|
|
Пишет pigh (![[info]](http://lj.rossia.org/img/userinfo.gif){kind=small} pigh)@ 2009-11-05 14:13:00 |
 |
|
 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
 |
Ես և Լենին պապին-Ինքնակենսագրական/Մաս 1-ին
Որ փոքր էի, այլանդակ աստիճանի Լենին պապիկի գաղափարներին նվիրված երեխա էի:
Ճաշից հետո մնացորդներ չթողելն իմիջայլոց մինչև հիմա մոտս պահպանվում ա:
Տատերիս ու պապերիս(старые комуняги/ц/Новодворская) աչքի լույսն էի, ինչ առանձնապես դուր չէր գալիս ծնողներիս, որոնց համար կուսակցական դառնալն իմ ու քրոջս ամենօրյա տուրուդմփոցից բեթար էր:
Մեկ-մեկ պապան քեֆը լավ գալիս էր ու ընկերներով հայկական երգեր էին երգում, իսկ ես, թութակի պես կրկնելով, սպասում էի հարմար առիթի ներկայացնուլու նրանց դպրոցում:
Ի տարբերություն Վովոչկայի 5 եմ ստացել ,ոչ մի այն երգեցողության դասից, նաև այլ առարկաններից:
Բայց երգի դասին միշտ հավեսով մասնակցում էի, և իմ բարակ,տիգրանթորոսյանական ձայնով մշտապես հինգեր էի արձանագրում օրագրումս:
Առաջին հինգս ստացել էի «Վարյագ"-ի հերոսական վախճանը երգելով,երկրորդը «Զեմլյանկա"-ն էր: Մնացածը արդեն չեմ հիշում:
Հա, շատ շեղվեցի:
Ահա եկավ այն օրը, երբ դասատուն, որոշեց սաչկավատ անի , ու նոր երգ սովորեցնելու տեղը անկացրեց “внеклассное пение”:
Ես, 62-դպրոցի պարծանքներից մեկը, միանգամից ձեռքս բարձրեցի:
-Երգի , Տիգրան ջան,-ասաց Սվետլանա Վարթանովնա և հորանջեց, սպասելով, որ կերգեմ Լենինի 12 սխրագործություններից որևէ մեկի մասին:
“Ելի դաշնակ Դըրոոո, ջոկատ հավաքիիի”- դասարանով տարածվեց մեր տան վերջի քեֆի ժամանակ հնչած երգերից:
Վարթանովնաս սփրթնեց:
-Кто тебя научил ЭТОЙ песне!!!!-հիստերիկայի մեջ ընկնելով գոռում էր Սվետա տյոտյան:
Քանի որ Լենինը չէր սիրում ստել, ես էլ, հետևլով նրան և մանկության կուռքիս Պավլիկ Մոռոզովին, ասեցի-“Պապան”:
Դասատու-ուսմասվար-տնօրեն-մամա-պապա-դպրոց
-“Միքիչ կամաց խոսացեք`երեխանները քնած են”-մայրիկիս այս նկատողությունը այդ օրվանից հետո, դարձել էր հորս ականջների համար ամենահաճելի նախադասությունը….
Շարունակելի է
Որ փոքր էի, այլանդակ աստիճանի Լենին պապիկի գաղափարներին նվիրված երեխա էի:
Ճաշից հետո մնացորդներ չթողելն իմիջայլոց մինչև հիմա մոտս պահպանվում ա:
Տատերիս ու պապերիս(старые комуняги/ц/Новодворская) աչքի լույսն էի, ինչ առանձնապես դուր չէր գալիս ծնողներիս, որոնց համար կուսակցական դառնալն իմ ու քրոջս ամենօրյա տուրուդմփոցից բեթար էր:
Մեկ-մեկ պապան քեֆը լավ գալիս էր ու ընկերներով հայկական երգեր էին երգում, իսկ ես, թութակի պես կրկնելով, սպասում էի հարմար առիթի ներկայացնուլու նրանց դպրոցում:
Ի տարբերություն Վովոչկայի 5 եմ ստացել ,ոչ մի այն երգեցողության դասից, նաև այլ առարկաններից:
Բայց երգի դասին միշտ հավեսով մասնակցում էի, և իմ բարակ,տիգրանթորոսյանական ձայնով մշտապես հինգեր էի արձանագրում օրագրումս:
Առաջին հինգս ստացել էի «Վարյագ"-ի հերոսական վախճանը երգելով,երկրորդը «Զեմլյանկա"-ն էր: Մնացածը արդեն չեմ հիշում:
Հա, շատ շեղվեցի:
Ահա եկավ այն օրը, երբ դասատուն, որոշեց սաչկավատ անի , ու նոր երգ սովորեցնելու տեղը անկացրեց “внеклассное пение”:
Ես, 62-դպրոցի պարծանքներից մեկը, միանգամից ձեռքս բարձրեցի:
-Երգի , Տիգրան ջան,-ասաց Սվետլանա Վարթանովնա և հորանջեց, սպասելով, որ կերգեմ Լենինի 12 սխրագործություններից որևէ մեկի մասին:
“Ելի դաշնակ Դըրոոո, ջոկատ հավաքիիի”- դասարանով տարածվեց մեր տան վերջի քեֆի ժամանակ հնչած երգերից:
Վարթանովնաս սփրթնեց:
-Кто тебя научил ЭТОЙ песне!!!!-հիստերիկայի մեջ ընկնելով գոռում էր Սվետա տյոտյան:
Քանի որ Լենինը չէր սիրում ստել, ես էլ, հետևլով նրան և մանկության կուռքիս Պավլիկ Մոռոզովին, ասեցի-“Պապան”:
Դասատու-ուսմասվար-տնօրեն-մամա-պապա-դպրոց
-“Միքիչ կամաց խոսացեք`երեխանները քնած են”-մայրիկիս այս նկատողությունը այդ օրվանից հետո, դարձել էր հորս ականջների համար ամենահաճելի նախադասությունը….
Շարունակելի է
