ну што, ты вызначыўся з Eerie vs Turns?

Супэр-кароткая рэцэнзыя на Eerie:
Не ўстаўляе.

Кароткая рэцэнзыя на Eerie:
Ну й рэстарацыя ў вас! Усё такое нясмачнае, што плявацца хочацца! I порцыi такiя маленькiя...

Доўгая рэцэнзыя на Eerie:
Памятаю, чытаў калiсьцi iнтэрвiю са Скрыпкам (VV), дзе яго пыталi, цi хадзiлi французкiя наркаманы на канцэрты VV. Дык ён дзялiў усю рок-музыку на алкагольную й наркаманскую. (VV, зразумела-ж, адносiў да алкагольнай). Дык вось, якраз Eerie - наркаманскi альбом. Драйву мне на iм не хапае. Катастрафiчна не хапае.
Першыя два трэкi (Reign of Silence i When Life Ends) - нейкiя зацягнутыя, цяжкiя, нiчога спэцыфiчна-беларускага ў iх ня бачу. Iнструментал Inis Afalon - вось гэта па кайфу, але сумленна кажучы, нават там я чую болей ад Металiкi (Call of Ktulu/Orion), чым фолку. Зноў-жа, розьнiца з версыяй на касэтцы Chemical Warfare невялiкая [часта цiкава бачыць, як песьня разьвiваецца: параўнай версыi Seven Rains of Fire на Canticles i Turns, каб убачыць, як музыкi раслi - з проста добрае песьнi зрабiлi такi хiт, што "ногi самi ў пляс iдуць"]. Till Death Do Us Part - таксама зацягнуты, але валынкi прывабныя. Eerie - вельмi прыгожы трэк, але ставiць яго апошнiм проста садызм - толькi пачнеш уяўляць, што ды як магло-б атрымацца з альбому, як - БАМС! - дыск скончыўся.
Усё вышэйсказанае адносiцца да CD версыi (перазапiс 1997 году). Я дзесьцi чытаў, што арыгiнал 1993 году быў болей "балотна-славянскi". Калi на касэтах менавiта тая, старая, версыя, дык трэба будзе яе паслухаць, параўнаць.

А вось Turns - гэта шэдэўр.