Учора "Пахаванне дзеда" спраўлялі ў вёсцы Кісялі, у хаце мясцовай пенсіянеркі Надзеі Красніцкай. Сяльцо гэта знаходзіцца кіламетраў за 25 ад Гарадка, жыве тут усяго 8 чалавек. Аднак у першы дзень Масленіцы сюды завітала багата гасцей, у доме Надзеі Васільеўны развярнуцца можна было з цяжкасцю.

Заходзім у галоўны пакой, а там "хаўтуры". Пад абразамі на лаўцы ляжыць "нябожчык". У чырвонай кашулі, "ручкі" склаў на грудзях. Нос у "памерлага" - з пластмасы, вусы і барада – з кавалка шубы, на галаве – парык. "Цела" набіта саломай і анучкамі. Паміж "ног" тырчыць маркоўка.

"Жонка" і суседкі гавораць пра яго, як пра рэальнага чалавека. Выяўляецца, што "дзеда" звалі Цімафей Васільевіч, нажыў ён з жонкай шасцёра дзетак. А было яму ажно сто гадоў, "месяца да веку не хапіла". Быў ён гіперсэксуальным гулякам, але працавітым, моцным мужыком.

Жанчыны галосяць-прычытаюць, ды так натуральна, што, каб у хату трапіў старонні чалавек, дакладна б падумаў, што ў людзей сапраўднае гора. Імправізацыя такая, што пазайздросцілі б прафесійныя акцёры! У Цімкі, кажуць, у адной з гарадоцкіх вёсак быў рэальны прататып: ён пражыў больш за сто гадоў, меў загульны характар.

- Быў адзін мужык у дзярэўні, і той памёр. А дзядочак мой, а ластачка мая сізакрылая, а куды ж ты адляцеў так раненька? І кароўку мы дзяржалі, і соткі мы пахалі... А цяпер ты на кут во лёг… - заломвае рукі адна з жанчын.

- Дык а як ён памёр? – пытаецца нехта ў "жонкі".

- Ну ён жа рыбак быў знатны. Еў рыбу ды касцёй падавіўся. Я кінулася спасаць. Ды што я зраблю? Пакуль тых урачоў у нашу дзярэўню дачакаешся, ён дуба і даў да утра. Ён жа сто жонак меў – у кожным сяле, і зараз во тут адны любоўніцы сабраліся, але я адна хаваць яго павінна, - галосіць "жонка".

У яе ролі - гаспадыня хаты Надзея Васільеўна. У яе вачах натуральныя слёзы. Прыроджаная актрыса!..

- Не гаруй, суседачка. Дапаможам табе ўсім сялом. Такі ж мужык быў! І Крым, і Рым, і Даўгаполле – усё прайшоў гэты дзед! Зараз во памёр, а струк у яго яшчэ шавеліцца, паглядзіце!

Адна з жанчын пачынае торгаць вяроўку, за якую прывязана морквіна, "мужчынскае багацце" ажывае, падымаецца. Усе рагочуць. Жанчыны сыпяць колкімі эратычнымі жартамі.

- Палюбоўніц сабе ён не абы-якіх выбіраў. Гарадскія да яго ездзілі. Аднойчы, бачу, жар-птіца да яго прыкаціла. Маладая! Красівая! Сапагі вышэй калена, – распавядае пра Цімкіны мужчынскія перамогі яшчэ адна "плакальшчыца". - Я пад вакно падбегла, гляджу, а яны за сталом сядзяць, цалуюцца. Я цішком забегла ў хату, праверыць, ці цёплыя ў жар-пціцы боты. Адзін – дык не, а другі – і праўда, цёплы. Грошы яго грэлі. Я, пакуль яны там мілаваліся, забрала іх ды збегла.

- Во, не дзіва, што мне часотку аднойчы прынёс. І як толькі яго "маркоўка" не стаўклася, столькі баб меў! – кажа "жонка". – Але і мне хапала, і вам, бабанькі! А цяпер хто нас будзе, дзеўкі, шавяліць?!

І зноў прычытае:

- А цалавала б я цябе ў губкі, ды ж ты бегаў да чужой юбкі. А цалавала б я цябе ў ручкі, ды не аддаваў ты мне палучкі.

Да гульні далучаюцца "лекар" і "святар". Доктарка правярае люстэркам, ці дыхае "пацыент", потым мерае яму ціск. Пераканаўшыся, што ажывіць Цімку не ўдасца, плача над "труной". "Бацюшка" махае "кадзілам", чытае "малітвы". І ледзь хавае смех, гледзячы на "новапрастаўленага раба".