"Едоки картофеля" по-голландски
Голландская переводчица прислала текст романа, переведенный на. Вот первая глава "Елдаков", может, кто читает, сможет оценить, сами-то мы не местные...


Zoals daarginds

Het begon allemaal met de Van Gogh-tentoonstelling. Het was alsof een virus de stad op zijn kop had gezet.
Het Viktor Novitsjkov-museum voor schone kunsten in Tsjerdatsjinsk had altijd een rustig, provinciaal bestaan geleid. Het organiseerde tentoonstellingen voor pioniertjes en gepensioneerden, en gaf foldertjes uit die niet uitverkocht raakten en vervolgens lange tijd in stapeltjes op de van chronische verveling en geldgebrek geel uitgeslagen diensttrap lagen.
Denk niet dat zich hier een volslagen kwijnend en oervervelend leven voltrok. Van een afstandje leek het juist wel of de Tsjerdatsjinskse collecties een renaissance doormaakten. Zo was het eigenlijk ook. Vooral sinds een krankzinnige miljonair genaamd Novitsjkov het opeens in zijn hoofd had gehaald van zijn eigen geld een gigantisch museumcomplex te bouwen – allemachtig modern, modieus, hip, van glas en beton – ‘zoals daarginds’ bij hen in het verrotte Westen.
Ja, ja, hij engageerde een blitse architect, schafte installaties aan en doneerde geld voor het onderhoud van het complex, helemaal tot 2050 aan toe. De miljonair schoot zich weliswaar spoedig daarop dood (hetzij vanwege een ongelukkige liefde, hetzij vanwege de schurkenstreken van zijn compagnons), maar zijn project bleef leven en uitdijen aan de oever van de dode rivier.
Uiteraard werden de museummedewerkers benijd. Toen het mogelijk werd alle depots tentoon te stellen, bleek Tsjerdatsjinsk te beschikken over een van de beste collecties Russische kunst uit het begin van de eeuw. Van Malevitsj tot Kandinsky, van Larionov tot Gontsjarova – alles hadden ze, tot ene Kljoen, Matjoesjin en Klim Redko aan toe. En Filonov. Fesjin. Falk.
Buitenlanders reisden naarstig af en aan. Uit Los Angeles maakte zelfs dé specialist Russische avant-garde zijn opwachting; smakkend drentelde hij voor de schilferende gouaches op en neer, maakte foto’s met een speciale camera, bekeek achterkanten (hij had toestemming) en preciseerde de provenance.
Toen de museumdirectrice Nonna Vorosjnina achter de reële waarde van de collectie kwam, verlangde ze van de gouverneur extra personeel voor de bewaking van de kunstwerken. Voortaan zat in iedere zaal beslist een suppoost.
Precies als in een Hermitage. Of een Louvre.
Zo werd Lidia Albertovna cultureel medewerker.