Մի քանի ընկերներ ունեմ, ռուսական կրթությամբ, մինչեւ հիմա համոզված են, որ հայկական կրթությունը դա երկրորդ «սորթի» կրթություն ա: Որ հայկական դպրոց ավարտածները հիմնականում անգրագետ են: Դե ի՞նչ պիտի սովորած լինեն հայկական դպրոցում: Հայերենը ինչն ա՝ որ հայկական դպրոցն ինչ լինի: Հլը նայի ո՞նց են ռուսերեն խոսում: Ոչ մի փաստարկ նրանց մոտ երբեք չի անցել: Ոչ մի օրինակ: Մի այն մի բան՝ «չէ, դե ռուսականն ուրիշ ա էլի եղել:» Չնայած էտ ասող ընկերներիցս մեկը Չեխովն ա ավարտել ու մինչեւ հիմա «очень спасибо»-ա ասում: Մյուս ռուսախոսը չեխովավարտ ռեժիսյոռը թատրոնը «тятр»-ա գրում, իսկ խոհարարին «повор»... «лечик»-օդաչուի մասին էլ չեմ ասում

Էս գրառումդ լրիվ իրանց տրամաբանության մեջ ա: Էտ գյուղացին, որ իրանց գյուղի ռուսական դպրոցն էլ գնար, մեկա իրա դեկլարացիան չէր կարողանալու լրացներ: Արա Աբրահամյանը, որ մեկ մեկ հայերեն ա խոսում, ճիշտն ա էտքան ակցենտ չունի, բանց մեկա չես հասկանում, թե էս մարդն ինչ էր ուզում ասեր: Հրանտ Մաթեւսյանը, ըստ իրա գրածների, ավելի շատ ժամանակ ա ծախսել սերունդ դաստիարակելու վրա, քան իր երեխաներին: Վտահ չեմ որ դա ճիշտ ա, բայց դա էդպես ա: Էնպես որ կոռոեկտ օրինակներ չեն:

Հայրենիք սիրելը ու չսիրելը ռուսական դպրոցի գնալու իհարկե հետ կապ չունի: Ի վերջո 6 տարեկան երեխեն չի ընտրում ինչ դպրոց գնա, որ հետո մեղադրես իրան դրա մեջ: Բայց ռուսական դպրոց բացելն ու հայ երեխային ռուսական դպրոց ուղարկելն ու ռուսամետ մեծացնելը արդեն հայրենասիրության հետ մեծ կապ ունի: Հիմա կասես, դու ռուսական ես գնացել ու հայրենասեր ես: Ես էլ կասեմ, որ հայկական եմ գնացել ու Մոսկվայում ռուսերեն սցենար եմ գրել: Ինչը էլի կապացուցի, որ նման փաստարկները կառոկտ չեն:

Արտակ ջան,ախր ամբողջ գրառման իմաստը նա է,որ Հայաստան լքողը ու կրթություն առանձնապես կապ չունեն: Համեմատական կապ չկա:
Գնացողը գնում է,մնացողը մնում: Ռուսախոս թե հայախոս:
Հազար տեղ ասեցի,հայը պարտադիր հայերեն պիտի իմանա`ՊԱՐՏԱԴԻՐ: Այստեղ թե սփյուրքում,եթե իհարկե ուզում է հայ մնա: