vadim_i_z: Тарас на Парнасе

Тарас на Парнасе
В ознаменование начала второго семестра выкладываю белорусскоязычный стишок, написанный много лет назад для новогоднего капустника.

Далёким от белорусских реалий поясню, что за основу взята знаменитая в наших широтах анонимная поэма XIX века, в которой белорусский мужик Тарас нечаянно попадает на гору Парнас, видит там много всего интересного, беседует с богами, а потом возвращается на родную землю.

Ну а тех многочисленных читателей моего журнала, которые знают белорусский лучше меня, прошу обратить особое внимание на самое первое четверостишие :-)

Фамилии членов Совета изменены с сохранением рифмы. Во избежание. Ибо иных уж нет, а те далече...
Ещё, пожалуй, надо напомнить одну забытую рекламу водки "Белый Орел". Балет. Танец маленьких лебедей. Вдруг на сцену врывается втрын пьяный мужик в балетной пачке, который, чуть покрутившись, падает в изнеможении на доски. "Ты кто?"- спрашивают его. И он отвечает: "Я Белый Орел!"

Не Колас, нават не Карызна
Склаў гэты невялiкi верш.
Даруйце, хлопцы, мне русiзмы —
Вось што кажу я перш-наперш.

Ці знаў хто, братцы, з вас Тараса... ?
Ну, той, што ў iнтэрнате жыў,
Той, што у Хойнiцкiм лясгасе
Нуклiды па начах лавiў.

Ён здаў залiк неспадзявана,
Таму сабе наладзiў фэст
I, каб пазбавiцца туману,
He had to have a little rest.

Але ж пад грузам алкаголю
Пуцi да дому не знайшоў,
Было ж iм выпiта даволi,
I ў нейкi ён пакой ўвайшоў.

Там на канапе наш Тарасiк
Зусiм ужо сабраўся спаць,
Але раптоўна... ў тым жа часе...
Ён шапянуў па-руску:
“Мать!..”

Ён пад канапу ледзь схавацца
Паспеў, як добры прайдзiсвет:
Па пятнiцах, у чатырнаццаць,
Распачынаецца савет.

Народ збiраўся там ня кепскi:
Гурко, Ханяк – глядзiць Тарас –
I Смалякоў, i Гарбачэўскi
Прайшлi, як павы, на Парнас.

А там i iншае начальства...
Пакой запоўнены амаль.
Ляжыць Тарас, чакае шансу,
А шансу i няма, на жаль.

Вось рэктар распачаў прамову.
Маўляў, студэнты кожны дзень
Ўсё больш iмкнуцца да дурнога,
Навукi адыйшлi у цень.

Тярэшчанка, Галуцiн, Лiсцiк,
Касперскi, Тоўба i Сянько
Пайшлi за iм студэнтаў чысцiць,
Нiбы з’яднаны талакой.

Кранута сэрца педагога.
I нiбы дамбу прарвало.
Аж здрыганулася падлога,
Ну, i Тараса растрасло.

Ён страпянуўся, пацягнуўся,
Ён вылез з цемры на святло
I так ён грозна азiрнуўся,
Што у вокнах ледзь не змерзла шкло!

“Магчыма, я студэнт i дрэнны,–
Пачаў Тарас свой гнеўны спiч,–
Але ж я тонкi, я натхненны,
А хто не згодны, таму ў лыч!

Так, невядомы мне Фур’ёвы
Рады, ягоны ж iнтэграл.
Iх вывучаць было… сурова...
Таму я iх не вывучаў!

Як цяжка душаць ведаў глыбы,
Я з вашых формул нiбы труп.
А вы ноктюрн сыграть смогли бы
На флейтах водосточных труб?”

Тут сеў Тарас на радыятар
I распачаў накцюрн iграць.
Ды хтосьцi з членаў рэктарату
Асмелiўся яго спытать:

“Ты хто?”
“Хто, я,– Тарас на гэта,–
Я – як яго – белы арол!”

Зрабiў чатыры пiруэта
I гучна чмякнуўся аб стол.

Калi Тарас ляцеў адгэтуль,
Не чуў ён пад сабою ног.
Як потым доктар распаведаў,
Ён перанёс сапраўдны шок.

I з той пары студэнт ён лепшы,
Выдатнiк, знаўца наш Тарас.
Ён сёння, безумоўна, першы,
Ды што там сёння — на ўвесь час!

Вось дзе сабака закапаны,
Вось выхавання слушны шлях!
Бо шокам лечацца заганы
Не толькi, братцы, ў шпiталях.

I калi ёсць яшчэ такiя,
Хто да навукi нi нагой,
Да iх прыдатна тэрапiя
Пад той канапай скураной!