| |
[May. 28th, 2006|11:05 pm] |
Ужо ўсё зялёнае ў вадзе. А хутка пачнецца русалчын сёмуха і сэсія. Трэба будзе набываць сабе новы праязны білет на чарвівы месяц і зламаць галаву над адзеньнем. Чортава муха! Раптам мае ўсе друзі зрабіліся настолькі далёкімі, што іх быццам і няма. Ходзяць нешта, глядзяць, крыўдзяцца, нешта ведаюць пра мяне, нешта адно пра аднога. Нешта кажуць за сьпінай, нешта крычаць гучна ў вуха. Грошы, соплі, каханьні, дзеўкі, вучоба, польшчы, рэвалюцыі. Яны надта любяць усялякія дробязі. Надта фанабэряцца сваімі магчымасьцямі і маёмасьцямі. Занадта шмат увагі таму, што ня варта. Да. Маркотна мне глядзець і балюча. Спрабую жыць так, каб не асабліва грызла. Не, гэтыя бязрадасныя твары мне шчыра абрыдлі. Раней ўсё было па-чалавечу. Раней нават птушкі былі памерам з антона. |
|
|
| Comments: |
Что-то мне кажется, что и сейчас что-то слишком много вещей не дотягиваеть до памеру антона.
ты ізложіл свою мысль слішком невнятно%(
так и есть. только раньше небыло сильно лушче, лично у меня. но потом лучше будет.
ах, права, Тоніо, я магу вам падказаць the gate, хутчэй бы камары больна закусаліса, мілы друг.
не можу здогадатись хто такі птушки, ага, але чомусь думаю що вони памерам з вожиків
йой, птушкі - вон всі різні. то вашы птахы, звычайно | |