Re: если не трудно, поясните пожалуйста,
ԼՏՊ-ի վերադարձը իհարկե չարիք է: Նույնքան չարիք է Սերժի պաշտոնավարումը: Պակաս չարիք չի լինի, եթե Քոչարյանը հանկարծ հայտնվի, քանի որ չարիք էր նաև նրա տասնամյա պաշտոնավարումը: Չարիք կլինի նաև եթե Սերժը իր իշխանությունը փոխանցի Տիգրան Սարգսյանին: Եթե հայր կամ որդի Դեմիրճյանները կամ Գեղամյանը հաղթեին նույնպես չարիք կլիներ: Չարիք կլիներ նույնիսկ եթե Վազգեն Մանուկյանը 1996-ին դառնար նախագահ: Եթե ԼՏՊ-ն իշխանությունը փոխանցեր Վանոյին նույնպես մեծ չարիք կլիներ, բայց պակաս չարիք չէր, երբ 1998-ին ԼՏՊ-ն այն փոխանցեց Վազգեն Սարգսյանին: Սրանք բոլորն էլ չարիք են եղել կամ կլինեին: Բայց արի ու տես, որ ժողովրդական զանգվածները ու քաղաքական տարբեր խմբակների առաջնորդները հաճախ ընտրություն են կատարել այս չարիքներից մեկի կամ մյուսի օգտին: Այդ ընտրությունը մասամբ անգիտակցաբար է լինում, բայց մասամբ էլ մարդիկ գիտակցաբար չարիքի փոքրագույնն են ընտրում ինչ-ինչ հաշվարկներից ելնելով:
Օրինակ, կային մարդիկ, որ կրտսեր Դեմիրճյանին ընտրում էին, որովհետև նա թույլ է և հիմար, և այդ պատճառով նրա օրոք ավելի դեմոկրատական պայմաններ կլինեն ու տարբեր քաղաքական խմբեր ազատ կմրցակցեն: Այսօր կան մարդիկ, որ ուրախ կլինեին, եթե Քոչարյանը վերադառնար, որովհետև նա թեև կոռուպցիոներ է և այլն, բայց գոնե հայ-թուրքական արձանագրություններ չի ստորագրել: Նույն ձևով մարդիկ, այդ թվում ԼՏՊ-ին չսիրողները, ստեղծված իրավիճակում ենթադրում էին, որ նրա վերադարձը ժամանակավոր դեմոկրատական վիճակ է ստեղծելու և հույս ունեին, օրինակ Սեֆիլյանը, որ այդ դեմոկրատական պայմաններում Լևոնը ոչ միայն չի հասցնի ինչ-որ բան անել, այլև նրա կողմից ինչ-որ հակազգային բան անելու փորձի դեպքում, ինքը և մյուսները, ժողովրդական զանգվածների աջակցությամբ նրան դա թույլ չեն տա, և, եթե պետք լինի, այդ առիթով նորից կհեռացնեն իշխանությունից: