«Патрабаванне адмаўлення ад ілюзій аб сваім становішчы ёсць патрабаванне адмаулення ад такова становішча, якое мае патрэбу у ілюзіях. Крытыка рэлігіі ёсць, такім чынам, у зародку крытыка той юдалі плачу, свяшчэнным арэолам якой з’яўляецца рэлігія. Крытыка рэлігіі вызваляе чалавека ад ілюзій, каб ён мысліў, дзейнічаў, будаваў сваю рэчаіснасць як чалавек, які вызваліўся ад ілюзій, які стаў разумным; каб ён варочаўся вакол сябе самога і свайго сапраўднага сонца. Рэлігія ёсць толькі ілюзорнае сонца, якое рухаецца вакол чалавека да таго часу, пакуль ён не пачынае рухацца вакол сябе самога»,— падкрэсліваў К. Маркс.