Неужели никого нет, кто бы до Жулян на машине подбросил, а оттуда бы полетели себе спокойно.

до хулян
там вообще-то граница по дороге

парочка портретов президента Франклина успешно решит задачу ненахождения фамилии Вербицкий в списке невыпущенцев. Чай не в Англии живёшь.

>Verbitsky, who once won a libel lawsuit against the head of a famous cat circus, sees the Pugach lawsuit as a new tactic against dissenters.

Вроде же Куклачев выиграл в суде?

по моему, нужно перестать мять сиську и срочно телетракторироваться куда-нибудь в бразилию. А что не выпускают, ну выехай в хохляндию на пассажирском поезде Мурманск-Херсон или подобной бичевозке, что границу проходит часа в два ночи. Набухайся по усрачки и ори песни погромче, никаким хохлятским погранцам до тебя нет никакого дела. Ну дашь сотку баксов в крайнем случае. А уже из Хохляндии спокойно лети куда тебе нужно.
А то с комсомольцами и товарищем с бородой можно бороться до окончания правления Солнцеподобного.

у них списки распечатаны на бумаге. мож, не успели обновить?
что забавно, у украинцев списки в наладонниках

Свали из Мишиного блога. Другого выхода нет и быть не может.

так ты заплати

Падре, доставьте годной беларускай пасты, ploz.

Нарадзіўся Барыс Міхайлавіч 12 чэрвеня 1889 года ў шляхецкай сям'і ў Вільне. Адвучыўшыся на марскога афіцэра, пайшоў на службу на Балтыйскі Флот, а пасля таго, як быў у 1917 годзе паранены - апынуўся ў Велікабрытаніі. У 1925 годзе ён выязжае спачатку ў Нідэрланды, потым у Гішпанію, адкуль у 1932 годзе яго дэпартавалі за махлярства. Пасля гэтага ён быў вымушаны пераехаць у Андору. Андора ў 1932 годзе мела статус нейтральнай краіны і ўжо 725 год кіравалася па чарзе двума прынцамі-суседзямі, якія кожныя паўгады змянялі адзін аднаго: з гішпанскага боку гэта быў біскуп Урхельскі, а з французскага - спачатку сеньёрамі графства Фуа, потым каралямі, і ў рэшце рэшт - прэзідэнтам Францыі. У 1930 годзе праз Андору пачалося будаўніцтва хуткаснай аўтамагістралі, а з будаўнікамі ў краіну паехалі таксама і разнастайныя камерсанты з рознымі адносінамі да заканадаўства. Сярод іх быў і Барыс Міхайлавіч. Суворым андорскім горцам вельмі спадаўся наш суайчыннік - кветка ў пятлічцы, манокль, дарагі гарнітур, набрыяліненыя валасы. І галоўнае - палымяныя прамовы: "Хопіць жыць на задворках гісторыі! Андора вінна стаць лакаматывам эйрапейскага развіцця! Хопіць трываць авечы суверынітэт, якім кіруюць кранпрынцы, ці не лепш будзе выбраць новага караля!?" І вось на такой хвалі Барыс трапляе ў Генеральны Савет Андоры, дзе прапаноўвае самую кароткую канстытуцыю ў свеце. Яна складалася з 17 пунктаў, у якіх Андора абвяшчала поўную незалежнасць, замест Генеральнага савета ўводзіўся парламент і пасада караля, які станавіўся прадстаўніком Андоры ў Ліге Нацый, а таксама меў права распускаць парламент. Зразумела ж, ні гішпанцам, ні французам гэты выбрык не спадаўся, і праз тыдзень пасля абвяшчэння Андоры манархіяй гішпанскі кранпрынц, узгадніўшы пазіцыі з французамі, накіраваў у Андору войскі - чатырох жандараў і афіцэра. Не сустрэўшы супраціва ад шаснаццаці андорскіх паліцэйскіх, жандары арыштавалі караля Андоры Барыса I і прывезлі ў Барселону. Гішпанія судзіла Барыса I, але пасля кароткага арышту, выслала ў Партугалію. З гэтага часу яго лёс стаецца неведамым, па адніх крыніцах ён загінуў у нацыстскім канцлагеры Верне, пад Перпіньянам (Францыя); па-другіх - у 1945 годзе амерыканцы яго судзілі за супрацу з нацыстамі, але апраўдалі. Згодна з трэцімі крыніцамі, судзілі яго не амерыканцы, а савецкія ўлады, ён дзесяць год правёў у ГУЛАГе, і ў 1956 вярнуўся ў Германію. Згодна з імі Барыс I, ён жа Барыс Міхайлавіч Скосыраў, пахаваны щ невяличким горадзе Бопард у Германіі.