lichtgestalt - Што закранула на мінулым тыдні

1.
Каюся, я моцна ўразіўся, паддаўся агульнай гістэрыцы і павёў сябе неадэкватна — нават паспеў выплакацца ў каментарах некаторых блогаў. Але ўрэшце ўзяў сябе ў рукі і, як толькі перад вачыма з’явілася стэнаграма, вырашыў уважліва перачытаць пачутае. Давайце зробім гэта разам.

Привет, братья! Здесь и сейчас Ксения Дегелько!
Я люблю вас! Я люблю Родину! Я люблю Октябрьский! Двигай телом! Е-е!

Гэта фантастыка! Ведаеце чаму? Дзялюся досведам зносінаў з жыхарамі буйных райцэнтраў, на 30—50 тысяч насельніцтва: яны ўсе як адзін да непрытомнасці і цемры ўваччу ненавідзяць свае родныя гарады і мараць перабрацца ў Мінск. Бо на ўваходзе ў Мінск кожнаму хлопцу выдаюць ключы ад невялікага, сціпла абсталяванага пакоя, а кожнай дзяўчыне — пару модных бліскучых ботаў да калена. Бо менчукі зусім не працуюць (гэта называецца фрыланс), а калі некаторыя і ходзяць на працу, то ў асноўным робяць гэта па начах, у бясплатных барах начных клубаў, заробак жа атрымоўваюць з покер-аўтаматаў у казіно. Ну і гэтак далей. Цэлае лета 1999 года я прабавіў ў горадзе Каленкавічы, распытваючы «месных» сваёй узроставай катэгорыі (16 плюс-мінус тры гады), чаму яны так не любяць свой родны кут. На мяне глядзелі як на ідыёта. Хіба ж можна не хацець у Мінск? З усіх апытаных нешта больш прыземленае за прыведзеныя вышэй уяўленні (і ў чымсьці нават падобнае да бізнэс-плану) мела толькі адна дзяўчына, апантаная ідэяй выйсці замуж за мінчука, абавязкова багатага, і каб з машынай.

«Я люблю Октябрьский!» — песня добрая ўжо тым, што пачынаецца са словаў, якія ў жыцці не так часта і пачуеш.

Я активистка БРПО.
Что будет с Отчизной, мне не всё равно
Во всем я готова страну поддержать
И землю родную трудом прославлять.

Разумею, вас палохаюць словы пра актывізм у Беларускай рэспубліканскай піянерскай арганізацыі. Але вы ж добра ведаеце, якія пакручастыя лёсы бываюць у відных актывістаў, якім не ўсё адно, што будзе з Айчынай: сёння ён актывіст «Бізона», заўтра — «Азіяцкай Крыўі», пазаўтра — «Старога акопу», «Бунда», «Расійскай партыі няволі», «Старое Літвы»… Вокам міргнуць не паспееш, а ён ужо поўным ходам праслаўляе родную зямлю словам — у якасці супрацоўніка спутнікавага канала «Белстат», радыё «Воля» ці яшчэ якой трасцы. Ксюша ж гатовая праславіць родную зямлю працай! Розніца відавочная, праўда?

Я смелая, умелая, отличница по жизни
И всегда веду здоровый образ жизни.
Сигареты, алкоголь надо запретить,
Чтобы люди на земле могли спокойно жить.

Ксюша смелая, умелая, выдатніца і спарцмэнка. У той час як асноўная маса выпускнікоў сярэдніх школ сёння — вялае і тупарылае біясмецце без пробліску густу, розуму і фантазіі, часта з першымі званочкамі надыходзячага алкагалізму і сталай тытунёвай залежнасцю. «Сигареты, алкоголь надо запретить!» пачулі — і абасраліся ад перспектывы. Я, як усім вядома, прынцыпова супраць таго, каб нешта некаму забараняць, але высокаадыктыўныя наркотыкі, якія, да ўсяго, стымулююць агрэсію, трэба выкінуць з актыўнага ўжытку. Не сумняюся, што мы чуем крык душы дзіцёнка, які, жывучы ў пасёлку, не па кніжках ведае, якая гэта бяда — алкагалізм.

Правильный город, счастливые лица,
Вот что я вижу, вот что мне снится.

Мне часам таксама, я тады прачынаюся заплаканы. Хто хоць два дні правёў за мяжой, па вяртанні не мог не заўважыць, з якімі стромнымі заточкамі соўгаюцца па беларускіх вуліцах грамадзяне. Не раўнуючы лагернікі на Калыме.

Долой мини-юбки: короткая, узкая.
Теперь покупать будем все белорусское!

Цяжка сказаць, ці ідзе тут гаворка пра міні-спадніцы цяперашняй беларускай вытворчасці. Калі так, то ўсё правільна, і на змену нязручнаму няякаснаму трыкатажу мусіць прыйсці зручны і якасны. Але цалкам магчыма, што гэтая кульгавая канструкцыя насамрэч па-дзіцячаму сарамлівы намёк на недзіцячую сур'ёзную праблему, а менавіта — на імідж Беларусі як сэкс-турыстычнага заказніка. Не сакрэт, што ў Еўропе вульгарная спадніца ёсць вернай прыкметай таго, што ейная гаспадыня прадае цялеснае каханне за грошы (аднойчы нават давялося пасярод праспекту Скарыны тлумачыць нямецкай дэлегацыі, што мы не на Араніенбургерштрасэ). Добрая гэта з’ява ці кепская — лёгка разважаць даросламу чалавеку. Падлеткавае ж сэрца, з якога пакуль яшчэ не выветрылася святасць дзяцінства, дае на гэтае пытанне адназначны адказ.

К теме здоровья подойдем деликатно,
Я за то, чтобы дальше лечиться бесплатно.
Бесплатная школа, колледж и ВУЗ,
Чтобы в достатке жил белорус.

Я из деревни, даешь процветанье!
Даешь стабильность! Ё-ё!

Святыя словы! Ніхто не хоча падохнуць на вуліцы з-за таго, што не праплаціў страхоўку, права кожнага — атрымаць годную адукацыю і жыць па-людскі. Самі ведаеце, у якім стане вёска — дзяўчо крыкма крычыць з манітору: «Даеш росквіт!». Я шэптам паўтараю гэтыя словы за ёй. Хочацца плакаць. За мінулы год кошты выраслі самае меншае ў 4 разы, рубель абрынуўся ніжэй за ўсе магчымыя прагнозы, пенсіянеры апынуліся за мяжой галечы, а скроні бацькоў малых дзяцей літаральна ссівелі за трыста бяссонных начэй. Мы крычым разам з Ксюшай, мы патрабуем: «Даеш стабільнасць! Е-е!».

Спорт мы поставим на первое место
Активная жизнь это всем интересно.
Постройте в Октябрьском ледовый дворец
Для наших юных и храбрых сердец!

Достанем из недр наших фосфор и калий,
Чтобы в достатке работал аграрий.
Благоустроим поселок родной,
Эй, молодежь, давайте за мной!

Я люблю вас! Е-е!

Фосфар ёсць, калій ёсць, мел, нафта… Ды нават каб і ніхалеры не было — працай пражылі б. Але ж на пасёлку самі ведаеце — бухаюць як не ў сябе і ад самага ранку ляжаць усе п’яныя, што у святы, што ў будні. «Я люблю вас! Е-е!» — а чым яшчэ можа матываваць знявераную алкашню гэтае худое 13-гадовае дзяўчо? Хто з вас ведае большыя словы, каб уваскрасіць чалавечы дух у тых, хто не толькі развучыўся бачыць бачыць дзень заўтрашні, але нават не здольны прабіцца праз алкагольны туман, каб пабачыць, якое ён — дзень сённяшні?

Скажем спасибо за хлеб на полях

Хлеб — гэта святое. І тыя, хто яго робяць — таксама. Сказаць гэтым людзям «Дзякуй!» ніколі не лішне — гэта ведаюць усе. Чаму пра гэта не ведае сталічная абарзелая хіпстата? На што намякаюць сваімі фотажабамі збыдлелыя карыстальнікі фэйсбука? Якога хера разяваюць свае паганы раты каментатары ютуба?

И за хорошую жизнь в деревнях.

Абавязкова скажам! Як толькі моладзь праспіцца і адродзіць пасёлак!

Мы преумножим старанья людей
Жить станет легче и веселей!

Абавязкова стане! Не можа не стаць! Бо іначай навошта ўсё гэта, вецер у полі, птушкі ў лесе ды зорнае неба над галавой?.. Мы не дажывем — але Ксюшыны дзеці абавязкова дажывуць!

Электорат, за меня голосуй!
Светлая правда в умах торжествуй.
Вместе мы сможем построить оплот,
Чтобы на славу трудился народ.

Даешь стабильность! Я из деревни.
Я люблю Родину. Я лидер!
Двигай телом, даешь процветанье
Я люблю Октябрьский. Ё-ё!
Я лидер!

«Электорат, за меня голосуй!» — пік выступу! Уся Беларусь здрыганулася, бо з вуснаў дзіцёнка сарваліся словы, страшнейшых за якія няма для Лукашэнкі! І хай сабе фраза бездакорная з юрыдычнага пункту гледжання, то бок гаворка ідзе менавіта аб канстытуцыйным спосабе змены існуючай улады шляхам дэмакратычных выбараў, — пасёлак Акцябрскі, як пісалі ў газетах, ужо ўзялі пад кантроль людзі з камітэту ГБ.

Ксюша — сапраўдны лідэр, што здолеў напоўніцу скарыстацца сціплымі магчымасцямі пасялковай школкі, каб данесці да масаў стыхійны, ад зямлі, лявацкі маніфест. Не роўня напамажаным ляпісам трубяцкім, якія тым часам качаўражыліся перад маааскоўскай підараснёй у модным клубе сваёй сталіцы.

Нескарыстаны на мінулых выбарах голас я аддаю Ксеніі Дзягельцы.

А ідыётам, якія за піянерскім гальштукам на маніторы не ўбачылі галоўнага, застаецца толькі паспачуваць.



Е-е!

2. Гітлер памёр.
Усе ведаюць, што ўгарны расійскі гурт КОРРОЗИЯ МЕТАЛЛА, сябра школьных дзён маіх суворых, за любоў да якога я ў эпоху Дэцла ледзьве не быў адпіжжаны посонамі з Падольскай у горадзе Каленкавічы, доўгі час гастраляваў з жывым Гітлерам. Падчас выступаў, пакуль інфернальныя карузлікі дралі голых дзевак на ўпрыгожанай нацыскімі сцягамі сцэне, Гітлер калаціўся ў канвульсіях, бесперапынна ўскідаў руку ў фашыстоўскім вітанні і выкрыкваў крылатыя выразы кшталту Jedem das Seine. Адмыслова для ягонага саліравання і была напісаная бессмяротная кампазіцыя Nicht kaputen! Nicht kapitulieren!. 12 сакавіка Аляксандр Шышкін (так яго звалі «в міру») памёр. Некралогі на расійскіх інфармацыйных рэсурсах прасякнутыя непадробным болем — мужык ён быў надзвычай душэўны.





3.
Прачытаў артыкул pan-t-joculator@lj пра тое, як ён з посонамі ў двары спяваў пад гітару Мельнікава і Воюша. А затым — адказ martinovich@lj аб тым, як ён на такой самай барысаўскай дошцы «трэнькаў на чатырох акордах» PINK FLOYD.

Па-мойму, мандзяць абодва. Бо ўсе гралі вось што:



Упершыню яе ад аднакласніц пачуў. Дагэтуль, здараецца, пад нос напяваю.