У суботу (цi нават па-рыдляўску - сЫботу) паехалi на саначках катацца, млiн. Горачка такая крутаваценькая, разганяесься, вылятаеш на амаль роўны кавалак, раслабляесься, атрымлiваеш задавальненьне... i тут, як заўжды ў жыцьцi - пiнка табе пад азадак! ямка ў мэтар, якую анiяк не аб'ехаць. апошнiм разам занясло, ў рэзультаце гэпнуўся ўсёй сваёй дзьвюхсотфунтавай тушкай на кiсьць, добра яшчэ, што левую. другi дзень тыцкаю па кляве правым пальцам... Не, нельга ў жыцьцi раслабляцца, а тое трахнуць, як таго сабачку зьнiзу