Русинськоє думаня
РУСИНСЬКОЄ ДУМАНЯ

Як до такого я дiйшов,
Ни розумiву и ни знаву -
Живу в диржавi, ис яков
Ни цяткы опщої ни маву.

Я родився на сьiв зимли,
Милiшiв сирцю ут Едема,
Де мої прадiды были
Єдинi газды ут навхтема.

Зимля, ги ушитый убрус,
У свому сирцю сотворила
Крайину - Путкарпацьку Русь.
И вта крайина была мила

И мамi, й няньови, дiдам!..
Й лем мы - онукы припоганi -
Вступили зимлю прийшлякам,
Крайину стратили жадану.

Усьо в нас было, ги в люди:
Йивропа - мати нам єдина!
Айбо в єден нищасный динь
Нас поневолила Вкрайина.

Прийшли вкрайинськi лымпакы
И почали нас вчити жити...
Пидiк диржаву за вiкы
Собi ни гонны учинити...

Бо, люде, що вто за народ -
Йих бiлше сорок мiлiйонiв! -
А йим усе ткось затче рот -
Полякы, руськi ци тевтоны...

Вкрайинця нинавiдiв свiт
За агрисивнiсть, нипоряннiсть -
За вто в них и диржавы нiт,
Та й учинити ї ни рянны,

Бо ниваловшны довести
До логiкы ни єнно дiло -
Спикульовати, продати,
Когось вмманути гонны смiло...

В Карпатах галицькый десант
Прижився в нашiм господарствi -
Живе вкрайинськый окупант
На Путкарпатю, ги у царствi.

Робота чорна ни для них -
Усьi: началникы, панове!..
Робутный русин вмовк, затих -
Ни годен вповiсти ни слово...

Типир живiм як живиме:
У роднiм краю - чужаками...
А прийшлякам наш край - ги мед.
Щи й насмiхавуться нат нами:

Ниякi вы ни русины,
Вы ут навхтема - украйинце...
Та щи є й свої псьi сыны,
Що лижуть чоботы чужинцям...

Ганьбiмся мовчкы, й ни сидiм:
Чинiм щось, милi русинове!
Бо нащо жити в свiтi сьiм,
Кой убивавуть твоє слово!..

Вбивавуть душу!.. Клепачом
Товчуть по сирцьови, лупашать!..
Вкрайиниць каждый багачом
Стає лише на горю нашiм.

Попровбуй гет йих прожени,
Та всьых нас в тюрмы позбивавуть.
А нас рахувуть за свини,
Вни за люди нас и ни мавуть...

Для нас комаништичный рай
Они роками будовали.
Айбо прийшов паскутству край -
Вже й команiшты поздыхали.

Лише украйинце живуть -
Соборну строять Украйину,
В яку усьых нас заженуть,
Ги у кутиць калгознi свiнi...

Кыбы русин тирпимiсть мав,
Переживе и нны йсi чорнi:
Комаништичный рай пропав,
Пропаде Вкрайина соборна!..

Всьый чад украйинської тьмы
Исчезне, як пiдуть заброды!..
И вп'ят мы станеме людьми -
Мы будеме єнным народом.

Гий, милi й добрi русины,
Тирпiть, и вiчно памнятайте,
Ош чії внукы вы й сыны,
И свою душу ни вбивайте -

Вы родне слово сокотiть,
Любiть карпацьку зимлю милу,
А урватися з лихолiть
Виликый Бог додасть нам силы!

© Иван Петровцій , 1996