Асёл Iсуса Хрыста

Калi ўязджаў Iсус Хрыстос
У Iерусалiм
Асёл яго на спiне вёз,
Натоўп iшоў за iм.
Крычаў 'асанна' у хвалу
Збавiцелю свайму,
I ў галаву прыйшло Аслу,
Што гэта ўсё—яму.
'I шлях, усыпаны лiсцём,--
Ён думаў,-- гэта мне',
Ступаў, здаволены жыццём,
Па мяккiм дыване.
Пакуль на iм Iсус Хрыстос
Па свеце вандраваў,
Заўсёды быў Аслу авёс
I свежая трава.
Калi ж айцец сваё дзiця
Ўзяў 'на небеса',
Не стала больш Аслу жыцця—
Нi славы, нi аўса.
Ў пашане быў i на вiду,
А вось вам эпiлог :
Асёл вазiў цяпер ваду,
Жаваў чартапалох.
I сумна ён махаў хвастом,
I думаў сумна ў такт :
'Калi я працаваў з Хрыстом,
Усё было не так.