07:21 pm
[Link] |
Таварыш У — Уладзіміру Маякоўскаму
В честь стопятнадцатилетия перевел три стихотворения Поэта. НІЧОГА НЕ РАЗУМЕЮЦЬ Увайшоў да цырульніка, сказаў — спакойны: «Спадар, калi ласка, прычашыце мне вушы». Гладкі цырульнік адразу стаў хвойны, твар выцягнуўся, як у грушы. «Вар’ят! Руды!» — словы заскакалі. Лаянка кідалася ад піску да піску, і до-о-о-о-ўга нечая галава рагатала, вышморгваючыся з натоўпу, як старая радыска. ПАСЛУХАЙЦЕ! Паслухайце! Дык, калі зоркі запальваюць — значыць — гэта каму-небудзь трэба? Значыць — хтосьці жадае, каб яны былі? Значыць — хтосьці заве жамчужынай гэтыя плявочкі ў небе? І, надрываючыся у завеях паўдзённага пылу, урываецца да Бога, баіцца, што спазніўся з гаворкай, плача, цалуе яму гужаватую руку, просіць — каб абавязкова была зорка! — клянецца — не перанясе гэтую бяззорную муку! А пасля ходзіць трывожны, але спакойны знадворку. Гаворыць камусьці: «Што, зараз табе нічога? Не страшна? Не?!» Паслухайце! значыць — гэта каму-небудзь трэба, калі запальваюць зоркі? Значыць — гэта неабходна, каб кожны вечар над стрэхамі загаралася хоць адна зорка?! Камусьцi яшчэ неабходна, не толькi мне? ВЕРШ АБ РОЗНІЦЫ ГУСТАЎ Кабыла сказала, сустрэўшы вярблюда: «Якая гіганцкая кабыла-ублюдак». Вярблюд жа ўскрыкнуў: «Кабыла ці ты?! Падобна ты больш на верблюда-трансвестыта». I толькi бог ведаў сівабароды, што жывёлiны гэтыя — рознай пароды.
upd. Сибирский
Tags: Маяковский, Поэзия
|