Яшчэ гісторыя пра маю жонку
Хацела яна ўладкавацца на працу ў штат Масачусэц (на двары быў 2002 год, прыватныя канторы не нанімалі праграмістых увогуле; я кожны дзень чакаў на звальненьне, яна наогул сядзела бяз працы). Адправіла сваё рэзюмэ, пра пару месяцаў тэлефануюць ёй, вызываюць. Прыехала, прайшла йнтэрвію, спадабалася, вызвалі на другое. Прыехала, прайшла, чакае. А ў штаце, як заўжды, бардак, вырашылі, што тую пазыцыю ціхенька прыкроюць - але адкрыюць іншую - і вызываюць яе па-новай. Прыехала, прайшла трэйцяе йнтэрвію - такое-ж, як першае. Зноўку спадабалася, вызвалі на чацьвертае. Ідзе яно - слова-ў-слова такое-ж, як другое, ёй ужо дастала, яна пытаньні ведае лепей за тых, хто іх задае. І вось пытаюць стандартнае:
- Растлумач у дзьвюх сказах, чаму мы павінны наняць менавіта цябе.
Падумала жоначка мая й кажа:
- Ну глядзіце, я ўжо столькі грошай змарнавала на цягнік туды-сюды, вы проста абавязаныя!
Залішне казаць, што працу яна тады атрымала.