а ўнутры халодная пустэча…
сэрца болем душыцца тваё:
то агонь паліць, то халадэча…
калі ведаеш, што згублена усё…

калі шчасьце ўласнаручна бурыш,
калі сьлёзы заліваюць твар…
калі ты яе ўжо болей не прытуліш,
пасьля момантаў яднаньня тых запар…

а розум кволы разьдзіраюць думкі —
і жыць ня хочаш і тым болей паміраць…
і свой спакой, жыцьця далейшага падмуркі
на дне кілішка, пэўна, прыйдзецца шукаць…

і ты пытаесься і ў Пяруна і ў Бога
чаму пакутваць вымушаны ты,
і колькі доўжыцца яшчэ дарога,
якой чым далей, тым цяжэй ісьці…

але падымешся — вярнецца сіла,
і пойдзеш далей зь вераю ў любоў…
ды замест сэрца у цябе магіла,
замест каханьня — толькі рэшткі сноў…

пахараніў сябе жыўём, па сваёй волі —
ты не схацеў каханьне ўратаваць…
хоць і пакутуеш, вядома, ты даволі
раней змагаццай трэ' было й кахаць…