Валянцін Акудовіч «Мяне няма»
« previous entry | next entry »
Jan. 31st, 2013 | 12:38 am
mood: artistic
music: Майк "Буги-вуги каждый день"
НАРЭШЦЕ перавыдалі «Мяне няма» Акудовіча. Чытаю і смяюся. Ад шчасця, вядома.
Па-першае, праз гэты доўгачаканы выдавецкі акт мусіць паменець ідыётаў, якія пошла рэагуюць на прозвішча шаноўнага метафізіка, пачынаючы пры любой яго згадцы не да месца нямакаць. А па-другое, мусіць паболець беларусаў, якія не толькі чулі пра гэты эсэй, але яшчэ і чыталі яго. Беларусам чытаць Акудовіча наогул карысна. Нястомна паўтараю гэта амаль ужо дзесяць гадоў, ад часу выхаду першай часткі суплёта эсэ «Вялікая здрада» ў часопісе «Дзеяслоў» за, здаецца, 2004 год.
Першае выданне «Мяне няма» было ажыццёўлена ў рамках амаль забытай кніжнай серыі «Сучаснае беларускае мысленне» — дадатку да неіснуючага сёння часопіса «Фрагмэнты» — на замову паўміфічнага Цэнтру Эўрапейскага супрацоўніцтва «Эўрафорум». На двары стаяў блаславёны 1998 год, рэгулярны «Рок па вакацыях», «Край» з «Белым Легіёнам» у электрацыях, «Малады Фронт» пры справе, Вячорка адной нагой на старой Управе, можна распіваць «Аліварыю» на Панікоўцы з «Бумбамлітам», а па днях нацыянальных святаў пасля шматтысячнага шэсця хваліцца мордай пабітай. У тагачасных варунках убачыць за правакацыйным загалоўкам нешта большае за асветніцка-педагагічную спробу скарэктаваць постмадэрновым вектарам выразна кансерватыўны курс беларускай думкі наўрад ці хто быў здольны. Тым больш уявіць, што найбольш выгодным фонам для гучання ідэяў Акудовіча будзе дзень сённяшні, калі ад культурніцка-палітычных выгодаў эпохі ранняга аўтарытарызму не засталося згадкі, нават ад пералічанай вышэй малой часткі. Адрэзак часу, па іроніі лёсу пазначаны выхадамі першага і апошняга нумароў ARCHE (інкарнацыі вышэйпамянёных «Фрагмэнтаў», дарэчы), Акудовіч перажыў героем уласнаручна створанага анекдоту пра самога сябе, і хто ведае, наколькі слава чалавека, «якога няма» (прасціцерадзібога!), дапамагла яму не толькі не знікнуць з інтэлектуальнай прасторы, але яшчэ і не перастаць забаўляць публіку парадаксальнымі рэфлексіямі і займацца асветніцка-педагагічнай працай ужо непасрэдна з навучэнцамі Беларускага Калегіюма…
Я што хачу сказаць… Казань пра «нішто», багата перасыпаная ўжо малаактуальнымі на той час для Еўропы здабыткамі еўрапейскай, і, у першую чаргу, французскай філасофіі сярэдзіны XX стагоддзя, прамоўленая ў маладой, пасіянарнай (выбачаюся за тэрмін, аналагічна выбачэнням спадара Валянціна напачатку кнігі за згадку пра Вернадскага), напоўненай ідэямі, палітычнымі рухамі і маладымі актыўнымі людзямі Беларусі можна расцэньваць як мастацкі акт, асветніцтва, пасільны ўнёсак у агульную справу, культурную правакацыю і да т.п. Казань жа пра «нішто», багата перасыпаная цяпер ужо зусім неактуальнымі здабыткамі еўрапейскай філасофіі мінулага стагоддзя, прамоўленая на нежывой мове пасярод культурных могілак, у якія за 15 гадоў тут пераўтварылася усё чыста — гэта ў любым разе нешта непараўнальна большае, нешта напраўду метафізічнае, гэта Жэст, галашэнне ў пустэльні.
Працягваю перачытваць… Мо яшчэ напішу нешта з нагоды…
Па-першае, праз гэты доўгачаканы выдавецкі акт мусіць паменець ідыётаў, якія пошла рэагуюць на прозвішча шаноўнага метафізіка, пачынаючы пры любой яго згадцы не да месца нямакаць. А па-другое, мусіць паболець беларусаў, якія не толькі чулі пра гэты эсэй, але яшчэ і чыталі яго. Беларусам чытаць Акудовіча наогул карысна. Нястомна паўтараю гэта амаль ужо дзесяць гадоў, ад часу выхаду першай часткі суплёта эсэ «Вялікая здрада» ў часопісе «Дзеяслоў» за, здаецца, 2004 год.
Першае выданне «Мяне няма» было ажыццёўлена ў рамках амаль забытай кніжнай серыі «Сучаснае беларускае мысленне» — дадатку да неіснуючага сёння часопіса «Фрагмэнты» — на замову паўміфічнага Цэнтру Эўрапейскага супрацоўніцтва «Эўрафорум». На двары стаяў блаславёны 1998 год, рэгулярны «Рок па вакацыях», «Край» з «Белым Легіёнам» у электрацыях, «Малады Фронт» пры справе, Вячорка адной нагой на старой Управе, можна распіваць «Аліварыю» на Панікоўцы з «Бумбамлітам», а па днях нацыянальных святаў пасля шматтысячнага шэсця хваліцца мордай пабітай. У тагачасных варунках убачыць за правакацыйным загалоўкам нешта большае за асветніцка-педагагічную спробу скарэктаваць постмадэрновым вектарам выразна кансерватыўны курс беларускай думкі наўрад ці хто быў здольны. Тым больш уявіць, што найбольш выгодным фонам для гучання ідэяў Акудовіча будзе дзень сённяшні, калі ад культурніцка-палітычных выгодаў эпохі ранняга аўтарытарызму не засталося згадкі, нават ад пералічанай вышэй малой часткі. Адрэзак часу, па іроніі лёсу пазначаны выхадамі першага і апошняга нумароў ARCHE (інкарнацыі вышэйпамянёных «Фрагмэнтаў», дарэчы), Акудовіч перажыў героем уласнаручна створанага анекдоту пра самога сябе, і хто ведае, наколькі слава чалавека, «якога няма» (прасціцерадзібога!), дапамагла яму не толькі не знікнуць з інтэлектуальнай прасторы, але яшчэ і не перастаць забаўляць публіку парадаксальнымі рэфлексіямі і займацца асветніцка-педагагічнай працай ужо непасрэдна з навучэнцамі Беларускага Калегіюма…
Я што хачу сказаць… Казань пра «нішто», багата перасыпаная ўжо малаактуальнымі на той час для Еўропы здабыткамі еўрапейскай, і, у першую чаргу, французскай філасофіі сярэдзіны XX стагоддзя, прамоўленая ў маладой, пасіянарнай (выбачаюся за тэрмін, аналагічна выбачэнням спадара Валянціна напачатку кнігі за згадку пра Вернадскага), напоўненай ідэямі, палітычнымі рухамі і маладымі актыўнымі людзямі Беларусі можна расцэньваць як мастацкі акт, асветніцтва, пасільны ўнёсак у агульную справу, культурную правакацыю і да т.п. Казань жа пра «нішто», багата перасыпаная цяпер ужо зусім неактуальнымі здабыткамі еўрапейскай філасофіі мінулага стагоддзя, прамоўленая на нежывой мове пасярод культурных могілак, у якія за 15 гадоў тут пераўтварылася усё чыста — гэта ў любым разе нешта непараўнальна большае, нешта напраўду метафізічнае, гэта Жэст, галашэнне ў пустэльні.
Працягваю перачытваць… Мо яшчэ напішу нешта з нагоды…