Zbladła twarz Don Żuana, gdy w ulicznym mroku...
Болеслав Лесьмян

* * *
Побледнел Дон Жуан, вдруг завидев повозку
С собственным телом – его хоронят, не тезку,
И забыл разницу между идущим телом
Своим и тем, что в гробу, все мертвое в белом.
Понял их тождество – упряжка неслась быстро,
А ему казалось, что все топчется близко.
Собирался почить в бозе, но ясно видит,
Что Бог – не ночлег, и что почить в нем не выйдет.
Смертной дрожи гордо в упор: нет, не покаюсь!
Слышал: «Спи вечным сном», но нет, не спал покамест.
Шел все быстрей, гнала вдаль посмертная ночка.
«Спи вечным сном» - нет никакого сна и точка.
«Счастливец, отмучился» говорили рядом,
А он все шел, в загробный мрак упершись взглядом,
В мир, где первый фантом – последнее дыханье.
И новое настает, иное страданье.
Колокола вовсю, но звук остановился.
Мимо живые – он сквозь, не посторонился.
Колокола, похороны – как все нелепо.
И умершими глазами обводит небо.


Zbladła twarz Don Żuana, gdy w ulicznym mroku
Spotkał swój własny pogrzeb, i przynaglił kroku.
I zatracił różnicę między ciałem w ruchu
A tym drugim, co legło w trumiennym zaduchu.
Czuł tożsamosć obojga - orszak szedł pospiesznie,
A jemu się zdawało, że w miejscu tkwi smiesznie.
Czekał, aż usnie w Bogu, lecz stwierdził naocznie,
Że Bóg nie jest - noclegiem - i że już nie spocznie.
Pogarda na smiertelne odpowiadał dreszcze.
"Śpi snem wiecznym" - szeptano, ale nie spał jeszcze.
Szedł coraz bezpowrotniej - w pozgonnym rozpędzie.
"Śpi snem wiecznym..." Snu nie ma i nigdy nie będzie!
"Szczęsliwy! Już nie cierpi!" - tak mówiono wkoło -
A on w swiat trosk mogilnych kroczył niewesoło,
W swiat, gdzie pierwsza ułuda jest ostatnie tchnienie -
I zaczęło się nowe - niezależne cierpienie.
Dzwony jeszcze dzwoniły. Nie słychać ich wcale.
Szli ludzie - dotad żywi...Minał ich niedbale.
Czczosć dzwonów i daremnosć zrozumiał pogrzebu.
I zmarłymi oczyma przygladał się niebu.