| |||
|
|
Белоруссия: СМЕРТНАЯ КАЗНЬ ВАЛЯРЫНА КУСТАВА valjaryna@lj МАМА, СЫНА ЗАБРАЛА НЕБА... прыгарадны цягнік кірунак — у невядомасьць апошняя станцыя — сьмерць і белыя калідоры у вагонах так дзьме так дзьме што здаецца туга скуголіць і скразьняк такі што зьдзімае пасівелыя валасы навокал чыесьці рукі цягнуць нас за палітоны: дзе былі вы у той дзень? ці былі вы? ці не былі? і гучаць паўсюль ў паўтоны надарваныя галасы і шырокі зямлісты цень апярэджвае нашу дарогу я ж маўчу сьцяўшы зубы да рыпу і выродлівая мярэжы паўстаюць уваччу ад крыку што ўнутры мне так рэжа так рэжа нібы я заглынуў нажы галасы ж не змаўкаюць: скажы!!! я выскокваю бегам — па сьнезе так халодна так скразьнякова што займае сілу і мову я бягу без абутку чамусьці я бягу прыбягу калі? як далёка мой дом як далёка як ляцець да яго нялёгка страшны сон мой мой сон трывожны Маці кажа: да Бога малі... кожны тут апынуцца мог кожны адлятаючы ад зямлі Ну, пакуль. Пераймацца ня трэба. У мяне ўсё выдатна, мама. Мама, cына забрала неба. І кáты. Ну, пакуль. І яшчэ. Я забыў запытацца: колькі дзён гэтым годам у лютым? Не магу ніяк дачакацца, калі ўсё ж цябе абдыму я... 16-17 сакавіка 2012 |
|||||||||||||