ТЕНИ (из Б.Лесьмяна). Окончательная редакция перевода.
(с польского)

Я во сне вижу залы, пустые насквозь,
Что и ночью пылают полуденным зноем.
В зеркалах столько злобных цветов собралось!
Вот и полночь. И тени являются строем.

Выйдя к свету, на ощупь шагают сквозь сон,
Схожи видом, походкой своей беспокойной
С тем, кто умер когда-то… Той ночью не он,
А всё прочее было кончины достойно.

На одеждах их белых – чернеет черта;
Лиц не вижу - ко сну их повёрнуты лица.
Твёрдым шагом как будто хотят похвалиться,
Что телесны; и всё же они – пустота.

Даже в стенах незрячих, где нету зеркал,
Отражаются криво, неполно, неясно
Те, что в темень из мрака идут через зал,
Отраженье желая стереть - но напрасно...

Знаю: ждут они в страхе, что встану, шагну,
Ждут, что я, потянувшись к их цепи рукою,
Вырву сон наудачу из этого строя
И спрошу его имя, в глаза загляну!

Никому не известно - кого я возьму,
И судьба их сокрыта во мгле одеянья.
Но тянусь я рукою – и вновь опозданье:
Этот мимо проходит, тот – скрылся во тьму...


Boleslaw Leśmian
Postacie

W marzeniu moim puste na przestrzał komnaty.
Wbrew nocy rozjarzone spiekotą południa.
Cisza. W lustrach się dwoją i troją złe kwiaty.
Bije północ. Snu próżnia nagle się zaludnia.

Idą z mroku na oślep, śpiesznie i kolejno,
Postacie, co swym chodem i bladością czynną
Przypominają kogoś, co zmarł w beznadziejną
Noc, gdy wszystko prócz niego umrzeć było winno.

Czarną na białych płaszczach znakowane kresą.
Twarz ode mnie ku snowi odwracają pilnie.
Stąpając po podłodze wiernie i usilnie.
Jakby chciały pokazać, że są tym, czym nie są...

I nie tylko zwierciadła, ale ślepe sprzęty
Odbijają niejasno i niecałkowicie
Owych ludzi, co idąc z odmętów w odmęty
Chętnie starliby ślad swój i swoje odbicie...

Wiem, że boją się chwili, która zewsząd kroczy.
A w której dłoń wyciągnę i pierwszego z brzegu
Wytrącę jak sen jeden z reszty snów szeregu
I zapytam o imię, i zajrzę mu w oczy!

Ale który to będzie - nikt nie wie, nie zgadnie...
Przechodzą, los nieznany tłumiąc w płaszczów bieli.
A ja dłoń opóźnioną wyciągam bezradnie
Do tych, co już mijają i już przeminęli...