, якое я абавязкова дажыву. І зараз, магчыма, я дажываю чыісь, а відаць, менавіта Стахаў сон. Можа быць і трохі менш цікавы, затое ўжо дакладна ня менш паэтычны. Ды Стахава жыцьцё, яно ня першае маё амарочна-соннае. Так што... Перадаю прывітаньне. |
|
|
![[info]](http://lj.rossia.org/img/imported-profile.gif){kind=small}