Болеслав Лесьмян

Кладбище

Путник, искоса глянув на существованье,
Пришел на кладбище: смерти укрыться не в чем.
Кладбище кораблей. Под землей трепетанье
Парусов, раздуваемых посмертным смерчем.
Чует путник, как вечность из травы струится,
И, топя свою тишь в кладбищенском покое,
Перекрестил, что видит: пчелы, в кустах птица,
И на первом надгробье читает такое:
Я погиб не наугад – в дар вихрю и ливню,
И верил, что второй раз уже не погибну,
Что найду причал в смерти и смерть у причала,
Только умер не для смерти, смерть подкачала.
Все тот же встречный ветер, угрозы нависли
И испуг, и неизвестность, и все, кроме жизни.
Мой остов подземный, пусть порожняя форма,
Еще достоин штурвала, достоин шторма.
Кто знает, где этот вечный ветер таится?
Кто однажды тронулся в путь, не застоится.
Я познал глубь, где правит неживое Судно.
Сна – нет. Вечность – начеку. И мертвым быть трудно.
За смерть в моих парусах, за мачты немые
Прочти, прохожий, прошу, три «аве марии»!

Путник нарвал никому свежих листьев горстью
И встал на колени, чтобы выполнить просьбу.

Cmentarz

Wędrowiec, na istnienie spojrzawszy z ukosa,
Wszedł na cmentarz: śmierć, trawa, niepamięć i rosa.
Był to cmentarz Okrętów. Pod ziemią wrzał głucho
Trzepot żagli, pośmiertną gnanych zawieruchą.
Wędrowiec czuł, jak wieczność z traw się wykojarza,
I ciszę swą do ciszy dodając cmentarza,
Przeżegnał to, co bliżej: pszczół kilka, dwa krzaki,
I na pierwszym grobowcu czytał napis taki:
Zginąłem nie na ślepo, bo z woli wichury,
I wierzyłem, że odtąd nie zginę raz wtóry,
Że znajdę przystań w śmierci, a śmierć w tej przystani,
Ale śmierć mię zwiodła! Umarłem nie dla niej!
Trwa nadal wiatr przeciwny i groza rozbicia
I lęk i niewiadomość i wszystko prócz życia!
Szczątki moje podziemne, choć je nicość nuży,
Jeszcze godne są steru i warte są burzy!
Nikt nie wie, gdzie ten wicher, który żagle wzdyma?
Kto raz w podróż wyruszył - już się nie zatrzyma.
Znam tę głąb, gdzie się Okręt mocuje nieżywy.
Snu - nie ma! Wieczność - czuwa! Trup nie jest szczęśliwy!
Za wytrwałość mych żagli, które śmierć rozwija,
Przechodniu, odmów - proszę - trzy Zdrowaś Maryja!

Wędrowiec dla nikogo zerwał liście świeże
I ukląkł, by żądane odmówić pacierze.